 Wysłany: Pon 21:27, 14 Wrz 2009 Temat postu: |
|||
Proszę to pikuś w porównaniu do dziękuję. Dla przykładu, na tym forum często czytamy "proszę o argumenty", ale nigdy "dziękuję za argumenty" :wink: |
|||
| Wysłany: Pon 20:57, 14 Wrz 2009 Temat postu: |
|
| Dziękuję. | |
| Wysłany: Czw 1:26, 30 Lip 2009 Temat postu: |
|||
myślisz, że dostrzeże różnicę? ja tam nie mam wiele nadziei. a co do tematu (i jego autora): jak skończysz ten eksperyment, to spróbuj następny z trudniejszym słowem - "PROSZĘ" to dopiero hardkor dla "cierpiącego ego (go...go...o...)" ;) dziękuję z powagę! |
|||
| Wysłany: Śro 12:03, 29 Lip 2009 Temat postu: |
|
| Abi, ani ja, ani Barah, ani masmika nie mówimy tutaj w ogóle o katolickich modlitwach, lecz o słowie "dziękuję" w codziennym życiu.
Fakt, przy "A galopar" szlag może trafić gryf, a także i kończynę górną. Ale było mniej romantycznie: stojąca w kącie gitara upadła w jakiś taki pechowy sposób... |
|
| Wysłany: Śro 0:59, 29 Lip 2009 Temat postu: |
|||||
A daj spokój z tą swoją wujowską sofistyką.... i rozmydlaniem tematu.... prawda jest taka, czy chcesz czy nie, że katolickie modliwy, to mieszanka pochwał i próśb.... i tyle Stary... żenujące, że Bóg Wszechmogacy ma się onanizować tym włazidupstwem...
Zgaduję.... gryf szlag trafił przy graniu "A galopar!" 
Przy tej piosence, gryf może szlag trafić.... ;) |
|||||
| Wysłany: Wto 23:24, 28 Lip 2009 Temat postu: |
|
| Od człowieka zależy, że te słowa nie są tak często używane na co dzień, jak często używane być powinny.
Co do gitary: złamałem gryf . Co do tłumaczeń: ostatnio coś skrobałem, ale z portugalskiego. Samba na jednej nucie. |
|
| Wysłany: Wto 22:40, 28 Lip 2009 Temat postu: |
|
| Nie Wujek.... to zależy od hierarchów, którzy ustalają teksty modlitw, a katolickie modlitwy to stek próśb i pochlebstw.... żenujące.
Alebo żałosne? Nie wiem.... pewnie i żałosne i żenujące.... Pozdrówka.... abi PS. Przetłumaczyłbyś coś fajnego z hiszpańskiego albo katalońskiego..... nie wiem co; wybierz coś sam! Dawno nic nie tłumaczyłeś.... a dobrze Ci to idzie.... od dawna, sięgam po gitarę, tylko po to, by pośpiewać Twoje tłumaczenia.... |
|
| Wysłany: Wto 17:52, 28 Lip 2009 Temat postu: |
|
| Niestety. Ale to zależy od człowieka. | |
| Wysłany: Wto 15:40, 28 Lip 2009 Temat postu: |
|
| Czarodziejskie mówisz... pewnie dlatego najczęściej spotyka się je w modlitwach... | |
| Wysłany: Wto 5:20, 28 Lip 2009 Temat postu: |
|
| Gdy byłam mała, uczono mnie, że istnieją trzy czarodziejskie słowa...
1. Proszę 2. Dziękuję 3. Przepraszam
Trochę mi brak magii tych słów w dzisiejszym świecie... Pozdrawiam - Masmika |
|
| Wysłany: Nie 23:54, 26 Lip 2009 Temat postu: Re: "Dziękuję" |
|||||
O kurwa, ale zajebisty intelekt  nie zajarzył ironii, gry słów  |
|||||
| Wysłany: Nie 22:39, 26 Lip 2009 Temat postu: |
|||||||||||||||
Wiesz, zdarza mi się czasami dziękować na głos w odruchowo i raczej bez sensu. Możesz to podciągnąć pod samooszukiwanie się. Ale ja bym był ostrożny z komentarzami w rodzaju "uważam, że samooszukujesz się". Bezpieczniej i produktywniej byłoby zapytać: "A w jaki sposób sprawdzasz, że nie oszukujesz sam siebie". Wyprzedzając to pytanie: w odpowiedzi zapytałbym, jakie samooszukiwanie miałeś na myśli.
