ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ludzie walczą o znaczenie, poszukują mocy. Większość ludzi pragnie okiełznać świat, często także ludzi wokół siebie, wykazać swoją sprawczość, może wyższość nad innymi.
Niewielu stawia sobie pytanie: a co by było gdybym swój cel w pełni osiągnął?

Gdyby tak można było wszystko, do czego się dąży...
- zjeść wszystko czego się chciało i ile by się chciało
- pokonać wszystkich wrogów
- wzbudzić podziw u wszystkich ludzi
- unicestwić wszystko, co się nienawidzi
- zatryumfować, okazać się największym...
I tak stanąć na tym szczycie. Zobaczyć, że odtąd NIC JUŻ NIE MA DO OSIĄGANIA. Oto przyszedł kres wszelkich pragnień, bo jak tu pragnąć czegoś, co już się ma, albo można to mieć bez najmniejszego wysiłku?...
Na czym postanowić w takiej sytuacji swoje istnienia, pragnienia, wolę?
Po co żyć?
Oto wszystko już mam, każdy cel został osiągnięty, bądź jest tuż przed osiągnięciem, wystarczy tylko wyciągnąć poń rękę... Nic nie może nam zagrozić, nic nie maże zaskoczyć. Nie sposób jest wskazać coś, co miałoby znaczenie. ..
Będzie to świat na mentalnych zgliszczach, pokryty emocjonalnym popiołem.

Wtedy...
Albo można "palnąć sobie w łeb", albo...
może POSZUKAĆ CZEGOŚ PONAD ten paradygmat łamania woli i prostego zdobywania. Poszukać W SOBIE tego niemego zachwytu nad czymkolwiek co jest WOLNE, czyli od nas niezależne. Pokochać je właśnie za to, że jest niezależne, że nie dało się stłamsić naszą wszechwładną wolą i sprawczością. Ucieszyć się tym, że oto jest takie coś, co nadało sens naszemu istnieniu, co stanowi jakąś formą wyzwania. Jeśli takie coś byśmy znaleźli... Jeśli potrafilibyśmy to docenić, pokochać... Im będzie mniejsze, tym lepsze, tym bardziej bowiem nauczy nas tej umiejętności OBDARZANIA WARTOŚCIĄ.
Jak się wprawimy w tej umiejętności obdarzania rzeczy, istot myślących naszym docenieniem, dowartościowaniem, miłością to może zaczniemy PRZYWRACAĆ ŚWIAT NASZEMU ŻYCIU I NASZYM EMOCJOM. Jak życiodajny deszcz nawadnia zeschłe grunty, sprawia że pustynia zamienia się zielone, kwitnące łąki, tak ożywcze emocje, które pragną ożywiać, a nie tłamsić, zamienią pustynię uczuć w tętniący życiem gaj.

Ten świat poddany jest władzy głupców, którzy nie wiedzą co czynią, gdy pragną wszystko tłamsić, gdy pragną wielkości rozumianej jako niszczenie wrogów i burzenie każdej przeszkody na swojej drodze. Ta wielkość prostaka, który nie ma ochoty spojrzeć na to, co się stanie, gdy ów swój cel osiągnie, ostatecznie okaże się powodem tego prostaka klęski. Gdy prostak, stojący na zgliszczach, których sam był przyczyną nasyci się tym smrodem spalenizny, którą wywołał, jak już ta pustka i samotność, którą on sam do siebie sprowadził uderzą w jego percepcję pełnią swojego znaczenia, to prostak zacznie się powoli orientować, że był głupcem ponad innych głupców, bo wszystko, na co w życiu stawiał, nie daje najmniejszej szansy na pozytywne zakończenie.

Ci jednak, co w porę się opamiętają, którzy zrozumieją, że to nie o stłamszenie świata, ludzi, przyrody, istot żywych chodzi, że niczego się nie zyska przez kapryśne krzywdzenie i wynoszenie się, bądź pętanie wolności istot wokół nas, mają szansę na to, aby ujrzeć ROZWIĄZANIE. Tym rozwiązaniem jest droga dokładnie przeciwna względem tłamszenia i poniżania wszystkiego z czym mamy kontakt, a właśnie dowartościowywanie, docenianie, ukochanie.

Semele

Myślę, ze Ty jesteś pierwszym. Który pragnie kontroli.

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Bo sprawa ogólnie jest mocno zawikłana w pewnym sensie tego pragnienia kontroli bardzo bym bronił - to z niego w ogóle konstruuje się ja. W ogóle definiuje ja w ten sposób, że do jego zakresu zaliczam to, co jednostka kontroluje (choćby częściowo). Dlatego tak łatwo jest z owym pragnieniem kontroli przesadzić.
Kiedyś w pewnej audycji radiowej jakiś specjalista, czy specjalistka (nie pamiętam już ani osoby, ani nawet płci), omawiał dodatkową trudność walki z nałogiem objadania się, w porównaniu z innymi nałogami. Wynika ona z tego, że o ile np. odstawić palenie papierosów można całkowicie, po prostu powiedzieć od dziś nie zapalę żadnego i nie zapalić, o tyle z jedzeniem to tak nie przejdzie. Po okresach postu przychodzi czas, w którym coś zjeść trzeba, a wtedy jest bardzo trudno powstrzymać się przed zjedzeniem więcej. Podobnie jest z kontrolą - w życiu jest niezbędna na każdym kroku, jest dobra dla nas, dla ludzi, którym pomagamy, opiekujemy się. Bez kontroli nad tym, co się robi nie zrealizuje się najprostszego zadania.
Jednak kontrola nakierowana na tłamszenie wolności i dobra innych istot jest już zła. Więc choć kontrolę trzeba mieć i warto ją mieć, to jednocześnie trzeba ją powstrzymywać, zrzekać się jej tam właśnie, gdzie trzeba.
Są ludzie, którzy żyją w tym aspekcie zerojedynkowo - do kontroli dążą niemal zawsze. W szczególności do kontroli nad ludźmi z otoczenia. Psychopaci tacy są. Takim ludziom kontrolę dla siebie może inny człowiek wyrwać tylko siłą, czy jakąś formą podstępu. Z osobami bezrefleksyjnie dążącymi do kontroli jest ciągła walka o prawo do własnej wolności.

Ale nawet ludzie względnie dobrzy, nie mający silnych skłonności do patologicznego kontrolowania otoczenia, też często mają tu nierozwiązane problemy. Gdzieś bowiem trzeba WYTYCZYĆ GRANICĘ. Weźmy wychowanie dziecka - gdzieś trzeba postawić granicę pomiędzy wolnością dla tego dziecka, a ograniczeniami.