ŚFiNiA

[wujzboj]

Zbawiony

Ten którego kochają zostanie zbawiony
choć kocha się dlatego, że się nie rozumie
niekiedy tylko ogarnia zdumienie
jakby się księżyc świntuch rozebrał do naga
Ten którego kochają zostanie zbawiony
Ile razy bądziłeś ale ktoś cię kochał
czekał w oknie bo oddech pozostał na szybie
ile razy grzeszyłeś - łza cię uzdrowiła
a miłość jest już czysta gdy przy końcu płacze
i jak lew nieśmiało tyłem się odwraca
Jeśli bliskich zabraknie, sam Pan Bóg przygarnie
Powie ci to na starość ślimak zamyślony
rozpacz stara kłamczucha co rozrabia na dnie

czas już poza czasem
słowo ponad słowem
gwiazda co przez okno chce cię stuknąć w głowę
łotr na trzech gwoździach za nas powieszony

ten którego kochają zostanie zbawiony

ks. Jan Twardowski, 1915-2006

[wanilia]

"Kiedy mówisz"

Nie płacz w liście
nie pisz że los ciebie kopnął
nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno
odetchnij popatrz
spadają z obłoków
małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia
a od zwykłych rzeczy naucz się spokoju
i zapomnij że jesteś gdy mówisz że kochasz

ks. Jan Twardowski

[Pan Gąsienica]

"Wierzę"

Wierzę w Boga
z miłości do 15 milionów trędowatych
do silnych jak koń, dźwigających paki od rana do nocy
do 30 milionów obłąkanych
do ciotek, którym włosy wybielały od długiej dobroci
do wpatrujących się tak zawzięcie w krzywdę, żeby nie widzieć
sensu
do przemilczanych - śpiących z trąbą archanioła pod poduszką
do dziewczynki bez piątej klepki
do wymyślających krople na serce
do pomordowanych przez białego chrześcijanina
do wyczekującego spowiednika z uszami na obie strony
do oczów schizofrenika
do radujących się tylko z tego powodu, że mogą otrzymywać
i oddawać


bo gdybym nie wierzył
osunęliby się w nicość

Ks. Jan Twardowski

[Zbanowany Uczy]

dzisiaj, gdy mi tak smutno i duszno, i ciemno -
usmiechnij się nade mną

(Suplikacje)


żywa jesteś, i milczysz ze mną

(O szukaniu Matki Bożej)


Ale są takie krzyże ogromne,
gdy kochając - za innych się kona -

To z nich spada się, jak grona wyborne -
w Matki Bożej otwarte ramiona.

(Zdjęcie z krzyża)

wierzę Panu Bogu jak dziecko

(Wyjaśnienie)

W kościele trzeba się od czasu do czasu uśmiechać (...)
do skrupulanta który stale dmucha spowiednikowi w pompkę ucha
do mizernego kleryka którego karmią piersią teologii (...)
do kazania które się jeszcze nie rozpoczęło a już skończyło (...)
do moralisty który nawet w czasie adoracji chrupie kość morału (...)
do zakochanych którzy porozkręcali swoje serca na części czułe (...)
do ideologa który wygląda jak strach na ludzi

(O Uśmiechu w kościele)

ze wzruszenia na klęczkach mówiłem
coś bez sensu do Matki Boskiej

(Z Dzieciątkiem Jezus)

mówiono (...) że prac doktorskich teraz się nie czyta tylko się je liczy
że króla najłatwiej uwieść ale trudno się do niego dopchać
że więcej jest dowodów na istnienie Boga, niż na istnienie człowieka
że piekło to po prostu życie bez sensu

(Wyznanie)


nie daj nam tak długo wierzyć

(Jak długo)


Wreszcie na szarym końcu
zbaw teologów

(Na szarym końcu)


tylko przedwojenny katolik
rozłożył papier -
skubie pióro jakby zaczepiał wronę
pisze skargę na Pana Boga

(Papież)


[umarli]
spokojni ponieważ niczego nie wykończyli

(O stale obecnych)


Nie przyszedłem po pociechę jak po talerz zupy
chciałem nareszcie oprzeć swoją głowę
o kamień wiary

(Nie)


boję się Twojej miłości

(Boję się Twojej miłości)


polna myszka siedzi sobie
konfesjonał ząbkiem skrobie

(Nie sądź)


To nic
wystarczy kochać słuchać i obejmować

(Niewidoma dziewczynka)


nie oko ale ucho powinno wybierać żonę

(***)


Teraz wiem
że musisz być
przeraźliwie doskonały (...)
skoro nie lękałeś się umierać z miłości

(Wiem)


wolą klękać przed Bogiem niż płaszczyć się przed człowiekiem (...)
stale śpieszą kochać
znajdują samotność oddalając się od siebie a nie od świata
tę samotność bez której świat dostaje bzika (...)
nie lękają się nowych czasów (...)
chętnie wzieliby na indeks niejedną dobrą książkę żeby bronić jej
przed głupim czytelnikiem (...)
potrafią umierać i nie odchodzić

(Trochę plotek o świętych)

[trabka]

Wiem, że o Zmarłym nie powinno się pisać źle, zwłaszcza, gdy wiadomo, że Zmarły "wielkim poetą był", ale...

We wtorek, 15 sierpnia 2006, bodajże w TVP1, obejrzałem wraz z żoną film dokumentalny poświęcony pamięci ks. Jana Twardowskiego. Był tam jeden moment, który mnie szczególnie wkurzył.

Pewien człowiek opowiadał, że po śmierci swojej matki poczuł ogromną potrzebę pójścia do spowiedzi i przyjęcia Komunii św. Sęk w tym, że ów mężczyzna był po rozwodzie i żył w drugim, cywilnoprawnym już tylko małżeństwie. W związku z tym był przekonany, że nie może iść do spowiedzi, bo nie dostanie rozgrzeszenia, nie mówiąc już o Komunii św. Mężczyzna ten znał jednak ks. Twardowskiego, który zaprosił go na rozmowę do siebie do domu. Ks. Twardowski kazał mu usiąść na łóżku i swobodnie z nim rozmawiał, wypytywał, jak się chowają dzieci, czy wszystkie ochrzczone itp. W pewnym momencie ks. Jan powiedział: "Pochyl się!". Zdziwiony mężczyzna pochylił głowę, a ks. Jan uczynił na niej znak krzyża i powiedział: "No, już!". "Co: 'już'?" – zapytał mężczyzna. "Już może pan iść do Komunii".

Moja żona w tym momencie popłakała się. A ja się wkurzyłem. Bo moim zdaniem to jest "podwójny przekręt": najpierw Kościół ustanawia jakieś chore zasady, a potem kapłan tego Kościoła je łamie, wzbudzając podziw i wzruszenie swą wielkodusznością...

I niech nikt mi nie gada, że "w kościele trzeba się od czasu do czasu uśmiechać (...) do skrupulanta który stale dmucha spowiednikowi w pompkę ucha" albo że "kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno"...

[wujzboj]

ksiadz Twardowski!

[trabka]

[Zbanowany Uczy]

Spokojnie Trąbko, TV pokazuje zwykle strzępy a nie znamy całej złożoności (być może) tej sytuacji. Ja uczestnicząc raz w posiedzeniu Rady Parafialnej (było to dawno temu, a ja byłem wtedy delegatem KSM i przedstawicielem Koła Lektorów) usłyszałem od ks. Proboszcza (omawialiśmy właśnie punkt "duszpasterstwo małżeństw niesakramentalnych"), że małżonkowie niesakramentalni mogą przyjmować Komunię Świętą "o ile jest świadectwo życia, ale przyjąć mogą tylko poza własną parafią ze względu na to, że ludzie myślą zwykle schematycznie (chodzi o tzw. przepis o zgorszeniu)". Ja do dziś nie mam pewności, czy tak to usłyszałem (było to już kopę lat temu), ale może chodziło też o świadectwo życia w czystości (znam jedno takie małżeństwo niesakramentalne i nie mam powodu, by im nie wierzyć).

[Drizzt]

[trabka]

Szanowny Panie Zbanowany Uczy,

Myślę, że Pan się nie przesłyszał ani nie chodziło o pary żyjące w całkowitej wstrzmięźliwości...

Byłem kiedyś na wykładzie prof. Slavoja Żiżka (wiem, wiem, jako filozofowi analitycznemu "nóż się Panu w kieszeni otwiera" :wink: ), który stwierdził, że jedną z cech charakterystycznych ideologii totalitarnych i ich funkcjonowania w praktyce społecznej jest stały rozdźwięk pomiędzy oficjalną doktryną a faktycznym postępowaniem jej "wyznawców". Tzn. otwarcie nikt nie kwestionuje oficjalnej doktryny, w praktyce jednak i "po cichu" wszyscy ją "olewają". Jest to coś w rodzaju zinstytucjonalizowanej hipokryzji. To totalitarne status quo wg Żiżka naruszają jedynie ci, którzy otwarcie odrzucają oficjalną doktrynę oraz, co ciekawe, ci, którzy próbują konsekwentnie ją stosować, piętnując przy tym wszelkie przyjęte w praktyce odstępstwa. (Jako ilustrację tego ostatniego przypadku Żiżek przedstawił zabawną anegdotę. Na kursokonferencjach KC Związku Komunistów Jugosławii miał się pojawiać jakiś partyjny dygnitarz, który wygłaszał płomienne przemówienia propagandowe, często powołując się przy tym na piąty tom Kapitału Marksa. Zwykle jego przemówienia spotykały się z entuzjastycznym przyjęciem ze strony zebranych, jednak pewnego razu tę ideologiczną mistyfikację zepsuł jakiś młody i niedoświadczony członek KC, który po wysłuchaniu kolejnego przemówienia zabrał głos i nieopatrznie zauważył: "Przecież Kapitał Marksa ma tylko cztery tomy!".)

W tej perspektywie postępowanie ks. Twardowskiego, jak i postępowanie ks. proboszcza, o którym Pan pisał, jawią mi się jako typowe przejawy hipokryzji podtrzymującej nieżyciową (przynajmniej jeśli chodzi o kwestię rozwodów i powtórnych małżeństw) doktrynę Kościoła katolickiego.

Z poważaniem

Trąbka

[Zbanowany Uczy]

Hm. Tak czy owak zgadzam się całkowicie z oficjalną nauką KK, ponieważ zaś nie podejrzewam mojego (byłego; jak wiadomo, księża na parafii - przynajmniej ze zgromadzeń zakonnych, jak w omawianym przypadku - nie są zwykle dłużej, niż 6 lat) proboszcza o taką herejzę, składam wszystko na niedomaganie mojej pamięci i nieuwagę na owym zebraniu Rady.

PS To może zabawne, ale pierwszy raz słyszę o Zizku! :|

[Ks.Marek]

Witam Szanownych

Podobnie jak Zban przychylam sie do twierdzenia, iz TV potrafi "przekombinować" niekiedy wiele spraw. Z drugiej zas strony - nie jestem z Marsa - i wiem o wielu nierozstropnościach kapłanów. Sądzę też, iz w tym wypadku warto przywołać słowa Apostoła Narodów "A sprawiedliwy z wiary żyć będzie" - zarówno Kapłan, jak i ów człowiek, który był z nim porozmawiać
pzdr

[wujzboj]

Ks. Twardowski zachowal sie jak PRAWDZIWY kaplan, brak rozwodow koscielnych jest rzecza naturalna podobnie jak grzesznosc zdrady malzenskiej, i jedno nie przeczy drugiemu ani z zadna "hipokryzja" lub rozdzwiekiem nie ma nic wspolnego.

