ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W sporze ideologicznym pomiędzy lewicowym a prawicowym podejściem, lewica jest zwykle postrzegana jako ateistyczna, czyli przeciwna chrześcijaństwu, a prawica jako teistyczna, czyli - przynajmniej w Europie i Amerykach - chrześcijańska. Z drugiej strony...
Biblia jawnie mówi o przykazaniu miłości jako najważniejszym przykazaniu, przebaczeniu jako warunku zbawienia, pomocy bliźniemu jako tym, z czego sądzić będzie Syn Człowieczy na sądzie ostatecznym, a wielu prawicowców wyraźnie się prezentuje jako niechętnym pomocy ludziom w potrzebie z racji na ich odmienność, zaś lewicowcy gotowi są pomagać o wiele chętniej, akcentując też równość i niewywyższanie się.

W wielu aspektach lewicowe podejście zdaje się po prostu być bardziej zgodne z ewangelią. Choć może w innych większą zgodność z ewangelią będzie miała retoryka i ideologia prawicowa. Stawiam pytanie: co jest, już bilansując sprawy, bardziej chrześcijańskie?...
- Czy prawica, z racji na to, że istnienie Boga jawnie akcentuje, choć jednocześnie z miłością bliźniego bywa na bakier, choć w imię rywalizowania swoich z obcymi niejednokrotnie głosi wojenne, niszczycielskie hasła?
- Czy może lewica, która nie chce "bić obcych", nie pragnie dla swoich wywyższania, jednak może negować teizm?...

Zagadnienie oceny (nie)chrzecijańskiego charakteru tak lewicy, jak i prawicy jeszcze bardziej się komplikuje, gdy rozważymy lewicę i prawicę w mniej skrajnej postaci - np. weźmiemy pod uwagę lewicę chrześcijańską, czyli ideologię z jednej strony uznającą Chrystusa, a z drugiej przedkładającą równość nad rywalizację narodów, postulującą pomoc uchodźcom i wszelkim obcym, wzywającą do braterstwa, a nie narodowego różnicowania się. Ja nie ukrywam, że właśnie chrześcijańską lewicę tak rozumianą uważam za podejście najbliższe ewangelicznemu, będące tym prawdziwym wypełnieniem przykazań ogłoszonych przez Jezusa.
Skrajni prawicowcy, choć często mienią się chrześcijanami, wg mnie są nimi jedynie w deklaracjach, ale nie w duchu. Bo nie sposób jest nawoływanie do waśni narodowych, rozgrzebywanie pretensji i roszczeń historycznych pogodzić z tym, co w chrześcijaństwie jest jawnie określone jako najważniejsze - miłość bliźniego i przebaczenie. Ci, co chcą się o jakieś zaszłości przodków bić, którzy chcą wywyższać swoich, wedle ewangelii będą poniżeni. Ci są niezgodnie z nauczaniem Jezusa.

Ale skąd się właściwie w ogóle bierze taka, patrząc od strony czystej logiki przecież absurdalna, postawa, że chrześcijaństwo, wypełnieniem nauk Jezusa miałoby być skupienie się na wywyższaniu jakichkolwiek tam swoich nad obcymi?...
Ja nie widzę tu właściwie żadnego argumentu. Absolutnie żadnego!

Semele

Wielu ludzi postrzega dziś TK jako pismo lewackie.

Musimy chyba znowu popracować nad wyjaśnieniem terminu lewak

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Semele

Ignacy Dudkiewicz w wywiadzie TK:

Lewica katolicka to naturalny sposób przeżywania chrześcijaństwa
Przejrzałem wszystkie listy episkopatu od 2000 r. Jedyne odniesienie do praw pracowniczych pojawiło się w sprawie płac katechetów – mówi IGNACY DUDKIEWICZ.
Ignacy Dudkiewicz

PIOTR SIKORA: Środowisko „Magazynu Kontakt”, którego jesteś redaktorem naczelnym, definiuje się jako „katolewica”. Czy ścisłe powiązanie katolickości i lewicowości nie jest formą upolitycznienia chrześcijaństwa i Kościoła? Analogiczną do – dominującego w Polsce – powiązania Kościoła z politykami prawicowymi?
IGNACY DUDKIEWICZ: To połączenie wynika stąd, że jesteśmy chrześcijanami, którzy mają lewicowe poglądy społeczno-polityczne i gospodarcze. Nie wspieramy – jako środowisko – żadnej partii politycznej.

