ŚFiNiA

Prosiak · Wysłany: Sob 23:17, 12 Mar 2016 Temat postu:

Nie, kiedy za brak związku odpowiadają niezmienne czynniki.

Czasem po prostu nie ma szans na miłość. Są też tacy, którym specjalnie nie zależy na miłości i ja im zazdroszczę.

Karol Ustaw · Dołączył: 05 Mar 2017 Posty: 160 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

"Sie ist häßlich, dass es graut
Wenn sie in den Himmel schaut
Dann fürchtet sich das Licht
Scheint ihr von unten ins Gesicht

So muss sie sich am Tag verstecken
Will das Licht doch nicht erschrecken
Lebt im Schatten bis der Schein vergeht
Sieht einen Stern im Zwielicht prangen und fleht
Mal mir Schönheit auf die Wangen

Morgenstern ach scheine
Auf das Antlitz mein
Wirf ein warmes Licht
Auf mein Ungesicht
Sag mir ich bin nicht alleine

Häßlich, du bist häßlich
Du, du bist häßlich

Ich bin allein zur Nacht gegangen
Die späten Vögel nicht mehr sangen
Sah Sonnenkinder im Gewimmel und so
Rief ich in den gestirnten Himmel

Morgenstern ach scheine
Auf die Liebste meine
Wirf ein warmes Licht auf ihr Ungesicht
Sag ihr sie ist nicht alleine

Morgenstern ach scheine
Auf die Seele meine
Wirf ein warmes Licht
Auf ein Herz das bricht
Sag ihr dass ich weine

Denn du, du bist häßlich
Du bist einfach häßlich
Der Mensch ist doch ein Augentier
Schöne Dinge wünsch ich mir
Doch du, du bist nicht schön, nein

(Morgenstern erscheine
Morgenstern erscheine
Morgenstern)

Morgenstern ach scheine
Auf die Liebste meine
Wirf ein warmes Licht
Auf ihr Ungesicht
Sag ihr sie ist nicht alleine

Und der Stern will scheinen
Auf die Liebste meine
Wärmt die Brust mir bebt
Wo das Leben schlägt
Mit dem Herzen sehen
Sie ist wunderschön"
:wink:

Michał Dyszyński

Fenomen piękna intelektualnego i duchowego
To też mnie zastanawia, nurtuje. Czasami postrzegamy pewien szczególny rodzaj piękna - przyjemność sprawia nam patrzenie/słuchanie osób inteligentnych, prowadzących rozumowanie w wyważony sposób. Jakoś to "się czuje". Podobnie jest z pięknem duchowym. Ja przynajmniej dość wyraźnie to czuję - pewne osoby: tak prostolinijnie szczere, gotowe dawać z siebie dobro, szybko zapominające to co złe wobec nich, delikatne, ale też w szczególny sposób silne - one tworzą wokół siebie atmosferę niezwykłego piękna. Chciałoby się na nie patrzeć i podziwiać - jak jakiś krajobraz, albo kwitnący ogród.
Kto tego nie przeżył, o czym piszę, pewnie myśli, że naciągam, fantazjuję. Ale piszę w pełni szczerze, z doświadczeń, które zdobyłem. Tak to kilka razy w życiu odczułem.
Pisma mistyczne wspominają o stanach zachwycenia, które wiążą się z kontaktem z Bogiem, czy istotami o szczególnym duchowym pięknie (Matka Boska...). Przedsmak takiego stanu można uzyskać jeśli się ma wrażliwość odbierania "szóstym zmysłem" właśnie takich niezwykłych - duchowo pięknych i mądrych ludzi.
Szczególnie taka niewinna dobroć i szczerość - potrafi "chwycić za gardło i walnąć o glebę..." - tzn. po prostu zostawić człowieka oniemiałego wobec tego odczucia piękna i duchowej wielkości pewnych osób. Takie osoby chciałoby się tylko więcej kochać i więcej podziwiać. Bo jakże by inaczej?...

Piotr Rokubungi

JanelleL.

Pan Michał tak pięknie opisał piękno duchowe... że nie umiałabym lepiej

Celowo użyłam tego "pięknie" przy pięknie..bowiem można by przejść obok niego ot tak, nie zauważając, nie poświęciwszy ani uwagi, ani czasu, ani tym bardziej słowa, by opisać swój zachwyt... a słowo daje to piękno innym, by i oni mogli czerpać z niego dla własnego pożytku .... bo to inspiruje, a czasem zobowiązuje, czasem zawstydza i skłania do przemyśleń, do poprawy tego, co jej wymaga ...także do tego, by również się zatrzymać, zauważyć, zachwycić się i podać komuś dalej.

