ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Buńczuczność zwykle wiąże się z relatywnie niskimi kompetencjami intelektualnymi, choć tu oczywiście są wyjątki (pisałem wcześniej o nich). Te niskie kompetencje intelektualne, związane są bowiem z tym, że obserwatorzy są w stanie zadać wiele pytań, które zwyczajnie wywalają koncepcję osób o przekonaniach niespójnych, słabo przemyślanych. Więc żeby to swoje stanowisko jakoś bronić, taka osoba o niskich kompetencjach intelektualnych musi wesprzeć się czymś spoza domeny intelektu. Tym czymś będą domyślnie emocje, przyjmowanie wyniosłej postawy, czyli właśnie buńczuczność, która próbuje narzucać narrację, która krzyczy: nie wolno jest mnie pytać o wątpliwe elementy mojego poglądu! Nie jesteśmy sobie równi, bo ja mam wyższe prawa! Ja się z zasady nie tłumaczę! Ja zawsze mam rację, ja jestem od was większy, ja dominuję!
Buńczucznością można całkiem nieźle ukrywać swoją niekompetencje przed obserwatorami też relatywnie słabymi intelektualnie. Jeśli ktoś nie jest w stanie w rygorze docierania do obiektywnej prawdy przeanalizować poglądów, które głosi buńczuczny, a z drugiej strony jest naciskany emocjonalnie przez kogoś, kto się lansuje jako autorytet, czyli osobę postawioną wyżej od pozostałych ludzi, to niejeden mentalny słabeusz temu ulegnie. Czyli on da sobie wmówić taką narrację i już nie będzie pytał buńczucznego o poprawne intelektualnie uzasadnienie. Bo ludzie tak działają, że gdy moce kontroli rozumowania są słabe, to automatycznie znaczy, że zapewne emocje grają tu pierwsze skrzypce. Zaś emocjami jest dużo łatwiej manipulować niż twardym intelektem.
Buńczuczność zatem jest całkiem skutecznym chwytem na obserwatorów nie dysponującym rozwiniętym aparatem krytycyzmu, albo silnie ulegającym naciskom społecznym i emocjonalnym. Szczególnie tyrani, propagandyści z zasady posługują się buńczucznością. Buńczuczny, wręcz bezczelny był Goebbels, Urban, teraz jest Ławrow. Wszyscy ci, którzy nie mają za sobą argumentów na płaszczyźnie intelektu i ludzkich wartości, będą starali się tę lukę w przekonywaniu ludzi zapełnić właśnie buńczucznością, prezentowaniem postawy gniewu, gróźb, oskarżycielstwa.

fedor

Michał Dyszyński

Do wymodelowania osobowości buńczucznej chyba główną wskazówką byłoby rozważenie aspektu INTENCJI DOMYŚLNEJ.
Z moich spostrzeżeń, z pewnej statystyki wypowiedzi wynika mi, że tą Intencją domyślną buńucznych w rozmowach, dyskusjach jest postrzeganie przestrzeni kontaktu jako zadania, którym jest PRZEJĘCIE KONTROLI, USTANOWIENIE SWOJEJ FLAGI - zwycięstwa.
Buńczuczny pragnie być narzucający, inwazyjny, twardy - w myśl zasady "to ja osądzam, ja wyznaczam warunki, ja kontroluję!".
Jak się przyjrzymy wypowiedziom buńczucznych, to wyraźnie przebija się w nich to dążenie. Buńczuczni są niczym ekspansjonistyczne państwo, albo imperialistyczny władca - cały czas dążą do zwiększania zakresu swojego arbitralnego wpływu na otoczenie. Osiągają to poprzez:
- autorytatywny tryb formułowania swoich uwag
- poniżania oponenta negatywnym jego osądzeniem (co w domyślnej intencji ma osłabić jego prywatne mechanizmy obronne przed narzucaniem im czegoś sugestiami)
- oskarżenie innych
- całkowite odrzucenie dyskusji na temat własnych błędów.
- niesymetryczne stawianie spraw - na zasadzie "mi się należy więcej, ja tu mam nadrzędne prawa"
- ogólnie cała masa innych, czasem dość zakamuflowanych, niejawnych, czasem bezpośrednich trybów wypowiedzi, których wyraźnym celem jest OSIĄGANIE STANU DOMINACJI nad oponentami.

