ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Są ludzie, którzy nie dopuszczają do szczerej relacji. Z nimi można tylko udawać, bo inaczej "jest źle" - złoszczą się, atakują, gniewają.
Są to ludzie, którzy sami wokół siebie wznieśli liczne bariery zbudowane z iluzji, przekłamań, lansów na różne sposoby. Ci ludzie alergicznie reagują na każdą próbę komunikowania spraw i rzeczy "jak jest", czyli bez dostosowywania przekazu do całej tej ich mentalnej maskarady.

Człowiek, który sam nie stosuje takich masek (albo przynajmniej nie chce ich stosować, co oznacza, iż zdiagnozowane u siebie objawy mentalnej maskarady skłaniają go do prób demontażu ich podstaw w psychice), pragnie zwykle reakcji szczerej - mówienia bezpośrednio o tym, co myśli i czuje. Jednak tak się z owymi ludźmi nie daje nawiązać harmonijnej relacji, bo szybko okazuje się, że owym ludziom trzeba preparować wersje zdarzeń i ocen dostosowane pod ich ograniczenia mentalne.

Semele

Ty jesteś ludziem, który boi się szczerości?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jak osobowość nie chce dopuścić szczerości?...
- Osobowość manipulująca, zwodząca, zwykle poszukująca osobistej satysfakcji w wywieraniu kapryśnego wpływu na innych będzie szczerość blokowała u siebie, a próbowała wykorzystać u innych.

Co motywuje ludzi z upodobaniem manipulujących, nieszczerych?
- Intuicja emocjonalna mi podpowiada, że ludzie z upodobaniem manipulujący noszą w sobie rodzaj mentalnego nieuporządkowania i frustracji, połączonej z formą drapieżności. Tacy funkcjonuję trochę niczym łowcy polujący na zdolność wywoływania zamieszania w czyichś umysłach. Jak się udaje im innych zdestabilizować, to wtedy manipulujący odczuwa satysfakcję i przeświadczenie o swojej mocy.
Jednak manipulujący za swoją postawę płaci cenę, której znaczenia sam nie jest w stanie oszacować. Tą ceną jest POSTĘPUJĄCE WŁASNE ZAGUBIENIE.

Nie można dwom panom służyć. Dlatego dozwalając często na intencję ku kłamstwu, manipulacji, osobowość programuje samą siebie na zakłamaną.
Używając czegoś, co jest brudne, sami się brudzimy. Jest taka moc w człowieku, którą można by określić głębokiem mentalnym odczuwaniem sensu na bazie spójności wewnętrznej.
Każdy akt zakłamania, każda podjęta aktywność w celu uzyskania nieetycznego manipulacyjnego wpływu destabilizuje tę moc, a osobowość się wtedy w jakimś fragmencie chaotyzuje, gubi poczucie wewnętrznego uporządkowania.

Nieszczerzy i manipulujący dla tych satysfakcji i momentów poczucia władzy, wpływu na innych, płacą cenę własnego duchowego nieuporządkowania. Doznając chaosu, który taka osoba stworzyła w życiu innych ludzi, człowiek będzie dodawał chaosu do własnej duszy.
A zachodzi też funkcja odwrotna - działając ku uporządkowaniu mentalnemu na zewnątrz, będziemy też - zwrotnie - porządkowali siebie.

Semele

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Szczerość łatwiej ofiarowuje się komuś, kto sam stara się być szczery.
Szczerości w ludzkich charakterach w pewien sposób "przyciągają się". Ludzie szczerzy z natury cenią sobie szczerość w relacjach z ludźmi, otaczają się atmosferą szczerości, unikając sytuacji i środowisk ludzkich, w których regułą jest zakłamywanie, mataczenie.

Ludzie z natury szczerzy przyjmują krytykę z podniesionym czołem, nawet traktując ją jako dar (jeśli jest ona uczciwa i celna).
Ludzie z natury nieszczerzy postrzegają każdą krytykę swojej osoby jako zagrożenie, jako coś złego, od czego chcą się separować.

Nieszczerzy lubują się konwenansach i grach pozorów. Szczerzy preferują prostotę, bezpośredniość, brak "owijania w bawełnę".

Semele

A niekiedy brak taktu....

Szczery aż do bólu. Nikt tu nikogo nie prowokuje. Podjąłeś ten temat. Ja zastanawiam się dlaczego...

Michał Dyszyński

Semele

Sobie zarzucam brak taktu. ;-)

Żartuję trochę Michale. Wyluzuj.

Z ta szczerością to trudny temat. Ja jednak wolę być szczera.

Michał Dyszyński

Semele

Jasne, że nie jest. Wiadomo, że niektóre słowa mogą zaboleć. Więc trzeba je powiedzieć w odpowiednim momencie i w odpowiedni sposób. A nawet w ogóle nie mówić. Szczerość rodzi bliskość i bliskość rodzi Szczerość. Jeśli boimy się bliskości, zapewne boimy się też szczerości.

Michał Dyszyński

Wrócę do możliwości ofiarowania szczerości. Czym w działaniu przejawi sie szczerość w relacji z kimś?
- Chyba tym, że gdy coś mamy na sercu, to nie owijamy w bawełnę tego, nam na tym sercu leży. Skoro jednak występuje też postać szczerości, która potencjalnie rani, to mamy konflikt. Poza tym nawet to odczucie "nie chcę kogoś zranić" też mieści się w jakimś zakresie szczerości. Mamy tu niejako DWIE SZCZEROŚCI NAPRZECIW SIEBIE:
- szczerość polegająca na chęci powiedzenia czegoś, co potencjalnie może zranić drugą stronę, ale co leży nam na sercu
- szczerość polegająca na tym, że TEŻ NA SERCU leży nam intencja, aby tej osoby nie zranić.
Czyli jakby nie wybrać, z tych dwóch szczerości jedna będzie niezrealizowana.
To by sugerowało, że nie ma szczerości idealnej.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Nic na to nie poradzisz. Ty najlepiej wiesz jaki jesteś i jakie są Twoje intencje. Tego się trzymaj.

Michał Dyszyński

Pociągnę znowu zagadnienie szczerości ogólnie.
Dziś uważam, że do prawdziwej szczerości w relacji wzajemnej OBIE STRONY MUSZĄ DOROSNĄĆ.
To nie jest łatwe - ofiarowywać szczerość, ale jednocześnie nie być impertynentem, nie przekraczać granic; jak też przyjmować szczerość nawet wtedy, gdy potrafi ona sprawić przykrość swoją bezpośredniością.
Myślę, że każdy z nas miał takie sytuacje, gdy pomyślał sobie "ale akurat w tym, to jednak wolałbym mniej szczerą wobec mnie wypowiedź...". Z drugiej strony też nieraz trzeba się samemu nieźle nagimnastykować, aby - choćby z powodu zagrożenia urażeniem kogoś - tak sformułować swoje uwagi, aby nie było w nich tylko udawania, a coś ze szczerości się ostało.

Szczerość przyjmuje łatwiej ten, kto jest szczery sam wobec siebie. Taki człowiek najczęściej nie ma aż tylu wrażliwych punktów, gdy może poczuć się urażony z tytułu tego, co do niego szczerze powiedziano. A nawet jeśli trochę urażony będzie, to szybciej sobie z tą niefajną emocją poradzi, bo już nie raz z podobnymi emocjami się rozprawiał.
Najgorzej w kwestii szczerości jest z tymi zakompleksiałymi, przyjmującymi z zasady postawę obronną (często tacy też zza tego swojego mentalnego "bunkra" potrafią zaczepnie się ostrzeliwać).

