ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Powtórzę tu, jako tezę tego posta, tytułowe sformułowanie: każda sformułowana prawda jest zastosowaniem jakiegoś wzorca.

Ta teza jest w opozycji do przekonania wielu osób, iż głoszą prawdy, które "po prostu są", czyli które stanowią jakieś pobranie rzeczywistości samej w sobie, niezależnej od tego, kto jak i dlaczego się wypowiada w danej kwestii.
Wielu nie dostrzega, może zapomina o tym, że każde stwierdzenie czegoś jest zawsze wyrażone z jakiegoś kierunku, jest celowe, NA COŚ ZWRACA UWAGĘ, pomijając niezliczoną ilość innych okoliczności, o których się nie wypowiada. Każde użycie słowa jest odwołaniem się do definicji, a dalej do rozumienia tego słowa w konkretny sposób przez konkretną osobę. Każde sformułowanie na temat świata zewnętrznego, a nie świata idei, jest REDUKCJĄ - zaniedbaniem jednych aspektów, a wyłonieniem innych.
Każde prawo fizyczne jest osadzone w jakimś modelu, czy teorii.
Podobnie jest z każdym sformułowaniem matematycznym - ono zawsze użyje czegoś, co ma definicję, czyli odwołuje się takiego, a nie innego systemu powiązania jednych pojęć z innymi pojęciami.
Nawet mówiąc coś banalnego - typu "chce mi się jeść", co oczywiście trudno jest uznać za fałsz, jeśli jest szczerze wypowiadane, nie jest absolutne. Być może ten poziom odczucia głodu w czyimś rozumieniu owego wyrażenia nie jest adekwatnym określeniem sprawy. Ktoś inny powie: kogo to obchodzi? - sugerując, że akurat mówienie o chęci do jedzenia w danym kontekście jest nie na miejscu, stanowi zakłócenie hierarchii ważności przekazywanych informacji - wszak np. teraz omawiane jest coś, co wymaga szybkiej decyzji mającej wpływ na los milionów ludzi.
Czym jest wzorzec w tym kontekście?
- Jest tą ramą dla komunikatu, która umieszcza treść owego komunikatu w jakiejś przestrzeni rozumienia go. Mówienie o tym, że komuś się chce jeść, wymaga zrozumienia tego, że ludzie potrzebują się odżywiać, zaś to odżywianie się jest sterowane poczuciem głodu. Zrozumienie tego kontekstu jest domyślną ramą, w ramach której nadawca komunikatu i jego odbiorca funkcjonują w ramach jakiejś myślowej wspólnoty.