Z mojej aktualnej (w przeszłości inaczej to ze mną było) perspektywy spotkania z buńczucznymi stają się ciekawą sposobnością do testowania moich spontanicznych reakcji emocjonalnych na próby narzucania mi czegoś, na próby zdominowania mnie. Od paru lat mam to już w sobie ostatecznie rozliczone, że dominacyjny tryb relacji traktuję, jako atawizm, jako podległość niskim, instynktownym emocjom, czyli ogólnie jako objaw niedojrzałości, nieodpowiedzialności, zablokowania rozwoju swojej duchowości, w skrócie to jest dla mnie zwyczajna głupota. Moja wartością jest przeciwstawienie się temu atawizmowi, wyjście ponad te - zwierzęce - emocje. Ale to, że taką postawę w sobie wypracowałem na poziomie intelektu, nie oznacza jeszcze, że moje spontaniczne emocje, odczucia za tymi wartościami nadążają. Bo rozwijający się od poziomu zdanego niemal w całości na genetyczne mechanizmy dziecka, wzrastając w świadomości stopniowo, człowiek ma problem z osiągnięciem SPÓJNOŚCI POMIĘDZY TYM, CO UŚWIADOMIONE, A ODCZUWANE. Inaczej mówiąc mamy id, ego i superego. Owo superego (wartości) mówią jedno, zaś id (instynkty) mówią co innego. Więc gdy moje superego, silnie powiązane z intelektem i sumieniem powiadają mi "głupotą jest uleganie impulsom dominacyjnym wobec ludzi, których zdominowanie nie jest mi realnie do niczego potrzebne", to może się zdarzyć (a na początku rozwoju będzie często się zdarzało), że ODCZUWANIE, EMOCJE podpowiedzą mi co innego - one będą naciskały mnie na to, abym użył dominacji, były ekspansywny mentalnie, czynił ludzi wobec mnie bezwolnymi, uległymi, podległymi mojej woli.
Ja już dawno sobie powiedziałem, ustaliłem jako moją podstawową wartość, że NIE CHCĘ NIKOGO NIEWOLIĆ.
Więcej - nie tylko nie chcę bezpośrednio nikogo niewolić, ale nie chcę też stosować nacisków tylko "zbliżonych do intencji niewolenia". To oznacza, że nie chcę wobec nikogo stosować typowych "chwytów" z arsenału dominatorów:
- nie chcę być postrzegany jako autorytarny, dominujący
- nie pragnę osłabiać woli i suwerenności psychicznej ludzi z mojego otoczenia
- cieszę się, gdy inni ludzie okazują wolność, nawet jeśli nieraz ta wolność w jakimś stopniu sprzeciwia się pewnym moim upodobaniom
- cieszę się, gdy ludzie otwarcie kwestionują różne moje sugestie (wolno im! Fajnie, że okazują swoją własną inicjatywę i wolę) - pod warunkiem, że czynią to OSOBIŚCIE I SZCZERZE, a nie np. jako objaw posłuszeństwa komuś, czyli nie na tej zasadzie jak np. Żydzi czynili wobec Jezusa i Piłata, gdy za namową kapłanów krzyczeli "ukrzyżuj go! Wypuść Barabasza!".
- zależy mi na tym, aby pomiędzy mną, o kimś panowała RÓWNOWAGA I RÓWNOŚĆ.

I staram się do tej równowagi - równości dążyć. I czynię to różnymi metodami - np. poniżam wymowę swoich sugestii, gdy zaczynam się obawiać, iż mogłyby one mojego partnera w dyskusji zdominować, umniejszając jego samodzielność myślenia. Wycofuję się, tłumaczę się, stawiam się nieraz w pozycji, której dominator, buńczuczny nigdy by nie zaakceptował - pozycji osoby tłumaczącej się, nie odrzucającej z zasady oskarżeń.
Dominator bowiem się nie tłumaczy. Dominator od razu odbija piłeczkę, aby dać tym wyraz postawie: mnie chcesz osądzać!?... Mnie?!... Nigdy! Ja się nie tłumaczę! Ja napieram! Ja osądzam! I to ja osądzam twardo i ostatecznie!