A teraz wyjasnie. Po pierwsze, Kosciol nie moze dawac zadnych "rozwodow", bo to nie Kosciol udziela sakramentu malzenstwa, lecz sami malzonkowie. Kosciol jedynie oficjalnie POTWIERDZA waznosc tego sakramentu (ktory zreszta moze byc wazny i bez tego potwierdzenia). Kosciol moze wiec jedynie UNIEWAZNIC swoje POTWIERDZENIE - ale w tym celu musi miec, rzecz jasna, dowody na to, ze nie zostaly spelnione warunki, ktore sa niezbedne do tego, by potwierdzenie zostalo udzielone. Rozwody koscielne nie maja wiec sensu, to pojecie sprzeczne wewnetrznie.

Po drugie, jesli malzonkowie slubowali sobie wiernosc i byli zupelnie swiadomi tego, co robia, a z czasem ich malzenstwo sie rozpadlo, to mamy dwie mozliwosci. Albo ktores z nich slubowalo nieszczerze, nie kochajac i nie majac zamiaru slubu wykonac, albo oboje slubowali szczerze lecz cos im sie nie udalo. W pierwszym przypadku Bog nie bierze udzialu w calej zabawie i slub jest niewazny (natomiast oszustowi pozostaje grzech falszywej przysiegi). Drugi zas przypadek oznaczalby, ze Bog slub uznal a potem nie udzielil malzonkom dostatecznej pomocy - czyli sprzecznosc. Tak wiec rozpad malzenstwa oznacza albo jego niewaznosc przed Bogiem od samego poczatku, albo jest stanem przejsciowego kryzysu.

Kosciol nie moze tu wchodzic z butami pomiedzy malzonkow i Boga i decydowac na podstawie opowiadan rozzalonych na siebie ludzi, czy ktores z nich rzeczywiscie oszukalo. Kosciol nie moze oglosic niewaznym malzenstwa dlatego, ze malzonkowie sa na siebie wsciekli lub zyja z innymi partnerami, bo taka sytuacja wcale nie oznacza, ze malzenstwo bylo przed Bogiem niewazne - a tu o taka waznosc chodzi.

Po trzecie zas, kaplan moze udzielic rozgrzeszenia, jesli uzna to za korzystne dla penitenta. To, co sie dzieje w konfesjonale, nie jest procesem sadowym opartym na bezdusznym biurokratycznym prawie, lecz jest posredniczona przez kaplana rozmowa grzesznika z Bogiem. Relacja czlowieka z Bogiem nie jest biurokratyczna, a spisane reguly nia "rzadzace" sa jedynie zgrubnymi opisami sluzacymi lepszej orientacji wiernych i dotyczacymi - jesli je traktowac doslownie i sztywno - "statystycznego Kowalskiego", czyli osoby nieistniejacej.

Sadzac z twojej skrotowej relacki, trabko, ksiadz Twardowski postapil slusznie. A znajac jego tworczosc jestem raczej przekonany, ze i w rzeczywistosci postapil slusznie.

Natomiast faktem jest, ze - jak zaznaczyl ks.Marek - ogolnie rzecz biorac, kaplan to czlowiek i niejednemu kaplanowi zdarzaja sie nieroztropne posuniecia.

[trabka]

Nie będę tu wchodził w dyskusję dotyczacą nierozerwalności małżeństwa/rozwodów.

Proszę tylko Ks. Marka o wyjaśnienie, czy kapłan Kościoła katolickiego może udzielić rozgrzeszenia osobie, która po zawarciu ważnego (zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego) sakramentu małżeństwa uzyskała rozwód cywilny, a następnie na podstawie prawa cywilnego wstąpiła w drugi związek małżeński, w którym aktualnie żyje (zachodzi wspólnota łoża)?

Czy rzeczywiscie, jak twierdzi Pan wujzboj, w takiej sytuacji "kaplan moze udzielic rozgrzeszenia, jesli uzna to za korzystne dla penitenta"?