Może jednak lepiej byłoby wyraźniej oddzielić przekonania religijne od poglądów politycznych. Użycie jednego słowa „katolewica” sugeruje sklejenie katolicyzmu z lewicowością.
Bo ja je w sobie kleję. Jestem jedną, integralną osobą. Podobnie moje koleżanki i koledzy. Jesteśmy w redakcji różni, nie wszyscy są katolikami, ale czerpiemy z obu tych źródeł inspiracje do czynienia świata lepszym, sprawiedliwszym. Dla nas podstawowym wymogiem moralnym jest stawanie po stronie słabszych, uboższych, dyskryminowanych, bitych. Inspirujemy się tu zarówno Ewangelią, jak i myślą lewicową. Można by nieco szumnie powiedzieć, że dla lewicy katolickiej człowiek słabszy, uboższy, poniżany jest przeżywany jako sacrum.

Nie umiem jednak oddzielić w moim pragnieniu, by sprawiedliwiej urządzić świat wokół mnie i stawać po stronie słabszych, części chrześcijańskiej i części lewicowej. Zatem to, że szukam raczej strukturalnych rozwiązań problemów, wynika i z lewicowości, i z katolickiej nauki społecznej.

Michał Dyszyński

W jednej z moich rodzinnych rozmów, w których często przewija się temat lewicy i prawicy, poprosiłem mojego rozmówcę o zdefiniowanie istoty lewicowości. Odpowiedź, którą dostałem z grubsza sam uważam za poprawną - że najbardziej chodzi o aspekt władzy i równości ludzi.
Lewica próbuje stosunki społeczne układać na zasadach równości, zaś władzę chciałaby pętać procedurami, uwarunkowaniami. Prawica dąży do wywyższenia swoich wobec obcych i zwykle ceni sobie władzę, która jest silna, dominująca, która nad zwykłymi członkami społeczności panuje.
Ciekawe, bo mocno niejednoznaczne stanowisko prezentuję libertarianie, wolnorynkowcy, którzy najczęściej siedzą okrakiem na barykadzie, z jednej strony kwestionując państwo, a z nim władzę i opowiadając się za wolnością (gospodarczą), jednak z drugiej strony zwykle (mniej lub bardziej jawnie) popierają władze, które się samorzutnie wyłonią w ramach rywalizacji. Państwa wolnorynkowcy nie lubią, starają się ograniczyć jego prerogatywy, ale z drugiej strony, uznają, iż prawa ktoś powinien pilnować. Tylko w zakresie tego, jak to miałoby być, ze skrajnie słabe państwo radzić ma sobie z zapewnieniem realnym przestrzegania prawa, wobec bardzo silnych podmiotów prywatnych, które często tworzą własne policje (agencje ochrony), narzucając innym dowolne zasady dzięki swojej dominującej pozycji - tu wolnorynkowcy nabierają wody w usta. W ich naiwnym przekonaniu to się jako musi dać - to musi zadziałać (chyba magicznie).
Zagadnienie "jak realnie zapewnić przestrzeganie prawa" jest bowiem tym, na którym ideologia wolnorynkowa się po prostu wykłada. I analitycy nieideologicznie patrzący na sprawę to dostrzegają. Tylko życzeniowo myślący wolnorynkowcy omijają myślą ów problem - zagadnienie, które ostatecznie powoduje, że wolnorynkowe funkcjonowanie gospodarki na sposób skrajny jest jedynie pustą fantazją gospodarczych ortodoksów.

Wracając do kwestii władzy i równości. Zadziwiające dla mnie jest, jakim sposobem ultraprawicowe ruchy uważają się za chrześcijan, pomimo tego, że treść ewangeliczna jest od strony ideowej właściwie pełnym zaprzeczeniem tego, co oni cenią, głoszą.

Ultraprawicowcy chcą się wywyższać, gdy Jezus głosił, iż kto się wywyższa, będzie poniżony.
Ultraprawicowcy cenią wysoko twardą władzę, podczas gdy Jezus mówił, że kto ma być pierwszym wśród Jego uczniów, ma być sługą wszystkich.
A już nadstawianie drugiego policzka, czy składanie dobrowolnej ofiary ze swojego życia jest totalnie przeciwne intencjom skrajnej prawicy.
A mimo to, ultraprawicowcy uważają się za chrześcijan... Poziom synkretyzmu ich myślenia zadziwia... :think:

Semele

towarzyski.pelikan

Semele

@Michał chrześcijaństwo jest bardzo złożonym i wedlug mnie niejednoznacznym zjawiskiem.
Ponadto jest w tej chwili moment wielu zmian w łonie kościołów. Także kościoła katolickiego. Spotyka się chrzescijan o bardzo roznych pogladach dotyczących na przykład własności środkow produkcji oraz spraw obyczajowych.
Ciekawie pisze o tym publicystka:

Cytat:

[link widoczny dla zalogowanych]

ani fanatyk grzmiący agresywnie o piekle dla homoseksualistów, ani pobłażliwie uśmiechnięty charyzmatyk przekonujący „róbta, co chceta” nie jest katolicyzmem, tylko jego groźną karykaturą. I na to, aby takie kalki utrwalały się w naszej wspólnocie, pozwolić nie możemy.

Michał Dyszyński

Semele

Antoni Szech

Cytat:

[link widoczny dla zalogowanych]

Toteż Kościół jako taki nigdy socjalizmu nie potępił – i mówi nieprawdę, kto głosi, że socjalizm jest potępiony przez Kościół.

Papieże nieraz występowali przeciw socjalizmowi w pewnej jego formie – przeciw socjalizmowi takich, którzy głosili rzeź lub chcieli natychmiastowego przewrotu, którzy głosili zniesienie małżeństwa, walkę z Kościołem itp. – ale socjalizmu właściwego, socjalizmu, co ma na celu usunięcie nadużyć i wywalczenie koniecznych reform dziś i dąży do usunięcia źródeł niesprawiedliwości społecznej jutro, na drodze prawnych reform – choćby daleko idących, ale słusznych......

Kościół bynajmniej nie stoi na straży obecnego ustroju – obecny ustrój jest zły i niesprawiedliwy, raczej pogański i na pogańskich wyrosły zasadach, nie na chrześcijańskich.

Dość się rozejrzeć po świecie i uprzytomnić sobie tę nędzę milionów, to pozbawienie ludu możności kultury, choćby naprawdę jej pragnął, te rzesze dzieci bezdomnych, tułających się bez dachu, wychowujących się na ulicach, te mieszkania ohydne, gorsze od bydlęcych, gdzie sypiają, chorują, rodzą się, umierają ludzie, ten nierząd publiczny, mnóstwo chorób, zwyrodnienie, niesprawiedliwość międzynarodowa, militaryzm, wojny – aby przestać utrzymywać, że jest dobrze i by zrozumieć, że zmian potrzeba – i zmian wielu bardzo, bardzo wielu.
Koniec cytatu

Tekst z 1909 roku

Czym innym jest jednak @Michał lewicowość czym innym lewactwo.

Co miałeś na myśli pisząc: lewactwo?

wodnick

Czy gdzieś na kartach Biblii nie rzuciło ci się w oczy, że jest coś takiego jak naród wybrany, przymierze zawarte z narodem, kara wygnania dla całego narodu. Może naród jest jednak istotny?

Semele

wodnick

luźny:

Semele

Może nie do końca.
Patriotyzm lewicowy posunięty dosyć daleko także istnieje.
Szkola w PRL bardzo wdrazala do patriotyzmu. Wystarczy spojrzeć na listę lektur. Reakcja panstwa będącego tak dlugo pod zaborami nie mogla być inna. Materialu patriotycznego było dużo. Same powstania narodowo -wyzwoleńcze.

Jednocześnie byliśmy w orbicie wpływów ZSRR. A Polityka Gomułki była antyniemiecka.
Kosciół w tamtych latach raczej nie czuł się zwiazany z "lewactwem". Było wręcz odwrotnie.

Trochę historii.
[link widoczny dla zalogowanych]

Kościelne obchody milenijne rozpoczęły się 15 kwietnia 1966 r. w Gnieźnie. Tego samego dnia władze zorganizowały w tym mieście konkurencyjną manifestację z udziałem ministra obrony, marszałka Mariana Spychalskiego. Kolejne uroczystości kościelne odbyły się w Poznaniu, gdzie Episkopatowi osobiście stawiał czoła Gomułka, atakując personalnie Wyszyńskiego za jego antyradziecką postawę i mówiąc jego „ograniczonym i wyzbytym narodowego poczucia państwowości umyśle”. I sekretarz KC PZPR następująco podsumował wówczas działalność prymasa Polski: „Ten wojujący z naszym państwem ludowym nieodpowiedzialny pasterz pasterzy, który głosi, że nie będzie się korzył przed polską racją stanu, stawia swoje urojone pretensje do duchowego zwierzchnictwa nad narodem polskim wyżej niż niepodległość Polski. Jakież to musi być zaślepienie, które każe mu zapomnieć o naukach historii, zapomnieć o tym, kto Polskę zgubił, a kto ją wyzwolił”.

Kardynał Wyszyński, który w kilka godzin po przemówieniu Gomułki wygłaszał w poznańskiej katedrze homilię, nie zdecydował się na podjęcie polemiki z przywódcą PZPR i ograniczył do stwierdzenia, że „nikt z biskupów, a tym bardziej Prymas, nie sięga po władzę doczesną nad rzeczami, bo jesteśmy sługami sług Bożych, jesteśmy sługami was wszystkich”. Było to zgodne z taktyką, przyjętą na odbywającej się równolegle z uroczystościami gnieźnieńsko-poznańskimi konferencji plenarnej Episkopatu, kiedy postanowiono nie dawać władzom pretekstu do działań administracyjnych paraliżujących obchody milenijne. Z tego także względu, zrezygnowano z wydania planowanego wcześniej komunikatu do wiernych, krytykującego utrudnienia czynione przez władze w organizacji uroczystości kościelnych. „Po dość długiej i wnikliwej dyskusji - głosił protokół z obrad konferencji - stwierdzono, że sprawa jest nieaktualna. Reakcje naszych przeciwników nie są normalne, ale urazowe, dlatego komunikat najpożyteczniej i najoględniej zredagowany nic nie da, a wywoła nową falę inwektyw i oszczerstw”.

Jak jest dzis?

Tu ta historia z doktorantką (zwroć uwagę na datę)

[link widoczny dla zalogowanych]

:think:

Semele

Pojęcie lewaka i lewactwa:

Cytat:

[link widoczny dla zalogowanych]

Niekiedy w publicystyce używam słowa „lewactwo”. I spotykam się od czasu do czasu z oburzeniem, że takiego słowa nie powinno się używać, bo jest obraźliwe. Osobiście nie uważam go za inwektywę czy też wulgaryzm, choć oczywiście zawiera ono w sobie negatywną ocenę określanej w ten sposób postawy. Podobnie jest z pojęciami, jak np.: antysemita, faszysta, populista, nacjonalista itp. Mogą służyć manipulacji czy też być stosowane w gruncie rzeczy jako obelga, ale też mogą opisywać rzeczywistość. Bo przecież istnieją antysemici. Ale tak samo istnieją lewacy.

Dlatego zainteresowała mnie informacja, że już w 2015 r. ukazała się książka „Lewactwo. Historia dyskursu o polskiej lewicy radykalnej”. Jej autorem jest Łukasz Drozda. W książce czytamy: „Pojęcie »lewactwa«, najczęściej stosowanego współcześnie epitetu negatywnie wartościującego lewicowe poglądy polityczne, po raz pierwszy w języku polskiej polityki pojawiło się w latach dwudziestych ubiegłego stulecia. (…) Od samego początku służyło ono napiętnowaniu osób o zapatrywaniach przedstawianych jako nieprawidłowe ze względu na rzekomo ekstremistyczne powiązania ich autorów, skrajne, wywrotowe i szkodliwe. W praktyce były one przeważnie wyłącznie sprzeczne z własnymi poglądami osób stosujących tę inwektywę”. No cóż! Zapewne ktoś w ten sposób używał, czy też używa, pojęcia „lewactwo”, ale będę bronił tezy, że słowo to opisuje pewien zestaw dość określonych poglądów i jako takie nie musi być inwektywą.