Więc chcę się ustawić w opozycji do postawy dominacji - chcę aby było jasne, że moje osądy są jedynie hipotezami, że nie stawiam ich z pozycji wyższości, lecz Z POZYCJI KOGOŚ, KTÓRY MA SPOSTRZEŻENIA. Z góry też tu się określam jako ten, który wie, że spostrzeżenia mogą być mylne w kontekście wyciągania z nich jakichś ostatecznych wniosków. Spostrzeżenie może być złudzeniem, sytuacja może być wyjątkowa, coś może objawić się mylnie, przypadkowo. Spostrzeżenie jest - zgłaszam je - ale NIE NARZUCAM, nie wciskam go jako "do bezwarunkowego przyjęcia", a co najwyżej w trybie "do przedyskutowania", być może nawet w efekcie do wycofania się z domyślnych sugestii z tego spostrzeżenia wynikających.
I ja te wartości bycia niedominującym już nie tyle sobie narzucam w trybie intelektu panującego nad uczuciami, lecz już chyba spontanicznie tak czuję. Nie czuję w sobie pragnienia, aby twardo postawić na swoim, aby coś wymusić, aby ktokolwiek się zamknął i zaniechał rozważania swoich wątpliwości na temat tego, co głoszę. Ale też wciąż się testuję pod katem, czy ciągoty ku dominacji we mnie gdzieś tam się nie pojawiają - tu staram się być czujnym.
Ale też testuję się pod kątem POPRAWNOŚCI REAKCJI NA PRÓBY ZDOMINOWANIA MNIE.
Bo nie tylko nie chcę narzucać, ale też i odrzucam - jako niepoprawną - wszelką akceptację przekonań innych ludzi, jeśli odbywa się ona kanałem innym, niż intelektualny, krytyczny, logiczny. Sam fakt wywierania na mnie presji o naturze emocjonalnej, wizerunkowej traktuję jako rodzaj grzechu wobec uczciwości intelektualnej i złamanie umowy uczciwości w dyskusji. A co za tym idzie, wszelkie sugestie tym kanałem mi sączone pryncypialnie będę odrzucał.

fedor

Semele

Powtórzony

Semele

Przegląd od AI

+4
Stwierdzenie, że "przeciw objawieniu nie ma argumentów", jest błędne. Istnieją argumenty i kryteria, za pomocą których kwestionuje się lub odrzuca objawienie, zarówno na gruncie naukowym (np. brak fizycznych dowodów), jak i filozoficznym czy religijnym (np. niespójność różnych objawień, odwoływanie się do logiki i naturalnych wyjaśnień).
Argumenty podważające objawienie
Argument naukowy: Nie ma fizycznych dowodów potwierdzających lub obalających istnienie Boga i objawienie, co oznacza, że nauka nie może tego potwierdzić ani zaprzeczyć.
Argument racjonalny:
Objawienia mogą być wyjaśnione naturalnymi przyczynami, np. psychologicznymi, medycznymi lub logicznymi, a nie nadprzyrodzonymi.
Dla osób niewierzących, nie można udowodnić, że dane zjawisko to objawienie od Boga, a nie np. zwykłe proroctwo.
Argument filozoficzny:
Istnieje argument z niespójnych objawień, który wskazuje, że różne objawienia często są ze sobą sprzeczne, co może podważać ich wiarygodność.
Istnienie Boga samo w sobie jest przedmiotem wiary, a nie udowodnionej wiedzy.
Argument teologiczny:
W ramach teologii przyjmuje się kryteria oceny objawień, np. czy mają one pochodzenie od Boga, a nie od diabła.
Należy sprawdzać, czy objawienia są zgodne z dogmatami i Tradycją, na przykład w myśl zasady, że Bóg jest "światłością, a ciemności w Nim nie ma żadnej!".
Podsumowując
Stwierdzenie, że "nie ma argumentów przeciw objawieniu", jest jedynie twierdzeniem z punktu widzenia niektórych wierzących. Z perspektywy nauki, filozofii i innych religii, istnieją liczne argumenty i kryteria, które służą do kwestionowania lub odrzucania objawienia jako zjawiska nadprzyrodzonego.
Argumenty przeciwko idei objawienia – Doświadczanie Boga – CCEA
Tłumaczenie — Niewierzący argumentują, że skoro nie możemy nawet wiedzieć, że się wydarzyły, to z pewnością nie możemy wiedzieć, że są objawieniami Boga . Proroctw...