Nieraz sobie jednak marzę o relacji z kimś, z kim mniej musiałbym udawać, mniej obchodzić te tematy tabu, kompleksy, urażone dumy itp. Sam nieraz się staram modyfikować swoje reakcje pod tym względem - aby przyjmować krytykę, porażki z godnością, aby nie być co chwila obrażonym z tego, albo innego tytułu. Co prawda raczej rzadko się obrażam, ale jednak trzymam w odwodzie tę postawę - obrażenia się, bo nie zamierzam znosić czyichś impertynencji w nieskończoność. Może w tym obrażeniu się będzie nawet więcej zmęczenia i irytacji, niż ujmy na honorze, ale efekt będzie ten sam.

Tak w ogóle to jednak mam ambicję, aby przynajmniej uczciwą, taktowną krytykę przyjąć z godnością. Z tą krytyką tendencyjną, wyraźnie obliczoną na osiąganie dominacji, czy zrobienie przykrości mam chyba nawet mniej dylematów - tę z góry zlewam jako objaw głupoty ludzkiej, jako coś, co się ignoruje z zasady, bo jest niewarte uwagi.

Semele

Zgadzam się z tym co piszesz. Przyszło mi teraz do głowy coś takiego. Aby przyjmować krytykę i uwagi bez urazy, trzeba znać siebie. Swoje mocne i słabe strony. Wtedy co o nas ktoś powie, nie urazi nas. Nawet jeśli ktoś trafi w punkt to my przecież już to wiemy.
Istotne jest bardziej w tym wszystkim dlaczego ktoś nas krytykuje? W jakim celu to robi? Jednak nie ma sensu za bardzo nad tym się roztkliwiać. Gdy wyczujemy, że ktoś robi to aby nam dokuczyć to najlepszym rozwiązaniem jest zaprzestanie kontaktów z tą osobą.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Z niemożliwością okazania szczerości na jako tako normalnym poziomie wiąże się u mnie poczucie pewnej porażki, powiązane z niepokojem sumienia, że muszę wybierać pomiędzy preparowaniem moich słów pod tę osobę, aby nie naruszać jej burzliwych, nadwrażliwych emocji i obszarów tabu, a po prostu mówieniem tego, co się myśli. I dodam, że nie mam w tym ostatnim przypadku na myśli jakiejś naiwnej wizji szczerości idealnej, albo inaczej pozbawionej aspektu dostosowania pod cudzą mentalność, bo pewien poziom korygowanie swoich wypowiedzi w zależności od mentalności odbiorcy uważam za naturalny i z tym nie mam dylematów sumienia. Problem się zaczyna dopiero wtedy, gdy muszę swoje wypowiedzi już bardzo mocno ograniczać w szczerości, gdy o pewnych rzeczach nie mogę nawet wspomnieć, gdy wprost niektórych przekonań nie da się powiedzieć w ogóle, bo i tak z góry wiadomo, że reakcja po drugiej stronie będzie skrajnie emocjonalna, odrzucająca, odpinająca wszelkie sensy, a prowadząca do pogrążenia się w poczuciu urażonej dumy, naruszania tej osoby tabu itp.

To jest SŁABOŚĆ - niezdolność do przyjęcia komunikatu takim, jaki on jest ja traktuję jako SŁABOŚĆ ZAKŁAMYWANIA PRAWDY. I jest tu we mnie żal - że ten oto człowiek, do pewnych prawd nie będzie miał raczej dostępu nigdy. Oto muszę się pogodzić z tym, że przede mną jest człowiek zamknięty na to, co przekracza jego ciasny horyzont pojmowania życia i świata, jest człowiek, wobec którego udawanie przed nim jest jedyna opcją kontaktu, który nie kończy się na emocjonalnym tego człowieka rozklejeniu się.
Z innymi ludźmi aż tak źle nie jest. Jest jeszcze frakcja ludzi normalnych, z którymi do pewnego stopnia dostosowawczość przekazu też się stosuje, jednak poziom tej dostosowawczości jest umiarkowany, a nie często przekręcający znaczenia.