ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od lat prowadzę swoją wewnętrzna "krucjatę" przeciw - w moim przekonaniu absurdalnej, kompletnie irracjonalnej - postawie, która zamiast brania pod uwagę argumentów, obiektywnych danych w sprawie, przenosi zainteresowanie na:
- zachwalanie tego rozstrzygnięcia, które komuś emocjonalnie, intuicyjnie pasuje
- krytykę personalną osób, które przeciwne opcje wspierają
- wychwalanie siebie jako osoby, albo swojej grupy jako lepszej od innych
itp.
Jakiś atawizm w ludziach skłania ich do takich - kompletnie irracjonalnych - przekierowań z aspektu obiektywnego, z rozważań merytorycznych na kwestie personalne, wizerunkowe, związane z promowaniem preferowanych tez w jakiejś grupie, albo też z autopromocją siebie i swojej grupy.
Dla mnie ta postawa jawi się jako totalna głupota, jako naśmiewanie się z własnego rozumu.

Ale też, skoro widzę te błędy u innych, to - zgodnie z moją zasadą symetryzowania ocen i wniosków - stawiam sobie od razu pytania:
Czy ja sam czasem nie ulegam też ciągotom, aby podobną postawę przejawiać?
Jak sprawdzić pod tym kątem siebie, jakie procedury diagnostyczne wdrożyć wobec siebie, aby mimowolnie nie ulec pokusie takiej postawy?
Co należałoby przedsięwziąć, aby samemu takiej głupocie kiedyś nie ulec?...

Bo zakładam, że skoro problem jest względnie powszechny, zaś wszyscy dziedziczymy z grubsza podobną strukturę emocjonalną, to ja także jestem (w jakim stopniu? - to już osobne zagadnienie) podatny na tego rodzaju wadliwość w reagowaniu.

W ramach owej krucjaty, którą kieruję przede wszystkim wobec siebie, staram się kontrolować pod kątem:
- Czy nie oskarżam (choćby tylko w myślach) kogoś bezpodstawnie? (jeśli podstawy są, to inna sprawa, ale wtedy zobowiązuję się do krytycznego oglądu owych podstaw)
- Czy skupiam się raczej na meritum sprawy, czy bardziej na reakcjach ludzi?
- Czy w ogóle nie skłaniam się ku rozważaniu "co tam ludzie gdzieś tam" w sytuacji, w której - przynajmniej teoretycznie, w zgodzie z własnymi deklaracjami - tematem rozważanym jest kwestia merytoryczna, a nie zaszłości personalne?
Czasem przez to - ktoś może powiedzieć, że w jakiś sposób nadmiarowo - w ogóle wyłączam kierowanie swojej uwagi na reakcje ludzkie, czyli zabraniam sobie zastanawiać się nad tym "kto - co?", "jakie Iksiński ma intencje?", "Co Ygrekowski lubi albo nie lubi? itp. Po prostu, jeśli tylko dostrzegam, że moja myśl odeszła od kwestii merytorycznej, a ja zaczynam "interesować się" osobami, to powiadam sobie: Michale STOP! Odsuń uwagę od osób, bo nie tym przecież chciałeś się teraz zajmować! STOP!

Michał Dyszyński

Jednym z pomysłów na realizację mojej wewnętrznej krucjaty przeciw agitowaniu jest unikanie stawiania swoich tez zbyt dobitnie. Nie zawsze będzie to się stosowało, ale przynajmniej na etapie rozważań tak by należało wg mnie postępować. Czyli:
- nie podkreślać swoich kompetencji
- przypominać o alternatywach dla moich koncepcji
- przypominać o swojej omylności
- przypominać o tym, że to, co głoszę, jest opinią
- czasem w ogóle zrezygnować z propagowania swojej tezy.

Semele

Coś się zmieniło w postrzeganiu ateistów?

Jak to widzisz Michale?