BBC

Każdy z nas objawia coś. A czy mówi przez nas Bóg:-) ;-)

Semele

Powtórzony

Semele

Przegląd od AI

+4
Stwierdzenie, że "przeciw objawieniu nie ma argumentów", jest błędne. Istnieją argumenty i kryteria, za pomocą których kwestionuje się lub odrzuca objawienie, zarówno na gruncie naukowym (np. brak fizycznych dowodów), jak i filozoficznym czy religijnym (np. niespójność różnych objawień, odwoływanie się do logiki i naturalnych wyjaśnień).
Argumenty podważające objawienie
Argument naukowy: Nie ma fizycznych dowodów potwierdzających lub obalających istnienie Boga i objawienie, co oznacza, że nauka nie może tego potwierdzić ani zaprzeczyć.
Argument racjonalny:
Objawienia mogą być wyjaśnione naturalnymi przyczynami, np. psychologicznymi, medycznymi lub logicznymi, a nie nadprzyrodzonymi.
Dla osób niewierzących, nie można udowodnić, że dane zjawisko to objawienie od Boga, a nie np. zwykłe proroctwo.
Argument filozoficzny:
Istnieje argument z niespójnych objawień, który wskazuje, że różne objawienia często są ze sobą sprzeczne, co może podważać ich wiarygodność.
Istnienie Boga samo w sobie jest przedmiotem wiary, a nie udowodnionej wiedzy.
Argument teologiczny:
W ramach teologii przyjmuje się kryteria oceny objawień, np. czy mają one pochodzenie od Boga, a nie od diabła.
Należy sprawdzać, czy objawienia są zgodne z dogmatami i Tradycją, na przykład w myśl zasady, że Bóg jest "światłością, a ciemności w Nim nie ma żadnej!".
Podsumowując
Stwierdzenie, że "nie ma argumentów przeciw objawieniu", jest jedynie twierdzeniem z punktu widzenia niektórych wierzących. Z perspektywy nauki, filozofii i innych religii, istnieją liczne argumenty i kryteria, które służą do kwestionowania lub odrzucania objawienia jako zjawiska nadprzyrodzonego.
Argumenty przeciwko idei objawienia – Doświadczanie Boga – CCEA
Tłumaczenie — Niewierzący argumentują, że skoro nie możemy nawet wiedzieć, że się wydarzyły, to z pewnością nie możemy wiedzieć, że są objawieniami Boga . Proroctw...

BBC

Każdy z nas objawia coś. A czy mówi przez nas Bóg:-) ;-)

Michał Dyszyński

Moją zasadą w tym wątku jest raczej nie adresowanie imiennie moich uwag. Tu tworzę ABSTRAKCYJNY MODEL. Unikam też podawania przykładów.

