ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Osobiście uważam, że wielu moich braci w wyznawaniu teizmu wierzy mocno nieszczerze.

Czym jest wiara szczera?
Wiara szczera to taka wiara, w której panuje jedność umysłu, emocji i intuicji, gdzie panuje harmonia wielu aspektów osobowości i wyznawania swoich przekonań.
Idealnej szczerości może nie da się uzyskać przynajmniej na tym świecie, gdzie startujemy od mylnych bardzo często myśli i wodzących na manowce uczuć. Jednak przynajmniej możemy ZDĄŻAĆ W KIERUNKU JEDNOŚCI i HARMONII WEWNĘTRZNEJ.

Wiara nieszczera z kolei jest zaprzeczeniem wiary szczerej. Objawia się to tym, że:
- nieszczerze wierzący deklaruje mnóstwo swoich przekonań ad hoc, nie widząc, że sam sobie przeczy
- nieszczerze wierzący przesadnie często będą się powoływali na rzekomą oczywistość tego, co głoszą, albo rzekome wynikanie tego z innych, bliżej nieokreślonych nieprzekraczalnych zasad czy wartości (nie będą umieli wytłumaczyć związków pomiędzy aspektami swoich myśli)
- obroną nieszczerości wiary jest też nagminne rozmywanie argumentacji, co powoduje, że nie wiadomo co się właściwie uważa w jakiejś sprawie, bo jest jednocześnie tak i jakby odwrotnie w danej sprawie...
- jednocześnie nieszczerze wierzący, jakby tytułem zrównoważenia poprzedniej tendencji niezwykle ortodoksyjnie upierają się przy jakichś tam sformułowaniach, obyczajach, zasadach - przywiązują do nich nadnaturalnie wielką wartość, nie widzą ich względności, kontekstowości, zależności od założeń dodatkowych.
- wierzący nieszczerze desperacko szukają dla swoich wiar zasadności wynikającej z czegoś, co wykracza poza rzeczywistość myśli, uczuć, przekonań - np. chętnie manipulacją, przemocą, szantażem wymuszają u innych deklaracje zgodności z nimi. Przy tym ignorują pytanie o uczciwość tej deklaracji i tego, jak ona w istocie powstaje. Te desperackie próby wsparcia rzeczami, które są "zupełnie z innej bajki" wynikają z tego, że nieszczerze wierzący podświadomie wątpią, że gdzieś tam w głębi kłuje ich przeczucie, że są wewnętrznie sprzeczni.

Co jest głównym motorem nieszczerości wiary?
Głównym motorem nieszczerości wiary jest nie uporządkowanie wewnętrzne incydentalnych potrzeb i spostrzeżeń, lojalności względem grup "swoich" (w szczególności deklarowanych autorytetów), a tego, do czego się dana osoba potrafi przed sobą przyznać, co się rzeczywiście w swoim umyśle udało jej ułożyć, zrozumieć, wewnętrznie zaakceptować.

Mało ogarniętemu obserwatorowi grozi pomylenie wiary nieszczerej z taką wiarą szczerą i uporządkowaną, która jednak obsługuje wiele wewnętrznych powiązań, przez co jest złożona. Bo na zewnątrz, nie zorientowanemu obserwatorowi, ta złożoność może objawiać się jako mętność tłumaczeń, niepotrzebne mieszanie, komplikowanie spraw. Ale to jest efekt niekompetencji obserwatora, a nie cecha samej głębokiej, choć sięgającej w odniesieniami w złożoność życia wiary.

Michał Dyszyński

Wiara szczera powstaje jako CIĄG WEWNĘTRZNYCH ROZSTRZYGNIĘĆ KWESTII WĄTPLIWYCH.

W stosunku do każdych przekonań mogą rodzić się różnego rodzaju wątpliwości - od zasadności postawienia samego pytania o to, o poprawność użytych definicji, o to jak rozstrzygać dane kwestie, o to jak fakty rozstrzygające świadczą o sprawie. Rozstrzygnięcie każdej z tych wątpliwości spowoduje, że umysł zaczyna rozumieć "na czym stoi", czyli które okoliczności sprawy są już (dla niego osobiście) ustalone, że nie trzeba o to pytać. Ale rozstrzygnięcie każdej wątpliwości ma też drugi cel, może nawet ważniejszy od tego pierwszego - UŁOŻENIE SOBIE W GŁOWIE, JAK O SPRAWIE MYŚLEĆ, PRZETRENOWANIE ROZUMIENIA.
Wiara, w której przyjmuje się twierdzenia - jako słowa - ale bez treningu znaczeń - jest wiarą w słowa, a nie w wiarą w znaczenia tych słów. Czym jest wiara w słowa?
- Wiara w słowa, w swojej skrajnej postaci (bez przetrenowania stosownego znaczeń) będzie już niejako wiarą w niewiadome, w mgłę, wiarą w "j0jg943j0jjjuj" - czyli w same etykiety, bez funkcji.
Z drugiej strony wiara, która obsługuje znaczenia, to wiara, w której zadano sobie cały szereg dodatkowych pytań JAK wierzyć, W CO WŁAŚCIWIE wierzę, czyli coś co ma w umyśle reprezentację nie tylko pod postacią nazwy, ale też i jest tu cała rola OPERACYJNA - FUNKCJONALNA. Dzięki temu wierzy się w coś, co daje się używać w rozumowaniach.