Dowody na istnienie Boga.

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Dowody na istnienie Boga.
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4, 5, 6 ... 52, 53, 54 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Apologia kontra krytyka teizmu

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 31253
Przeczytał: 92 tematy

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Czw 12:23, 20 Wrz 2018 Temat postu:

fedor napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Może to nadmiar mojej ambicji, ale dla mnie tylko "odbicie piłeczki", to jednak defensywa. Moja wiara jest NIE TYLKO NIE GORSZA, niż wiara w czajniczek na orbicie, kult składania bogom ofiar z ludzi, czy dowolna inna bzdura. Ja PRYWATNIE podejmuję takie wyzwanie i "dźwigam" moją wiarę z morza bzdur wskazanych i potencjalnych

Ja też, jak każdy teista, i co z tego. Dla nich twoje kryteria różnicowania nic nie różnicują i dla nich wierzysz w jeszcze jeden czajniczek. Mają włączony ultrasceptycyzm i naturalizm ontologiczny na twoją opcję i twoje opowiadanie im o twojej wierze jest dla nich gówno warte. Michał, tyle lat z nimi gadasz i ciągle zdajesz się o tym zapominać

Nie rozumiesz mojej intencji. Ja nie dyskutuję po to, aby wygrywać, aby kogoś przekonać do takiego poglądu, jaki mam.
Uważam, że nawet jeśli ktoś lepiej zrozumie WŁASNY punkt widzenia, jeśli pozostanie przy swojej wizji, ale dzięki mnie spojrzy na sprawę szerzej, to już się przydałem.
Masz rację, że ateiści za chwilę odrzucą moje kryteria różnicowania wiar - odrzucą, podając jakiś argument (bardziej pretekst), co de facto będzie wyrażeniem opinii w stylu "ja tego tak nie widzę, inaczej rozumiem sprawy". Ateista to swoje rozumienie spraw zapewne zechce uznać za coś obiektywnego, pomyśli, że to ja wybrałem "dowolną bzdurę" (a nie on jako argument podał swoją "dowolną bzdurę").
Czuję się jednak w obowiązku (trochę względem Boga, a trochę względem samego siebie) protestować, gdy ktoś zrównuje mój światopogląd, dzieło mojego życia, coś dla mnie ważnego i cennego z dowolną bzdurą. I choć nie mogę tu przedstawić argumentu w pełni obiektywnego, takiego który zamknie usta oponentom, to mam chyba obowiązek DAĆ ŚWIADECTWO - wyrazić opinię, która może nie będzie ostatecznie decydując, ale będzie MOJA, będzie OBJAWEM MOJEJ WOLI I ŚWIADOMOŚCI. W moim rozumieniu (wg mojego światopoglądu) mój SUBIEKTYWIZM JUŻ WYSTARCZY. Fajnie, że się miał okazję przejawić - ten subiektywizm. Na obiektywizm i tak nas nie stać, bośmy się NIE DOGADALI W KWESTII WSPÓLNYCH KRYTERIÓW. Więc zawsze strony będą podawały swoje kryteria, traktując je jako te najważniejsze i jedyne (niektórzy nawet będą - niesłusznie - nazywali je "obiektywnymi"). Ale twarda rzeczywistość jest taka, że i tak każdy siedzi w swoim światopoglądzie, w sobie znanych i rozumianych kryteriach.

Jeszcze raz podkreślę - to nie ważne że/czy będzie ona odrzucona. Działamy w warunkach wolności - czyjaś akceptacja jest więc jego wyborem, czasem jakimś darem zaufania, czasem wyrazem wspólnoty myślenia. Brak akceptacji też jest wyrazem wolności drugiej stron i będę tę wolność szanował, nawet cieszył się, że jest, bo gdyby wolności nie było, to mielibyśmy do czynienia tylko z automatami, a ja cieszę się, ze kontaktuję się z ludźmi.
Nawet jeśli więc ktoś nie zaakceptuje mojego spojrzenia na sprawę dla siebie, to i tak będzie musiał dowiedzieć się, że takie zdanie mam, że jestem jego wyznawcą (z kolei ów ktoś przedstawi mi swój pogląd, którego on jest wyznawcą).
Myśli nie są jakieś automatyczne, wymiana poglądów nie polega na przelewaniu ich z jednego umysłu do drugiego. Jest raczej tak, że ktoś coś mówi, druga strona coś z tego zinterpretuje, dopasowując do własnego obrazu świata. I tak w pełni żaden mój pogląd nie będzie przez kogoś zrozumiany - za wiele jest różnicujących nas doświadczeń, znanych modeli poznawczych itp.
Głoszę więc tu - NAJBARDZIEJ - po prostu pewną apoteozę tego co indywidualne, subiektywne. Uważam, że opozycja aspektów obiektywnych do subiektywnych jest tylko w pierwszej warstwie oglądu, później one się łączą, czyli obiektywizm powstaje jako połączenie i uzgodnienie subiektywizmów, zaś subiektywizm staje się pierwiastkiem (niezbywalnym) indywidualnym w rozumowaniu, które częściowo będzie dzielone z innymi ludźmi, a częściowo pozostanie u twórcy myśli.

Główna myśl, której nie są w stanie zaakceptować tu ateiści brzmi bowiem: nie przeszkadza mi, jeśli moje poglądy zostaną uznane za subiektywne! Bo to uważam za normę - wszystko co mam w sobie i tak juz jakoś subiektywne JEST, obiektywnym będzie ewentualnie się DOPIERO STAWAŁO. Liczę na to, że przynajmniej część ateistów tę myśl (przecież nie jest ona stricte związana z religią, nie wynika z niej od razu konieczność uznania istnienia Boga) zaakceptuje. Taka akceptacja wyprostowałaby wiele w komunikacji, dyskusjach.

Ostatnio zmieniony przez Michał Dyszyński dnia Czw 12:27, 20 Wrz 2018, w całości zmieniany 2 razy