Dlaczego nie chcę podawać przykładów?...
Przede wszystkim dlatego, że
1. imienne przykłady mogłyby dotknąć jakoś osobę, a nie mam takiej intencji
2. gdy piszę o ludzkich intencjach (a dużo w tym wątku jest właśnie o intencjach), a przecież nie siedzę w czyjejś głowie, to nie wiem, czy ta konkretna osoba taką intencję miała. Sam niejednokrotnie podkreślałem, że wmawianie komuś, że się wie, jakie on ma intencje, jest albo nadużyciem i fałszowaniem rzeczywistości (bo przecież tego nie wie), albo musi być uznane ze deklarację mocy telepatii (może też czasem jasnowidzenia) - bo tylko ktoś o takich ponadnaturalnych mocach mógłby wiedzieć, co się rozgrywa w głowie postronnej osoby. Ponieważ ja nie deklaruję się tu ani jako jasnowidz, ani jako telepata, to nie uważam, abym miał prawo wskazywać palcem jakikolwiek konkretny przypadek, związany z moim opisem postaw i charakterów. To też oznacza, że sam się staram nie być "tym buńczucznym", który głosi, że coś wie, w sytuacji gdy nie ma podstaw do deklarowania tego rodzaju wiedzy. Pozostaję zatem na opisie modelowym - ten stosuje się do tych ludzi, DO KTÓRYCH SIĘ STOSUJE, czyli do ludzi spełniających zależności, do których mój model osobowościowy się odnosi.
3. nie mam ochoty toczyć z nikim tutaj jałowych sporów o to, kto jaki jest (w ogóle ostatnio raczej unikam sporów). Właściwie to mnie to nie interesuje, czy do osoby X mój model stosuje się bardziej czy mniej. Myślę, że z racji na podobieństwo genetyczne, pewne aspekty mojego modelu stosują się DO KAŻDEGO, choć może do jednej osoby np. tylko w 0,0001%, zaś do innego może aż w 90%. Do tego się stosuje, do kogo się stosuje.

Ja tutaj nie mam intencji oskarżania nikogo imiennie, tylko mam INTENCJĘ REFLEKSJI nad sobą (nad samym sobą też - też różne zarzuty, który mój model w jakimś sensie by stawiał stosują się, albo stosowały się do mnie samego). Jeśli ktoś uważa, że mój model stosuje się w bardzo małym stopniu do społeczeństwa (może do niego), to ja nie będę z nim się o to spierał, bo nie prowadziłem badań nad stosowalnością tego modelu. Zatem nie mam twardych danych eksperymentalnych, co też oznacza, iż cały czas ów model jest formą hipotezy.
I tak ogólnie ja najczęściej formułuję moje uwagi JAKO HIPOTEZY. I uważam, że ta moja jest postawa jest formą odżegnania się od buńczuczności. Bo buńczuczni raczej będą swoje tezy głosić jako absolutne prawdy, będą przedstawiali swoje sugestie, jak te "do bezwarunkowego zastosowania". Ja nie jestem buńczuczny, ja przedstawiam propozycje do rozważenia, hipotezy, narracje. Niech każdy sobie sam zadecyduje, czy stosuję się one do niego, albo do ludzi z jego otoczenia.

fedor

Michał Dyszyński

Jest takie porzekadło: tylko winni się tłumaczą.
Gdy pierwszy raz to porzekadło usłyszałem, poczułem przykrość, rodzaj wewnętrznego szarpnięcia. Moje odczucie było: no zaraz... :shock:

Przecież jak się ktoś nie może wytłumaczyć, to za chwilę będzie można mu zarzucić dowolną rzecz, rzucić na niego każde oszczerstwo, a on nawet nie będzie miał szans tego sprostować. Pomyślałem sobie: to jest nieuczciwe! To jest przyzwolenie dla oszczerców maści wszelakiej!
Przez wiele lat nie potrafiłem dopatrzyć się sensu w tym przysłowiu. Ale teraz już ten sens widzę, choć jest to sens przewrotny, nie taki, z którym mógłbym się zgodzić, lecz jako WYRAZ PEWNEJ POSTAWY wobec ludzi i rzeczywistości. Tę postawę przejawiają najczęściej właśnie buńczuczni, czyli osoby, które ponad wyjaśnienia w trybie równości i poszukiwania obiektywizmu stawiają walkę o wyższą dla siebie pozycję, o poniżenie oponenta, o narzucenie mu swoich przekonań, swojej narracji.