Można tak odebrać, ale to raczej występuje u ludzi bardzo młodych, wciąż na granicy kompleksu bycia dzieckiem. Natomiast obawa przed wywołaniem wrażenia poniżania mogłaby powstać, gdyby eksperyment polegał na mówieniu "dziękuję" na głos. A to dlatego, że takie "dziękuję" może być łatwo źle zrozumiane przez adresata.
Jeśli nie widziałeś jeszcze filmiku Validation Kurta Kuenne, obejrzyj (link jest do YouTube).
Aktywność i obawa, że jeśli coś położymy, to odwróci się to przeciwko nam. Z grubsza: przeczucie, że słowo "dziękuję" może wtedy stracić swój sens i że skończy się jak w tej bajce o chłopcu, który wciąż wołał, że wilki wyszły z lasu i gdy kiedyś naprawdę wyszły, nikt mu nie uwierzył.
O jakiej indywidualności, jakim odosobnieniu i jakim egocentryzmie mówisz?
W jakim sensie nie jesteś w stanie tego wytrzymać? W następnym zdaniu użyłeś słowa "utrzymać". Może chodziło ci o "nie jesteśmy w stanie utrzymać"? Jeśli tak, to rzecz jest prosta: spotykamy się w życiu codziennie z sytuacjami, które wydają się nas przerastać i jednocześnie stanowią mniejsze lub większe zagrożenie, wymagając od nas działania. Nie zawsze mamy czas na reakcję przemyślaną i dlatego reagujemy odruchowo, pomijając aspekty istotne do w miarę prawidłowej oceny sytuacji, nadinterpretując, czyniąc - nawet w najlepszej wierze - zbędne kroki "ratunkowe" i popełniając przy tym błędy, których słowem "dziękuję" (a nawet "przepraszam") naprawić tak łatwo się nie daje.
Jeśli pod "ego" rozumiesz tę niedojrzałą część osobowości, o której wspominałem, to może rzeczywiście dokładać się do tego konflikt takiego rodzaju. Ale moim zdaniem sam fakt dostrzeżenia obecności tego konfliktu jest krokiem we właściwą stronę: to istotny przyczynek do przemieniania tego, co niedojrzałe, w to, co dojrzałe. Człowiek widzi bowiem jak na dłoni, w jakim stanie jest mu lepiej. I jeśli tylko nie da sobie wmówić, że dążąc do tego stanu oszukuje samego siebie, to poradzi sobie. |
|||||||||||||||
| Wysłany: Nie 21:36, 26 Lip 2009 Temat postu: |
|||||||||||
Bo nie mam odpowiedzi. Uznałem, że poruszymy ten temat na odpowiednim etapie dyskusji.
Tak, chociaż zakładam, że wielu zetknęło się z czymś podobnym.
Nikt z kim do tej pory tutaj rozmawiałem. Nie obraź się, ale uważam, że szybciej oszukujesz sam siebie, niż potrafisz zastosować taką technikę. Uważam, że temat wybiega daleko poza zrozumienie (stąd moje zainteresowanie doznaniem, nie zrozumieniem), a Ty zdajesz się być mocno przywiązany do swojego intelektu.
Rozciągam "dziękuje" na cały otaczający nas świat, nie tylko ludzi. Odziwo z ludźmi jest bardzo łatwo. Ego nie potrzebuje wywyższania, ale nie znosi poniżania, a tak można odbierać "dziękuję".
