ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

@ malaavi: No, tak, faktycznie- ciebie tutaj nie ma! :mrgreen:

@ daniellowh: Włącz myślenie, bo nie chcesz chyba równać do malaaviego. ;-P

malaavi

Wracając do początków tej dyskusji:

Pojęcie grzechu pierworodnego, ogólnie przekazywania grzechu z pokolenia na pokolenie, to straszna nieuczciwość. Jeśli mówimy o odpowiedzialności, to każdy za siebie. Można być jeszcze odpowiedzialnym za dziecko, ale tu już się rodzą problemy interpretacyjne. Natomiast ponosić karę za to, co się działo wieki czy tysiąclecia przed narodzinami? To jest fikcja.

Oczywiście historycznie istotna mogła być kategoria "ród", wówczas istniała odpowiedzialność zbiorowa, ród trwał, ciągłość rodu oznaczała ciągłość odpowiedzialności rodu i przez to jednostek. To jest przykład na to, jak kategorie zaburzają myślenie, nie zaś dowód tego, że dziedziczenie odpowiedzialności jest zasadne.

W czasach nowszych dziedziczenie grzechu jest już kwestią polityczną. Jest politycznie zasadne wywołać w człowieku potrzebę zmywania jakiegoś grzechu (jakby kiedykolwiek w historii kapłan był mniej grzeszny niż niemowlę!), najlepiej żeby jeszcze u nas zmywał i odpłatnie. To jest marketing. Podobny do wpajania ludziom przekonania, że są coś bogu winni. Lekarz ich wyleczy: dzięki bogu. Nie wyleczy - zły lekarz. Zupełna abstrakcja, bo zdarzają się błędy lekarzy, ale zdarzają się też choroby niemożliwe do wyleczenia przy obecnych środkach/wiedzy, mimo to wina idzie do lekarza, tak jak za rzeczy wyleczone wprost zgodnie z wiedzą - zasługa do boga. Jest to wprost sterowanie wdzięcznością (za zbawienie, za dobre zdarzenia) i poczuciem winy (za śmierć na krzyżu, za poświęcenie, o, pamiętam jak mnie-dziecko krzywdzono wizjami dalszego ranienia Jezusa gdy grzeszę! Gdybym w to dziś wierzył, to chyba byłbym w stanie grzeszyć tylko dla tych kolejnych cierni w jego ciało, no ale nie wierzę) i potrzebami (tyle sakramentów, tu macie państwo cennik).

-----

Gdy się myśli o bogu, zaczyna się od słowa "bóg", potem od dawnych mitologicznych, zabobonnych skojarzeń "wszechmoc, absolut", to można dojść do sprzeczności, nonsensu, ogólnie do niczego.

Gdy się wychodzi od tego, co znane (a nie od tego, co stanowi największy bagaż pomyłek naszej ludzkiej przeszłości), to można rozważać istoty silniejsze od ludzi, mądrzejsze, zaawansowane technologicznie. Może tworzące planety czy większe jeszcze obiekty. Może zdolne do tworzenia osobliwości kosmicznych, wraz ze skutkami tego tworzenia. Czemu nie?
To jest wyjście od znanego. Natomiast zauważamy, że to wyjście od znanego NIE PROWADZI NIGDY do takiego boga, jakiego kojarzymy z zabobonów o ukrzyżowaniu, zmartwychwstaniu, dziedziczeniu grzechu, siedzenia po prawicy, mieczach oczach rogach liczbach i Lewiatanie.

ANALOGICZNIE mówienie o duszy można zacząć albo od bagażu zabobonów, który natworzyli ludzie nie posiadający naszej dzisiejszej wiedzy, w związku z czym próby zachowywania na siłę tych zabobonów są straszną porażką, albo też można to mówienie o duszy zacząć od tego, co znamy i zastanawiać się, gdzie możemy czegoś nie znać.

Jednakże gdy mówimy o "całkiem zaawansowanych technologicznie kosmitach", to nie mówimy już o "bogu", więc proponuję nie mieszać i do rozważań nad umysłem, psychiką, słownictwa zaczerpniętego z religii. Przy tym konkretnej religii. (To już inna rzecz, że się nam "chrześcijanom" tłumaczy pojęcia innych religii na słownictwo religijne chrześcijańskie, co często jest bardzo mocno nieuzasadnione. Przetłumaczyć japońskie "kami" na "bóg", brrr).

Semele

Piotr Rokubungi

Dusza to wola. Nie wola w sensie podejmowania decyzji, lecz wola, że w ogóle istniejemy, że istnieje Wszechświat, że istnieje raczej coś, niż nic. To bardzo tajemnicza siła, ponieważ wydaje się być zupełnie "nie z tego świata", spoza Natury, której naturalnym, pierwotnym stanem jest przecież Niebyt- czyli raczej nic, niż coś.