Z poważaniem,

Trąbka

[Ks.Marek]

[trabka]

Dziękuję.

Z mojej strony to chyba wszystko na ten temat.

[Ks.Marek]

Ja ze swej strony dodam tylko, iz źle jest, kiedy wierni układają sobie obraz kapłana według swych marzeń i oczekiwań. Nie mówię, iż ktoś, kto jest po rozwodzie automatycznie stoi na przeciw Kościoła. Niekiedy bywa, iż rozwodnicy dają zdecydowanie lepsze świadectwo wiary aniżeli małżonkowie pozostający we wspólnocie z Kościołem.
Sęk w tym, iż nie potrafimy i nie lubimy pokutować. Wybieramy najsłabszą linię obrony, jaką jest ucieczka.
pzdr

[wujzboj]

[Ks.Marek]

Kan. 987 - Wierny, aby otrzymać zbawczy środek sakramentu pokuty, powinien być tak usposobiony, by odrzucając grzechy, które popełnił, i mając postanowienie poprawy nawracał się do Boga.

Kan. 1096 - § 1. Do zaistnienia zgody małżeńskiej konieczne jest, aby strony wiedziały przynajmniej, że małżeństwo jest trwałym związkiem między mężczyzną i kobietą, skierowanym do zrodzenia potomstwa przez jakieś seksualne współdziałanie.
Kan. 1056 - Istotnymi przymiotami małżeństwa są jedność i nierozerwalność, które w małżeństwie chrześcijańskim nabierają szczególnej mocy z racji sakramentu.

Kan. 1057 - § 1. Małżeństwo stwarza zgoda stron między osobami prawnie do tego zdolnymi, wyrażona zgodnie z prawem, której nie może uzupełnić żadna ludzka władza.

§ 2. Zgoda małżeńska jest aktem woli, którym mężczyzna i kobieta w nieodwołalnym przymierzu wzajemnie się sobie oddają i przyjmują w celu stworzenia małżeństwa.
Forma przysięgi małżeńskiej: Ślubuję ci miłośc, wierność i uczciwość małżeńską, oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci.

[wujzboj]

Nie, nie usatysfakcjonowales w najmniejszym stopniu.

Bowiem na podstawie bezposredniej rozmowy z penitentem, ksiadz moze dojsc do wniosku, ze nie zaszlo zlamanie slubow malzenskich, albo ze to zlamanie nie jest w tym przypadku grzechem ciezkim. Nie jest to w zadnym wypadku rownowazne uniewaznieniu malzenstwa, bo potwierdzenie malzenstwa jest aktem BIUROKRATYCZNYM, formalnym, i przez to mozliwym do anulowania rowniez jedynie na biorokratycznej, formalnej, scisle wytyczonej prawnie drodze. Natomiast relacja miedzy czlowiekiem i Bogiem, w ktorej posredniczy ksiadz podczas spowiedzi, to nie relacja biurokratyczna i formalna, lecz relacja OSOBISTA.

Kto podchodzi do penitenta chowajac serce za kodeksem, ten jest zlym spowiednikiem. Kto podchodzi do penitenta chowajac kodeks za sercem, ten jest dobrym spowiednikiem. Bo tylko ten spelnia warunek: "wezcie Ducha Swietego, komu odpuscicie grzechy, temu beda odpuszczone, a komu zatrzymacie, temu beda zatrzymane".

[Ks.Marek]

[wujzboj]

Czekam na rzeczowa odpowiedz.

I w miedzyczasie ide spac, bo znow na mnie czas.

[trabka]

[Ks.Marek]

Ja nie mam w tej kwesti już nic do powiedzenia. Pan Trąbka rzetelnie scharakteryzował bieżący stan rzeczy w Kościele Katolickim.

[wujzboj]

Co mi przypomina ostatni wpis we wspomnianym przez ciebie watku. A brzmi on (przynajmniej w tej chwili):