Dlatego się upieram, bo nie o takim podejściu mówię. Taki stosunek do otoczenia jaki opisujesz, to ja mam od urodzenia (czasem można się na tym przewieść). Udało mi się wypracować o wiele głębszy "pokój", który już był milowym skokiem, w porównaniu do intelektualnego podejścia opartego o zrozumienie otoczenia. To proste dziękuję, które proponuje, jeśli wypowiadane szczerze, daje w efekcie czystą radość. Próbowałem nawet z ludźmi, którzy mają pesymistyczne podejście do świata. Kilka chwil i na twarzy mają "banana". Są pogodni i radośni, mimo że nic w ich życiu się nie zmieniło. "Dziękuję" to najszybszy poprawiacz samopoczucia jaki znam. Efekt jest bardzo silny, ale zarazem męczący. Nie wiem, co może być w tym męczącego (stąd sugeruję rolę ego), ale można to porównać do uśmiechania się na siłę, na spotkaniu rodzinnym (chociaż mamy tu do czynienia z czymś zupełnie innym). Kiedy rozciągniemy "dziękuję" na wszystko co nas otacza (potem już nie trzeba wymawiać samego słowa "dziękuję"), nasza indywidualność, odosobnienie, egocentryzm zaczynają się załamywać. Ta pełna akceptacja nijako zlewa nas z otoczeniem i odnajdujemy się w stanie pełnego szczęścia, akceptacji, jedności i spokoju, którego nie jesteśmy w stanie wytrzymać. Te wartości, o które człowiek zabiega przez całe życie, nagle są w zasięgu ręki, możemy je poczuć, ale niełatwo jest je utrzymać. Ja dostrzegam tu sprzeczność, konflikt interesów między 'Ja' i ego. |
|||||||||||
| Wysłany: Nie 20:16, 26 Lip 2009 Temat postu: |
|||
Zacząłem od pytania, dlaczego ego miałoby od tego cierpieć. Do tej pory nie uzyskałem odpowiedzi.
Chyba będę musiał napisać otwartym tekstem... Wciąż zakładasz, że proponujesz ludziom nowości. Nawet przez myśl ci nie przechodzi, że to, co nazywasz eksperymentem, może dla innych być częścią normalnej codzienności. Tyle, że nie każdy ma chęć się z tego "tłumaczyć". Dlatego lepiej tego rodzaju propozycje przedstawiać w nieco innej formie. Na przykład, nie przez "spróbujcie", lecz "kto tego jeszcze nie próbował, niech spróbuje". OK. Posłuchaj. Ego od tego nie cierpi, chyba że słowem "ego" nazywasz pewną niedojrzałą część osobowości, która ma niechętny stosunek do innych ludzi i która lubuje się w wywyższaniu się nad nimi. Dojrzałym stosunkiem do otoczenia jest natomiast podejście pozytywne: "wszystko, co się wokół mnie dzieje, jest dla mnie korzystne, choć czasami nie potrafię do tego optymalnie podejść i ponoszę chwilowe straty". Przy takim podejściu, wewnętrzne "dziękuję" jest wbudowane w codzienność i może je zablokować jedynie właśnie nierefleksyjny odruch (wspominam o odruchach, bo mówiliśmy o nich na Krzykniku). |
|||
| Wysłany: Nie 16:20, 26 Lip 2009 Temat postu: |
|||||
Zaproponowałem "eksperyment", mamy już stronę spamu i nikt jeszcze nie spróbował, a przynajmniej nie podzielił się doświadczeniem. Nie szukam dyskusji z ludźmi, którzy próbują być najmądrzejsi, albo mieć swoje zdanie za wszelką cenę. Efekt jest naprawdę ciekawy (I NIE, NIE DA SIĘ GO WYDEDUKOWAĆ NIE PRÓBUJĄC) i byłoby o czym później dyskutować. Więc jeśli jest tu ktoś zaiteresowany czymś innym niż kłótnią i obroną swojego światopoglądu, to zapraszam do dyskusji.