„Lewactwo” odróżniam od „lewicowości”. Przy czym nie wydaje mi się słuszne to, co możemy wyczytać w Słowniku Języka Polskiego, a mianowicie, że lewactwo to „skrajnie lewicowe poglądy polityczne”. Lewicowość to m.in. wrażliwość na ubogich, która owocuje przekonaniem, że trzeba w sposób bardziej zrównoważony dzielić dobro wspólne, co w praktyce oznacza upaństwowienie wielu sektorów gospodarki, wyższe podatki, dystrybuowanie przez państwo dużej części wypracowywanych przez społeczeństwo dóbr. Człowiek o tego rodzaju poglądach zapewne z uznaniem będzie się wypowiadał o programie 500+. A lewak wręcz przeciwnie. Popijając drinka w drogim lokalu będzie z pogardą mówił o plebsie, który dał się przekupić i głosuje nie na tych, co trzeba, a poza tym otrzymane pieniądze najpewniej przepije. Oczywiście nie każdy, kto drwi z 500+, jest lewakiem. W każdym razie lewak nie jest radykalnym lewicowcem.

Lewicowość nie musi łączyć się z totalitaryzmem. Lewactwo natomiast jest nieodłączne od mniej lub bardziej maskującego się tzw. miękkiego totalitaryzmu. Profesor Bogusław Wolniewicz twierdził, że lewactwo to kult państwa ukryty pod maską „praw człowieka”. Jego zdaniem, ojcem lewactwa jest Jan Jakub Rousseau, który uważał, że państwo nie może tolerować żadnej wspólnoty, której by wcześniej samo nie stworzyło. „A takimi wspólnotami niezależnie od państwa powstałymi są – podkreśla Wolniewicz – rodzina i Kościół. Dla lewaka sprawa jest zatem jasna: trzeba je zniszczyć albo sobie podporządkować. Innej możliwości nie widzi”. Stąd ciągła rewolucja zmieniająca znaczenie takich pojęć jak małżeństwo, rodzina, płeć. I walka o coraz bardziej zideologizowany system edukacji, w którym szczególną rolę odgrywa wychowanie seksualne. Ponadto powtarzanie, że Kościół musi się otworzyć i dostosować do współczesności. Niektórzy uważają, że Jezus był pierwszym komunistą (lewicowcem). To nieprawda, bo Jezus w ogóle nie był komunistą, ale gdyby w jakimś sensie się zgodzić z takim stwierdzeniem, to można by dodać, że diabeł był pierwszym lewakiem.

Lewak traktuje demokrację instrumentalnie, bo w gruncie rzeczy uważa, że światem powinny rządzić zawsze te same uznawane przez niego „elity”, które wiedzą lepiej… Stąd demokracja jest dobra jedynie wówczas, jeśli potwierdza władzę owych elit. Lewak nie lubi mocnych tożsamości państw narodowych. Popiera wszelkie działania, które mają na celu wymieszanie, a tym samym osłabienie i podporządkowanie „elitom” narodów, kultur i religii. Lewak nie lubi chrześcijaństwa, ale szczególnie katolicyzmu w jego dotychczasowej formie. Stąd ma nadzieję, że Kościół zaniknie, albo raczej podporządkuje się „elitom”, co na to samo wychodzi. Być może lepiej nie mówić o „lewakach”. Ale jak w takim razie nazwać powyższy zestaw poglądów?

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Semele

@Michał ale przecież:

Cytuję:

teoria ewolucji to lewacki spisek. - Lewactwo, za Darwinem, uważa, że człowiek to zwierzę – przekonywała Eunika Chojecka – "więc nie obowiązują nas żadne zasady moralne napisane przez Boga w Biblii (polecam lekturę), nie ma także dobra i zła. Wg teorii ewolucji przesyłanie genów dalej to jest najlepsza rzecz. Także, bazując na tej teorii, lewactwo, antychrześcijańska lewica - można powiedzieć - zaczyna uzasadniać gwałt i cośtamę jako naturalne zachowania człowieka. […] Nie dziwi, że lewica zaprasza islamskich imigrantów, którzy także mają taki pogląd na gwałt czy na cośtamę". (https://tvn24.pl)

Michał Dyszyński

Semele