ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Prawda umysłu wyrasta w ciszy. Tylko taki umysł jest w stanie postrzegać rzeczy "prawdziwie", czyli w duchu ADEKWATNOŚCI DO TEGO, CO JEST OBIEKTYWNIE, który JEST W STANIE ODSUNĄĆ NA BOK ZAKŁÓCENIA, przywalanie rozpoznań emocjami, ambicjami, prywatą, albo i złą lojalnością na różne sposoby.

Największym wrogiem postrzegania przez umysł rzeczy w prawdzie jest pokusa LANSOWANIA SIĘ JUŻ TU I TERAZ NA NIEOMYLNIE ROZPOZNAJĄCEGO. Na prawdę umysłu - tę szczerą, nieudawaną, godną zaufania - trzeba bowiem sobie dopiero ZAPRACOWAĆ, czyli wcześniej wymaga to zduszenia w sobie tendencji, aby iść do sukcesu poznawczego szeroką (emocjonalnie) bramą, która pozwala dowolnie hasać ambicjom, pragnieniom wywyższenia siebie i poniżenia innych ludzi. Tu trzeba się - W IMIĘ POKORY - zatrzymać w tym marszu, który incydentalne teraz i pragnący tryumfu nad innymi ja postawią ponad TRUD DOCIERANIA DO GŁĘBSZYCH WARSTW ROZPOZNANIA.

Brama do prawdy jest wąska i niewygodna, a dla emocji upierdliwa. Bo tu zamiast szybkiego ogłoszenia sukcesu i stłamszenia przeciwników, niezbędne jest cofnięcie się do samych podstaw, skupienie na tym co małe, ciche, niepozorne, co jest niczym ziarenko, które - choć nosi w sobie skoncentrowaną moc kiełkowania - jednak na start jest łatwe do przeoczenia. Ale to właśnie start od tego co małe i skromne, a nie od razu buńczucznie ogłoszone jako sukces, jest tą poprawną drogą do prawdy.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Kiedyś pomyślałem sobie, że będę rzeczywiście obiektywny w swoich ocenach, jeśli całkowicie odsunę na bok wszystkie społeczne odniesienia.
Dopiero zablokowanie wszelkich celów społecznych, ambicjonalnych, związanych z pragnieniem okazania się jakimś przed kimś wyczyściłoby mentalnie świadomość do stanu, w którym dokonywałoby się pełne skupienie na celu rozważań.

Czyli właściwie powinienem udać się na pustynię, zamknąć wszystkie konta w serwisach społecznościowych, zerwać kontakt z resztą ludzkości. Dopiero wtedy pozbyłbym się owych zakłóceń, które wpływają na obiektywizm. Taki radykalny krok ma jednak jedną fundamentalną wadę - BLOKUJE MOTYWACJĘ, DRENUJE ENERGIĘ PSYCHICZNĄ.

Jakoś trzeba wyważyć te dwa elementy
- generowanie się w osobowości energii do działania, istnienia, bycia inicjatywnym
a
- bycia w pełni kontrolującym, opanowanym, blokującym destabilizacje i nieautoryzowane wtręty.

Doświadczenie mi podpowiada, że całkowita samotność, co prawda spełniłaby cel eliminowania zakłóceń względem postawy obiektywizmu, lecz jednocześnie usunęłaby sam ten cel, który w ogóle obiektywizm czyni wartościową kategorią - bo usunęła by POWÓD DO POZNAWANIA rzeczywistości. Bo obiektywizm ma sens tylko wtedy, gdy POZNAJEMY, czyli gdy skądś generują się impulsy mentalne do tego, aby coś wiedzieć.

Wiedza sama dla siebie, wiedza postawiona jako jedyny cel dla świadomości, mimowolnie wyłoni pytanie; ale PO CO właściwie miałbym coś wiedzieć, rozumieć, jeśli nie mam celu dla swojego bytowania, działania, życia?...

Dlatego chyba w jakiejś formie (jakiej?!... :think:

) trzeba dopuścić do układanki w poszukiwanie obiektywizmu ten element ego - samoświadomości, ale i wartościowania osoby własnej (może w kontekście i porównaniu do innych osób). Czy da się zrobić tak, aby wilk był syty i owca cała?...
- Czy da się zachować motywację do życia i trwania, ale jednocześnie nie sprawić, iż owa motywacja przesłoni obiektywizm, prawdę, a dalej szansę na sprawczość, czyli też i spełnienie osobowe?...

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Nieraz, gdy mnie w dyskusji "przyciska" nawała arbitralności ze strony wyjątkowo buńczucznych oponentów mam myśli o tym, aby odciąć się od takich dyskutantów całkowicie, ale przede wszystkim, aby ODCIĄĆ SIĘ W SWOICH REAKCJACH I PISANIU OD CZEGOKOLWIEK PODOBNEGO.
Zamiast emfazy stwierdzania i okazania pewności, pisać łagodnie, podkreślając "tak mi się tylko wydaje, to jest moja opinia"
Zamiast jakiegokolwiek odniesienia personalnego, formułować uwagi WYŁĄCZNIE w trybie uogólnienia na teoretyczne postawy, czyli np. "istnieją grupy ludzi, których postawy dają się dobrze opisywać przez sformułowanie ..." (a dalej ani jednego odniesienia do konkretnej osoby).
Gdy ktoś epatuje zjadliwością, napiera krytycyzmem stwierdzającym wadliwość odgórnie, bez żadnych prób wyjaśnienia czegokolwiek, reagować tylko łagodnym i zdystansowanym: "wolno ci tak uważać, twoje prawd do oceny, ja mam tu inne zdanie..."
itp. itd.
Jak najmniej okazywania
- pewności
- autorytetu
- stwierdzania siebie epitetem jako ...
- stwierdzania oponenta epitetem jako ...
- starając się NIE URAZIĆ NIKOGO, BO NIE BYĆ W OGÓLE AGRESYWNYM.

Ale z doświadczeń praktycznych mi wynika, iż to nie przechodzi. Agresywny oponent moją najbardziej zdystansowaną wypowiedź i tak zinterpretuje w trybie, który sam uznaje - tzn. dopatrzy się w niej jakiegoś "ad hominem", przeinaczy sugestię ogólną na rzekomo personalny atak itp.
Z pewnym dyskutantami należałoby przerywać dyskusję, bo wszystko przekręcają na odwrót, bo nie szanują intencji, z którą się pisze.
Przyznam, że zaskoczyły mnie te praktyki przekręcania moich słów na odwrót w stosunku do intencji; nie sądziłem, że "(aż) tak można". Ale można. Można upierać się przy tym, że kompletnie odwrotne potraktowanie sprawy, niż ktoś to napisał, jest "tym prawdziwym", czyli że czyjaś wypowiedź interpretująca na temat napisanego tekstu jest bardziej zasadna niż sam ten tekst, który wyraźnie stwierdza coś innego.