Teraz już wiem, do kogo pasują słowa "ja się nigdy nikomu nie tłumaczę! (bo przecież tylko winni się tłumaczą)". Pasują one do tych, którzy mają jak podstawowy i domyślny cel dyskusji, rozmowy, relacji osobowej postrzegają walkę o narzucenie swego, o dominację, o poniżenie tamtego, a wywyższenie siebie i swojego stanowiska. I chodzi tu o poniżenie i wywyższenie PERSONALNE. Nie chodzi o żadną formą wykazania wyższości rozumowania na gruncie obiektywnym. Bo wykazanie zasadności rozumowania na gruncie obiektywnym jest właśnie... tłumaczeniem się. A tu mamy tych, którzy przecież nigdy się nie tłumaczą, nigdy nie wyjaśniają obiektywnie i ściśle logicznie kwestii wątpliwych. Wszak oni WALCZĄ - oni napierają mentalnie, dyskredytując, oskarżając, stosując pejoratywne określenia (nawet obelgi), obwiniając. To są właśnie te charaktery, które bardzo szybko od kwestii tematycznych, obiektywnych przechodzą na grunt personalny, gdzie odbywa się ich zasadnicza gra - gra o poniżenie PERSONALNE drugiej strony (temat dyskusji jest wtedy tylko pretekstem, jest wstępem do owej gry o wywyższanie).
Tak, buńczuczni się nie tłumaczą. Oni tłumaczenie uznali za słabość, za pogodzenie się z tym, iż muszą przyjmować ciosy, bronić przed atakami. A buńczuczny nie broni się, tylko atakuje!

Jeśli ktoś nigdy się nie tłumaczy, to znaczy, że właśnie taka jest jego postawa - buńczuczna, personalnie agresywna, stawiająca sobie za cel wpieranie czegoś OSOBIE oponenta, osłabianie jej woli, napieranie swoją upierdliwością, gniewem, przykrymi emocjami. Buńczucznym o to chodzi, to jest cel - okazanie wyższości, zwyciężenie...

Ja zaś odrzucam tę postawę, odrzucam buńczuczność jako... słabość mentalną.
Dyskredytuję bowiem SAM ÓW CEL - PONIŻENIA OPONENTA - dyskredytuję go jako niski, związany z żałosnym żebraniem o dowartościowanie kwilącego ego, odrzucający prawdę obiektywną, bo odrzucający to, że NALEŻY TŁUMACZYĆ to, co się na ową prawdę w umyśle miało składać. Patrzę na buńczuczność jako na błąd i słabość, a nawet OSTENTACYJNIE TŁUMACZĘ (w oderwaniu od walki o wywyższenie jakiegokolwiek ego, bo pisząc tylko o modelach, które są odpersonalizowane, więc nikogo na lepszego, ani gorszego nie wskazują). Bo ja się opowiadam po stronie obiektywizmu i prawdy, odsuwając kwestię wywyższenia ego. Więc piszę o tym, co ku wyjaśnieniom i wytłumaczeniom zmierza. Tylko to mnie interesuje.
A co z wywyższeniem ego?... Z pokazaniem się, czy jestem silniejszy, bardziej uparty w poniżaniu innych, bardziej wpierający im swoje sformułowania i żądający uległości?...
- Z tym u mnie jest... NIC. Mam to "gdzieś", wywyższanie się zamierzam traktować jak powietrze. To nie jest "moja bajka". Niech się wywyższający po swojemu wywyższają, niech mają z tego tytułu te swoje małe satysfakcje, niech im się zdaje, że coś w ten sposób osiągają. To ich wybór, ich sprawa. Ale to nie mój cyrk jest i nie moje małpy...

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

Semele

Separując się od zła pozwalasz na jego istnienie.

Może jak obejrzysz "Dom dobry" zrozumiesz o co chodzi.

Po tym co piszesz wnioskuję, że żyłeś cały czas pod jakąś presją

Ta Twoja przeszłość sie Tobie nie podoba.. ale to nie Ty jesteś winien.

