ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wszyscy znani mi ludzie uważają się za dobrych ludzi. Jednocześnie praktycznie każdy często czyni rzeczy (w różnym stopniu) złe, nieraz krzywdzi innych. Jak się ich jednak spytać, czy są w takim przypadku winni, to odpowiadają coś w stylu, że oni „chcieli dobrze, a tylko tak wyszło”. Ludzie są przekonani, że skoro nie mieli bezpośredniej intencji czynienia czegoś złego, to są bez winy, to nic złego nie robią.

Już dawno temu zorientowałem się, że same dobre chęci są niestety z gatunku tych, którymi „piekło jest wybrukowane”, że bez przymuszenia się do diagnostyki swoich głębszych intencji, wcześniejszych postępków, ukrytych oczekiwań, nie mam mowy o tym, aby obronić się przed pokusą uczynienia zła w bardzo wielu sytuacjach. A poza tym często jest tak, że nawet ta świadoma intencja jest przez wielu ludzi podświadomie zafałszowywana. Bo z jakichś tam emocjonalnych powodów dana osoba chce owo zło czynić, ale tę swoją prawdziwą intencję umie sprytnie ukryć przed własnymi, specjalnie powierzchownie czynionymi ocenami. Dopiero głębsza, rygorystyczna analiza swoich motywów i działań odkrywa tę przywaloną własnymi manipulacjami, niewygodną prawdę.

Katolikus

Gdyby Bóg się objawił tak wyraziście i w mocy ukazując się ludziom jako najinteligentniejsza i najbardziej dojrzała świadomość to ludzie mieliby motywację i wzór, jakiś punkt odniesienia do czego warto dążyć, kim warto się stać. A tym czasem mnóstwo ludzi przeżyje to życie w ogóle nie zdając sobie sprawy, że tylko umacniali się w swoich w wadliwych, niedojrzałych postawach i myśleniu. Tak sobie po swojemu myślę.

Ale ujrzenie w sobie problemów to jest tylko początek długiej drogi, bo jeszcze trzeba znaleźć czas, siły i mieć skąd czerpać narzędzia do pracy nad sobą.

Pokićkane jest to życie. Patrzę na ludzi, których czasem obserwuję w pracy i na ich niedojrzałe postawy; patrzę na swoje błędy i zagubienie w jakimś stopniu, bo człowiek chciałby ruszyć w dobrą stronę swojego życia, ale nie bardzo wiadomo, która ścieżka, które działania okażą się tymi dobrymi, a czas w miejscu nie stoi; patrzę na bliskich i też dostrzegam wiele różnych wadliwych, przynoszących więcej bólu i cierpienia postaw i czuję niemoc, bo jak pomóc..
Naprawdę zazdroszczę Bogu, bo On zna rozwiązania na wszystkie problemy, On nie ma dylematów, On wiedziałby jak sobie poradzić, jak pokierować życiem, jak wybrnąć z danej sytuacji, jakie obrać cele, co komu powiedzieć, czego nie zrobić, co jest ważne, co szkodliwe, co jest prawdą itd.

A człowiek się szarpie w tym życiu, nie wie czy dobrze robi, czy ostatecznie to w ogóle ma jakiś sens..
Jak ja bym chciał stać się tą dojrzałą i głęboko rozwiniętą świadomością. To musi być coś pięknego i cudownego, a gdyby wszyscy ludzie się tacy stali i nie mieliby w sobie tej niedojrzałości, wadliwości umysłu? Marzenie człowieka głupiego wierzącego.

A na końcu i tak nas robaki wpier**ą, albo i nie, bo jak Słońce wybuchnie to wszystko pozamiata włącznie z jakimkolwiek życiem na Ziemi. :think:

Michał Dyszyński