ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Mam z tym zagwozdkę, wciąż to jest niedokończona sprawa - ten egoizm.
Z jednej strony egzystencja pozbawiona aspektu egoizmu traci jakikolwiek sens, bo nie ma wtedy powodu - ewentualnie innego niż przymus - do działania. A jeśliby życie miało funkcjonować w całości oparte o przymus, to chyba lepiej nie żyć...
Z drugiej strony egoizm jest czymś, co postrzegamy jako wyalienowanie jednostki, funkcjonowanie jej poza środowiskiem innych istot czujących. Jeśliby dalej pociągnąć ten aspekt wyalienowania, to otrzymalibyśmy sobka, który skoroduje w swojej samotności, w odrzuceniu. A jeśliby sam nie skorodował, to będzie pasożytem względem społeczności, jednostką wadliwą, o negatywnej wartości.

Rozwiązanie, które aktualnie traktuje jako najbardziej perspektywiczne, jest BARDZIEJ PRECYZYJNE ZDEFINIOWANIE, o co chodzi, gdy mówimy "egoizm", może rozdzielenie egoizmu "złego" od "dobrego". Czyli pytaniem byłoby nie CZY ma być egoizm, lecz bardziej JAKI miałby ów egoizm być.

Oświecony egoizm
Powiedzmy, że rozwiązaniem byłby ideał, który można określić jako "oświecony egoizm". Na czym on właściwie miałby polegać?... :think:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Z egoizmem jest trochę podobnie do ekologii...

Są ludzie, którzy mają przekonanie, iż względem świata przyrody wszystko im wolno, mogą sobie dowolnie kapryśnie traktować zasoby planety, glebę, wody, powietrze. Niektórzy to nawet uzasadniają religijnie - że Bóg im nakazał "czynić sobie Ziemię poddaną", więc poddanego można (trzeba?..) zgnębić na maksa, a przynajmniej jego interesu nie brać pod uwagę. Cóż jest efektem takiej postawy?
- Efektem postawy nie liczenia się ze środowiskiem jest ostatecznie...
życie (po jakimś czasie) w środowisku zdewastowanym i zatrutym!
Ktoś, kto uważa, że ma prawo być egoistą w tym sensie, iż silnie stawia swój interes ponad interes, potrzeby reszty świata, w końcu przekona się, jako zwrotnie taka postawa w niego uderza, jak to szkodził sam sobie. Tylko często odwrócenie niekorzystnych okoliczności będzie już niezwykle trudne do zrealizowania.
Jesteśmy związani ze światem, ze środowiskiem, także ze środowiskiem społecznym. I dbałość o to środowisko jest elementem tworzenia sobie korzystnych warunków życia.

Ja widzę egoizm prostacki, egoizm który skupia się na wywyższeniu kapryśnych zachcianek, powstrzymaniu się od refleksji nad dalszymi skutkami, jako piramidalną głupotę, która i tak na koniec uderzy w prostackiego egoistę.
Za to "egoista" oświecony, czyli na przykład taki, który umie tak planować swoje działania, że uwzględniają one skutki długofalowe, będzie w stanie rozliczyć w swoich planach także i to, co zdarzy się w związku z podjętymi decyzjami - czyli na przykład jaką wodę będzie miał do picia w przyszłości (także jego dzieci i wnuki), jakim powietrzem będzie oddychał, w jakim otoczeniu spędzi swoją starość.
Egoista prostacki widzi swoją korzyść jedynie w bliskim horyzoncie zdarzeń. To jest po prostu głupek.