ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Taką hipotezę już od dłuższego czasu noszę w swoich ontologicznych intuicjach, a niniejszym ją formułuję:
Tym, co podtrzymuje istnienie, chroniąc je przed kolapsem w nicość, jest wolność.

Hipoteza jest ontologiczna, więc nie należy oczekiwać, aby się dała udowodnić. Można za nią co najwyżej zasugerować intuicyjną postać argumentacji:
- to, co jest ściśle zdeterminowane, trwając w jednej nitce historycznej, będzie nieodróżnialne, bo nie ma z czym tego czegoś zróżnicować.
- tylko wolność buduje to niezbędne napięcie pomiędzy być czy nie być, aby jednak bycie mogło zwyciężać.
- każdy byt istnieje tym, że nieustannie kieruje wobec swoich emanacji pytanie: kim/czym jestem? Pytanie zaś oznacza, że istnieje wątpliwość, a więc minimum dwie opcje, z których jedna stanowi odpowiedź "jestem nią" (a nie tą drugą opcją).
- byt, który nawet się objawił rzeczywistości w jakimś momencie, ale to objawienie było niepowtarzalnym incydentem, to ono pozostanie niezauważone z racji na to, że żaden obserwator nie ma bazy (zapamiętania w celu porównania) owego incydentu z czymś, co by stanowiło jakieś dla utożsamienie. Dopiero powtórne (i kolejne) ujawnienie się bytu w jakoś tam nowych warunkach, a więc na jakoś nowy sposób stwarza szansę na to, że obserwator może ROZPOZNAĆ CIĄGŁOŚĆ owego bytu, czyli po prostu stwierdzić jego istnienie.