ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nie każdemu warto pomagać. Wielu osobom o pomoc występującym wręcz etycznie będzie odmówić. Najbardziej oczywistymi przykładami będzie pomoc w przestępstwie, czy innym nieetycznym przedsięwzięciu. Ale są też mniej oczywiste powody, dla których wielu osobom, w wielu sytuacjach nie powinno się pomagać:
- Nie jest słusznym pomaganie tym, którzy sami się nie starają, zaś z zatrudniania sobie innych w roli pomocników uczynili sobie hobby, albo wręcz biznes (jak np. gangi żebraków).
- Jeśli ktoś trwoni lekką rączką pomoc mu udzielaną, to niechby zaznał jej braku.
- Jeśli ktoś jest jawnie niewdzięczny, to też pomoc mu jest raczej niewskazana.
- Osoby utrwalające się w postawie bezradności też powinny być motywowane do zmiany tej postawy, a nie powinno się im w tym pomagać.
- Ja nie pomógłbym też osobie, która wyraźnie zabawia się zatrudnieniem mnie do pomocy jej, jeśli widzę, że mną manipuluje, że ten układ, w którym ja mam być (rzekomo) stałym tej osobie „pomagaczem”, próbuje uczynić domyślnym.

Michał Dyszyński

Nieraz się zastanawiałem (jako teista): dlaczego Bóg mi nie pomaga (przynajmniej na razie nie widzę tej pomocy, bo nie jest wykluczone, iż pomoc przychodzi, tylko w formie, której nie umiem aktualnie rozpoznać i zrozumieć), choć proszę go o pewne rzeczy?...
- Może właśnie się stosuje jedna z moich zasad - np. że za mało się staram rozwiązać swoje problemy sam, a to o to chodzi, abym sam je rozwiązał. :think:

Michał Dyszyński

Z założenia nie pomagam ludziom, którzy chcą niszczyć ludzi, ale też niszczyć siebie.
Dlatego nie zamierzam pomagać w pielęgnowaniu złudzeń.
Ci, co chcą chronić swoje iluzje, niech nie liczą na to, że ja w tym będę uczestniczył. Mogę najwyżej pomóc w tych iluzji rozwiewaniu.
Bo uważam, że na dłuższą metę iluzje niszczą duchowość człowieka. A ja do niszczenia duchowości człowieka swojej ręki nie przyłożę.

Michał Dyszyński

Warto się wstrzymać z pomocą tym, którzy sami sobie nie chcą pomagać, a stawiają sytuację tak, jakby pomaganie im, było...
problemem innych.

Ten aspekt sprawy nieraz objawia się podczas pomocy ofiarom klęsk żywiołowych. Gdy przyjeżdżają wolontariusze z innych krajów, albo ekipy profesjonalistów, to jest mnóstwo pracy, którą wykonywać może każdy (np. część odgruzowywania). Wolontariusz, który przyjechał z daleka tak naprawdę wcale nie jest lepszy do noszenia cegieł, czy wody od tubylca, który jest poszkodowany w katastrofie. Jest w owej bierności pewnie efekt psychiczny - poszkodowani są w jakiejś formie szoku, a to powoduje, że (przynajmniej część z nich) tacy ludzie pogrążają się w bezradności, tkwią w swoistym stuporze. Ale może właśnie tacy ludzie najwięcej by zyskali, gdyby przełamali te emocjonalne bariery i zaczęli działać - właśnie pracując wspólnie z wolontariuszami, którzy przyjechali z innych miejsc.

Ale chyba najbardziej mnie odstręcza od pomagania komuś postawa, gdy ten, komu mamy pomagać zaczyna grymasić, stawiać warunki, mieć pretensje (często właściwie nie wiadomo o co). Dla mnie to jest sygnał, że ktoś nie umie docenić tego, co jest mu ofiarowywane i właśćiwie najlepiej byłoby takiego zostawić bez pomocy, której nie umie przyjąć z wdzięcznością.

Semele

Jezus tak robił???

Chciał aby każdy mu się kłaniał?
Za to, że dostał kanapkę ;-)

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Kompleksy?
Nie każdy musi być święty.

Po prostu siostra Chmielewska mi imponuje. Dla mnie to ona jest wzorcem chrześcijanki. Podziwiam ją. Czy zostanie zbawiona?
Myślę, że ona o tym nie myśli.

Michał Dyszyński

Semele

Semele

Raczej Ty zaczynasz od oskarżania w tym wątku: nie każdemu warto pomagać.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Nieraz ludzie mają do Boga pretensje, że im nie pomógł, chociaż na modlitwie Go o coś prosili. Ja też te pretensje do Boga miewałem z tego tytułu.
Dziś jednak wierzę, że jeśli Bóg nie pomaga, to znaczy, że z jakichś powodów uznał, iż mam sobie poradzić sam. Być może wręcz krzywdą dla mnie byłoby pozbawienie mnie wykazania sobie tej mocy radzenia sobie samodzielnie z problemami (albo nie tylko samodzielnie, bo z czyjś też pomocą).
Podobnie traktuję też moje pomaganie innym - nieraz dzieciom się nie pomaga, bo się czeka, aż same znajdą rozwiązanie. To jest dla nich większym darem, że mogą się czegoś nauczyć, niż gdy się im ofiarowuje gotowca.

Semele