Ledwo się temat rozpoczął, a Ty już straciłeś wątek.  |
|||||
| Wysłany: Nie 15:01, 26 Lip 2009 Temat postu: |
|||||
A jakie są twoje standardy normalności?
Spróbuje czego? Skomentować? Przestać kibicować Legii? Ja na przykład nie kibicuję Legii. Nie mogę więc przestać. |
|||||
| Wysłany: Nie 9:20, 26 Lip 2009 Temat postu: |
|
| A jest tu ktoś normalny ? | |
| Wysłany: Nie 8:20, 26 Lip 2009 Temat postu: Re: "Dziękuję" |
|
| Nie lubię gdy mi mówią po imieniu
Gdy w zdaniu jest co drugie słowo - brat Nie lubię gdy mnie klepią po ramieniu Z uśmiechem wykrzykując - kopę lat! Nie lubię gdy czytają moje listy Przez ramię odczytując treść ich kart Nie lubię tych co myślą, że na wszystko Najlepszy jest cios w pochylony kark Nie znoszę gdy do czegoś ktoś mnie zmusza Nie znoszę gdy na litość brać mnie chce Nie znoszę gdy z butami lezą w duszę Tym bardziej gdy mi napluć w nią starają się Nie znoszę much co żywią się krwią świeżą Nie znoszę psów co szarpią mięsa strzęp Nie znoszę tych co tępo w siebie wierzą Gdy nawet już ich dławi własny pęd! Nie cierpię poczucia bezradności Z jakim zaszczute zwierzę patrzy w lufy strzelb Nie cierpię zbiegów złych okoliczności Co pojawiają się gdy ktoś osiąga cel Nie cierpię więc nie wyjaśnionych przyczyn Nie cierpię niepowetowanych strat Nie cierpię liczyć nie spełnionych życzeń Nim mi ostatnie uprzejmy spełni kat Ja nienawidzę gdy przerwie mi rozmowę W słuchawce suchy metaliczny szczęk Ja nienawidzę strzałów w tył głowy Do salw w powietrze czuję tylko wstręt Ja nienawidzę siebie kiedy tchórzę Gdy wytłumaczeń dla łajdactw szukam swych Kiedy uśmiecham się do tych którym służę Choć z całej duszy nienawidzę ich! (Jacek Kaczmarski (z Wysockiego)) wytłuszczenia moje |
|
| Wysłany: Nie 7:21, 26 Lip 2009 Temat postu: Re: "Dziękuję" |
|||
Eremita
O kurwa ale zajebista kultura |
|||
| Wysłany: Nie 4:56, 26 Lip 2009 Temat postu: Re: "Dziękuję" |
|||||
Za takie komentarze, to ja... dziękuję :wink: Poczekam, aż ktoś spróbuje. |
|||||
| Wysłany: Nie 0:44, 26 Lip 2009 Temat postu: Re: "Dziękuję" |
|||
Za taki eksperyment, to ja ... dziękuję ;P |
|||
| Wysłany: Sob 23:50, 25 Lip 2009 Temat postu: |
|
| Słucham? | |
| Wysłany: Sob 5:31, 25 Lip 2009 Temat postu: |
|
| Wuju, ty masz taki zwyczaj, nigdy nie rozmawiać na temat? Zamiast skupić się na istocie, drążysz to co napisałem w nawiasie i to jeszcze z partykułą "chyba". To samo robisz w każdym temacie i na shoutcie... | |
| Wysłany: Sob 2:12, 25 Lip 2009 Temat postu: |
|
| wujzboj
Przeczytałem. Obustronna pyskówka. |
|
| Wysłany: Pią 21:39, 24 Lip 2009 Temat postu: |
|||||||||||||||||
Kto ci powiedział, że nie widzę problemów? Ja zapytałem cię, dlaczego ego ma od tego za bardzo cierpieć, a nie powiedziałem, że nie wiążą się z tym żadne problemy.
Przeczytaj proszę dialog zacytowany powyżej. |
|||||||||||||||||