Dosyć stary artykuł:

[link widoczny dla zalogowanych]

Co myślisz o grupie ludzi, która chce wypowiedzieć i juz to robi, konkordat.

Betlejewski.

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Powoli odstępuję od zrzędzenia ludziom, którzy wolą agitować, zamiast dyskutować nad poprawnością opisu, wskazując na różnice w argumentacjach. Moja krucjata będzie już głównie wewnętrzna - sam się zamierzam doskonalić w ten sposób, że będę się pilnował, aby aspekt przekonywania kogokolwiek do czegokolwiek minimalizować.
Zamiast agitować, chcę się zmieścić w intencji dyskusyjnej typu: staram się możliwie obiektywnie przedstawiać potencjalne narracje, znane i wymyślone ostatnio argumenty, a decyzję w kwestii co chciałby uznać za uznaną przez siebie wersję, niech każdy już podejmie sam. Bo ja do niczego tu nie namawiam, a na pewno nie zmuszam.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

W postawie silnej agitacji, zamiast refleksji w dyskusjach widzę wyraźny rys zakłamanej, sprzecznej intencji.
Agitator w istocie staje okrakiem na barykadzie wobec pytanie: czy naprawdę chcesz, aby to, co głosisz, ZOSTAŁO PRZYJĘTE?...
Ewentualnie może skrajnie cyniczny agitator byłby wolny od mojego zarzutu. Gdyby agitator postawił od początku sprawę twardo na zasadzie "nie obchodzi mnie wcale, co sobie myślisz, masz mi tu udzielić formalnej deklaracji zgodności z tym, co ogłaszam", to przynajmniej taki agitator były spójny w swoich intencjach. Ale moje doświadczenia z agitatorami wyraźnie mi sugerują, iż ci byliby nieusatysfakcjonowani jawnym postawieniem kwestii wymuszenia owej zgody na ich namolne sugestie. Agitatorzy, jakich znam, chcą się oszukiwać, uznając, iż choć zgoda na ich namowy została wymuszona, albo wmanipulowana, to jednocześnie... miałaby być ona uczciwa i szczera. :shock:

Zdecydowana mniejszość agitatorów i wymuszany dyskusyjnych zaakceptuje tę uczciwą postać cynizmu, w której przynajmniej od początku jasno się stawia sprawę, iż nie chodzi tu o żadne przekonywanie się do czegokolwiek, że nie chodzi o spójność w umyśle, lecz o wyrażenie uległości wobec twardych nacisków agitacyjnych. Mało który z agitatorów uzna za wystarczającą sytuację, w której złożono mu mały "hołd lenny", z góry obie strony wiedzą, iż w kwestii samych przekonań, mają sprawy "gdzieś", bo od początku chodziło tylko o wyrażenie dominacji strony bardziej agresywnej nad ulegającą.
Agitatorzy mi znani, w większości będą przed sobą i ludźmi miotali się między sprzecznościami:
- z jednej strony będą krzyczeli "przyjmij moją tezę".
a za chwilę:
- twoje przekonania się tu nie liczą, ugnij się! Ale wtedy, czyli zakładając, że te własne przekonania osoby się "nie liczą", to pojawia się pytanie: CO (jeśli nie przekonania) W OGÓLE PRZYJMUJE pogląd, za którym odbywa się agitacja?
a potem znowu
- Przyjmij to, dokładnie "jak jest", jak to głoszę, bez gadania, bez pytań! (ale jeśli ktoś tu czegoś nie rozumie, postrzega to jako sprzeczne, to jak ma sprzeczność "przyjąć"?...)
- Nie patrz na to, co sam myślisz, tylko przyjmij mój pogląd!
Ale jak ktoś ma przyjąć pogląd "nie myśląc samemu", skoro przecież samo przyjęcie jakiegokolwiek poglądu jest właśnie aktem myślenia?... :shock:

Michał Dyszyński

Aby wdrożyć się mentalnie do postawy nieagitowania, czyli skupiania się na tym, co uczciwie i szczere w przyjmowaniu przekonań podczas dyskusji, trzeba w sobie wyrobić kilka pomocniczych nawyków, umiejętności. Jednym z nich jest wytworzenie w sobie odporności na prowokacyjne reakcje partnerów w dyskusji.
Mamy w sobie (w mniejszym bądź większym stopniu) pewien instynkt, polegający na pragnieniu obrony swojego stanowiska, gdy jest ono atakowane. Jednocześnie znaczna część ludzi na w sobie też coś w rodzaju "instynktu trolowania", instynktu zwracania uwagi na siebie poprzez prowokacyjność wypowiedzi. Dlatego można się spotkać w dyskusji z postawami typu czyjejś zaczepki "nie zgadzam się z tobą! Udowodnij tu swoje racje!"

Oczywiście nie każde oczekiwania uzasadnienia, udowodnienia swoich racji jest tylko prowokacją i trolowaniem. Wręcz chyba domyślnie należy pochylić się nad DOBRZE SFORMUŁOWANYMI monitami o uzasadnienie przekonań. Czym różni się wyrażenie niezgody, albo wątpliwości z intencją trolerską, prowokacyjną, od podobnego do niej merytorycznego monitu o wyjaśnienie spornego aspektu?...
- Jest tu kilka różnic, które występują może nie zawsze wszystkie jednocześnie, jednak dadzą się dostrzec:
1. Trolerska forma wątpliwości będzie z reguły bardziej emocjonalnie wyrażona, a merytoryczna będzie raczej chłodna, wyważona intelektualnie.
2. Trol prawie nie przyjmuje wyjaśnień, czyli nie podejmuje tej odpowiedzi, jakiej się mu udzielił, lecz szybko wyprowadza kolejny zarzut. Wszak od początku nie o to mu przecież chodziło, aby jakieś wyjaśnienia w dyskusji się pojawiły i zostały zaakceptowane, lecz jemu chodziło o zamieszanie w emocjach, a potem tego celu się wciąż trzyma.
3. Merytoryczny monit o wyjaśnienia jest z zasady lepiej intelektualnie sformułoany, uzasadniony. On jest też - w razie pytań - doprecyzowywany przez osobę, która go stawia, a nie zbywany ponagleniami typu "nie wykręcaj się, nie stawiaj pytań, tylko odpowiedz na zarzut!".
4. Ogólnie aspekt obwiniania, potępiania jest w przypadku trolerskich reakcji typowy i wyrazisty. Z kolei merytorycznemu dyskutantowi w ogóle nie chodzi o żadne deliberowanie nad czyjąś winą, lecz o lepszy opis omawianego zagadnienia.

Nie uleganie trolowaniu może być na początku problematyczne. Jeśli odruchowo zaczniemy reagować na sprzeciwy oponentów, to możemy się dać wmanewrować w jakiejś jałowe spory, w których tak naprawdę nie chodzi o nic innego (bo na pewno nie o kwestie merytoryczne), jak tylko o satysfakcję z tytułu wpływu trola na nasze emocje. Dlatego w przypadku sprzeciwu na nasze tezy, należałoby sprawnie zaklasyfikować tego sprzeciwu charakter, aby potem:
- na merytoryczna wątpliwość rzetelnie odpowiedzieć
- troli spuścić na bambus, co szkoda sobie nimi zajmować myśli (chyba że dochodzi tu jeszcze jakiś dodatkowy czynnik, nieuwzględniony tu aspekt sprawy).

Spuszczanie trola na bambus zwykle najskuteczniejsze jest w trybie grzecznym a stanowczym. Okazywanie gniewnych emocji jest tylko karmieniem trola. Trol powinien poczuć, że nie zabawi się kosztem naszych emocji, bo te są dobrze kontrolowane, a do tego, że będziemy trola skutecznie spławiali. Jak sobie trol to uświadomi, to najczęściej się zniechęca.