Piotr Rokubungi

A teraz- skoro żeście [chyba] już się "po-rozczulali", pozachwycali- proponuję zastanowić się intensywnie nad tym, czym w ogóle jest poczucie piękna, skąd się bierze, co je wywołuje, co jest u jego podstaw.

P. s.: Jeśli to zrozumiecie, to będziecie "krok do przodu" w psychologii, w zrozumieniu siebie, w buddyzmie, a nawet troszeczkę w Hipotezie Wszystkiego. :wink:

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Ot, Michałek napierdzielił znowu głupot! :shock:

Nie napisałbym tak [prawdopodobnie], gdybyś napisał coś istotnego, merytorycznego co do tematu, a nie znów biadolił ad personam, jaki to ja straszny, podając błędną interpretację, niezbyt z prawdą zgodną ocenę moich zachowań, tekstów i mojej osoby. :fuj:

Co do niuansów, to są raczej dobre przy "pierdołach", "w wolnym czasie", a nie tam, ani wtedy, gdy poważna, trudna nawet "robota" intelektualna, umysłowa czeka...
"To jest Sparta!", a nie bzdety- wg mnie przynajmniej. ;-P

JanelleL.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

JanelleL.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

JanelleL.

Myślę, że możemy się tu i pozachwycać (porozczulać :wink:

) i zastanowić nad tym czym jest to poczucie piękna również.. i też jak najbardziej zgodnie z tym "patrz, czuj i (jeszcze) nie oceniaj!".... bowiem nie jakimś spektaklem, widowiskiem, czy dziełem wystawionym na oceny krytyków ma być to piękno, a temu by po prostu trafiało do "odbiorcy" - tak to rozumiem.
Zastanawiając się jednak nad mechanizmami, przyszły mi w pierwszej chwili na myśl skojarzenia związane z odczuwaniem piękna materialnego, a piękno duchowe jest przecież czymś innym... choć :think:

w pewnym sensie u podstaw jakiejś wrażliwości na nie, leżą podobne czynniki, tak mi się wydaje.

Ciekawi mnie na początek jak to jest, że jedni ludzie są bardziej, inni mniej wrażliwi na piękno - czy ta wrażliwość- jej jakby indywidualne natężenie, jest czymś danym nam na starcie, tak jak nasze ciało fizyczne, twarz... że mamy takie, a nie inne i może nam się podobać lub nie, możemy je akceptować, kształtować, albo poprawiać..ale było takie, a nie inne nam przypisane.

Jeśli chodzi już o samo odczucie piękna duchowego ... myślę, że to jest tak, iż mamy lub nie, na podstawie naszych pierwszych kontaktów z otoczeniem, z bliskimi przyjęte pewne wzorce, może nawet nie jesteśmy tego świadomi, gdyż przyjmujemy je wówczas, gdy nasza świadomość nie jest jeszcze w dostatecznym stopniu rozwinięta .... i wedle tych wzorców, albo szukamy czegoś, lub nie szukamy może, a napotykając, zauważamy takie piękno, o podobnych cechach, na które jesteśmy indywidualnie wrażliwi lub w przypadku ich braku, czy niedostatecznego ich zarysowania, szukamy nie wiedząc czego, jakby po omacku, kierując się jakimiś potrzebami wewnętrznymi, które chyba każdy w mniejszym lub większym stopniu odczuwa, by doznać dobra, piękna...i taką drogą idąc sami budujemy sobie ten "wzorzec" w jakiś świadomy już sposób.

Michał Dyszyński

JanelleL.

Piotr Rokubungi

@ JanelleL.:

Piotr Rokubungi

ODCZUWANIE PIĘKNA TO EFEKT SPRZĘŻENIA ZWROTNEGO "ZEKSTERNALIZOWANEGO" WARTOŚCIOWANIA WŁASNYCH [POZORNIE WŁASNYCH, W PEWNYM UJĘCIU] PRZEKONAŃ ORAZ NIEUŚWIADOMIONYCH WRAŻEŃ; głównie tych ostatnich właśnie w kontekście estetyki, piękna. Macie tu JUŻ definicję. Pewnie o wiele zbyt wcześniej, ale co tam... :wink:

Piotr Rokubungi

@ JanelleL.: