ŚFiNiA

Michał Dyszyński

To, co tu opisuję, jest wg mnie "matką" wszystkich błędów mentalnych, jakie w ogóle ludzie czynią.
Nasze działanie jest z natury intencjonalne. Aby coś w ogóle uczynić, nawet aby świadomie zaobserwować, niezbędna jest ku temu intencja - skierowanie uwagi, jakieś sformułowanie celu. Bez intencji nie ma świadomego działania, są co najwyżej odruchy reaktywne (które od biedy też dałoby się pojęciowo podpiąć pod formę instynktownej "intencji").

To na bazie tego błędu, w którym intencja przejmuje całość sterowania nad aktywnością osobowości powstaje myślenie życzeniowe, postrzeganie wybiórcze, ignorowanie faktów i okoliczności, trwanie w błędach, niezdolność do refleksji i zmiany wadliwych strategii życiowych.
Sprawne, sprawcze działanie mentalne jest zawsze formą poszukiwania syntezy pomiędzy intencją a kontekstem bieżącym.
Oznacza to, że zdegradowanie jednego z tych aspektów - czy to intencjonalności, czy uwzględnienia kontekstów zewnętrznych - odbije się negatywnie na sprawczości, zdolności osiągania celów, wolności.

Skupieni zbyt silnie na samej swojej intencji mimowolnie zaczynają postrzegać rzeczywistość tak, jakby owa intencja została już zrealizowana. Tymczasem tak naprawdę to przecież jest się na etapie, gdy intencję dopiero uruchomiliśmy, oczekując z niej powstała jakaś forma zrealizowania się w świecie zewnętrznym, czy w świecie idei.

Patrząc na wszystkich fanatyków, despotów, czy innych głupców postrzegamy najczęściej coś, co nawet w Biblii Jezus celnie określił "mają oczy, a nie widzę, mają uszy, a nie słyszą". Bo oni zbyt silnie pragną od razu uznać sobie, że cel mają osiągnięty, bo zamiast być cierpliwym i czujnym, starając się uwzględnić to, jak świat odpowiada na naszą intencję, co ten świat "ma do powiedzenia w sprawie", już sobie dekretuję ten upragniony przez nich sukces, już deklarują, że sprawa została załatwiona, już mają owo "coś".
Natury niecierpliwe, natury pragnące mieć efekt na już, natury niezdolne do ujarzmienia owej emocji "tak bardzo pragnę mieć sukces", realizują bezwiednie oszukaną "drogę na skróty" - postrzegają sobie ten swój sukces w ten sposób, że filtrują w postrzeganiu niewygodne aspekty, a jednocześnie silnie akcentują, wywyższają to, co by ich cel miało potwierdzać, wspierać. Czynią to mechanizmem zakłamania, udawania przed sobą, a często też udawaniem przed ludźmi.
Bo udawanie przed sobą i udawanie przed ludźmi na jednym koniu jeździ - jest po prostu tendencją do życzeniowego patrzenia na rzeczywistość.

Michał Dyszyński

Po napisania wstępniaka do tego wątku zajrzałem do innego wątku, w którym to popełniłem następujące sformułowanie: