ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ostatnio coraz większą liczbę ludzi wolę trzymać na dystans od siebie. W szczególności od tych, którzy lubują się procedowaniu w sobie chaosu, a potem jeszcze próbują innych tym chaosem zarażać. Ja na to powiadam: sorry, ale musisz się ze swoim chaosem borykać sam(a). Będę się bronił przed wciskaniem mi przez ludzi ich złości, frustracji, roszczeniowych myśli, gniewów.
Czy zupełnie nie mogę takim pomóc?...
- Tak w ogóle ludziom pomocy z zasady nie odmawiam, jednak oczekiwałbym, że najpierw ten, kto by pomocy oczekiwał, na tyle się ogarnie na start, że będzie w stanie ustalić choćby to, w czym owej pomocy oczekuje. To będzie wymagało od niego jakiejś diagnozy, co jednocześnie chyba związane będzie z minimalną postacią porządkowania swojej psychiki.
Bo to nie jest tak, że zamierzam jakoś być śmietnikiem cudzych nieuporządkowań. Czasem, na krótki czas, mogę pomóc komuś powstać, gdy upada, ale nie zamierzam tego robić ciągle i za niego. Taki ktoś musi sam zacząć ogarniać swoje życie, swoje frustracje.