Michał Dyszyński

fedor

Semele

Michał Dyszyński

Od mniej więcej roku jest w moim otoczeniu osoba bardzo emocjonalna. Mam naturalną skłonność do obserwowania różnych zależności w ludzkiej naturze, więc tę osobę też sobie obserwuję. I choć nie jest to może osoba ściśle z gatunku buńczucznych, to niektóre elementy buńczuczności u niej też się pojawiają. Ale ważniejsze jest to, że owa osoba jest emocjonalna, także SKRAJNIE ŻYCZENIOWO traktująca rozpoznania i decyzje. Tam, gdzie ja miałbym dziesiątki wątpliwości, owa osoba jest już pewna, że coś się uda, coś się zdarzy tak, a nie inaczej. W swoim czasie ta osoba czekała na pewną urzędową decyzję. Decyzja miała wyznaczony termin na początek grudnia zeszłego roku. Ta osoba twardo deklarowała "dostanę tę decyzję do dnia ...". Ja w tej samej sytuacji, znając styl pracy urzędów, nie użyłbym pewnego, stwierdzającego trybu, czyli prędzej powiedziałbym "obiecano mi wydanie do decyzji do dnia ..., ale zobaczę jak będzie". Decyzji tego dnia nie wydano (czyli ja miałem rację). Ale za chwilę pojawił się kolejny, przesunięty termin. I znowu owa osoba twardo i z pewnością głosiła, że do dnia w nowym terminie określonego dostanie tę swoją decyzję. A ja nie twierdziłem tu nic na pewno, powątpiewałem. Decyzji do tego nowego terminu też nie wydano (czyli znowu wyszło na moje). Potem był jeszcze jeden termin, i kolejny, kolejny. I za każdym razem powtarzała się ta sama sytuacja - owa osoba twardo deklarowała swoją pewność, że termin zostanie dotrzymany, podczas gdy ja wątpiłem. W końcu decyzja została wydana, ale... do czasu pełnego jej wejścia w życie przeszły dwa kolejne terminy.
Widzę u wspomnianej osoby (ale też u wielu podobnych jej) bardzo wyraźną zbieżność pomiędzy cechą silnej emocjonalności i życzeniowym traktowaniem spraw. Bo emocje są z zasady zero-jedynkowe (jest jedna, czy dwie emocje będące wyjątkiem, ale większość spełnia ww. regułę), nie chcą dopuścić do wątpliwości, do rozważania alternatyw.
Buńczuczność też powstaje na bazie emocjonalności i też wynika z życzeniowego traktowania zarówno poznania, jak i relacji między ludźmi. Buńczuczność jest formą prostactwa w traktowaniu spraw, bo jest podejściem na zasadzie "tego chcę, więc to głoszę, wykrzykuję, naciskam, aby to uznano". Buńczuczny szybko jest "pewny" tego, co myśli, a nawet się sam nakręca w tej pewności, utwierdza w niej, blokując refleksję i wątpliwości.

Ja mam odwrotne ideały - ideały ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA SŁOWO.
Jak rozumiem odpowiedzialność za słowo?
- Rozumiem je tak, że jeśli coś deklaruję jako "to jest", to musi być to potwierdzone "na mur beton", to nie może być najmniejszej wątpliwości w sprawie. Ale, że sytuacje z potwierdzeniem na mur - beton są w życiu rzadkością, to ostatecznie wychodzi na to, że staram się w ogóle nie głosić niczego twardo. Wielokrotnie deklarowałem, że:
- ja przedstawiam swoje OPINIE, a nie ostateczne prawdy
- nie mam dowodów na swoje spostrzeżenie - bo to są właśnie spostrzeżenia, czyli coś, co mi się wydało.
- jawnie głoszę, że moje sugestie są moim "wydawaniem się"
- nie deklaruję pewności
- podkreślam, że mogę się mylić.
I motywem ku temu nie jest żadne urojone epatowanie moją "pokorą", tylko właśnie wspomniane wyżej poczucie ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA SŁOWO. Bo jeśli mam być za słowo odpowiedzialny, to tylko wtedy mam prawo zadeklarować coś na twardo, gdy moja pewność jest absolutna (czyli praktycznie prawie nigdy...).

fedor

Michał Dyszyński

Czy jestem jakoś absolutnie przekonany co do