ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Problem przemocy nurtuje mnie od lat. Większość ludzi nie specjalnie się nad nim zastanawia, myśląc sobie coś w stylu "przemoc to przemoc, jest wtedy jako ktoś kogoś gnębi, czy do czegoś zmusza". Ale ja nie uważam, aby sprawa była prosta, aby było warto ją na starcie kwitować.
Bo jest parę pytań związanych z przemocą naprawdę frapujących. Oto kilka spostrzeżeń w temacie, które są do poważnego zastanowienia się:
- dlaczego w ogóle ludzie, mający się za dobrych, przemoc nagminnie stosują?
- dlaczego ofiary przemocy, często jakby się sami do swoich katów garnęły, czemu powtarzają błędy z przeszłości z nowymi partnerami, w nowych układach?
- jaka jest geneza przemocy w samej psychice - skąd się bierze pragnienie tej przemocy u katów?
- czy czasem nie jest tak, że pewne układy społeczne w sposób ukryty promują przemoc?
- a może przemoc W KAŻDYM CZŁOWIEKU jest jakoś do przejścia, zrozumienia, rozliczenia?
- czy w ogóle możliwy jest świat TAK ZUPEŁNIE bez przemocy w jakiejkolwiek formie? (od razu napiszę, że uważam, iż jest to niemożliwe, bo w końcu ktoś za "przemoc" wobec niego może zacząć uznawać obiektywne zasady, typu prawa fizyki, czy konieczność stosowania się do rygorów prawa)
- Jaki zestaw cech psychicznych, postaw mentalnych najbardziej predysponuje do przemocy?

Semele

Działa jak działa. Mamy przecież i mieliśmy wiele przykładów tu na forum.
Niebezpieczny temat do dyskusji.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Nie wypieram się tego, że w moich emocjach drzemie drań i tyran. Wierzę, że jest on zakopany na tyle głęboko, iż to co świadome, ale też chyba to, co z empatii zrodzone jest silniejsze, zatem normalnie bardzo daleki jestem od chęci skrzywdzenia kogokolwiek. Czy jednak w warunkach silnej deprywacji emocjonalnej, w sytuacji zagrożenia, wielkiej złości, poniżenia ten drań nie przejmie kontroli nad całą moją świadomością?...
- Tej gwarancji nie mogę chyba sobie udzielić. :think:

Widzę też ludzi, którzy bez żenady, już świadomie temu draniowi w nich dali zielone światło. To ci, którzy propagują przemoc, szukają sposobów na to, aby - zwykle w jakiejś grupie, czując "braterstwo" podobnych sobie - będą szli i niszczyli wrogów. Dla ich emocji to będzie się jawiło jako piękne i wzniosłe - iść z braćmi (rodakami?...) i ścierać na proch wszelki opór, iść i pokazywać: "jacy to wielcy jesteśmy, iść i tylko jeden cel mieć przed sobą: wywyższenie! Wielkie wywyższenie nas!! Pokażemy światu, jacy naprawdę jesteśmy! - Tacy niepokonani, tacy wspaniali!!"
W emocjach to "zagra" niczym piękna muzyka. Emocje to złożą w atrakcyjny obraz, w którym dopełnią się elementy instynktowne, wmontowane nam przez geny:
- prosty cel! Jasność motywacji! Piękna idea!
- braterstwo z grupą swoich! Wspólnota! Już nie jestem sam! Już w grupie! Wielością silny!
- Zwycięstwo! Okazanie swej mocy!
- Pokonanie wroga! Zrealizowanie się! Sukces, dominacja nad wrogiem!
- Piękna idea! Nawet można się poświęcić, nawet zginąć dla takiej sprawy! Bo jest to tak piękne, tak wspaniałe!
i nic więcej nie trzeba... Emocjonalnie będziemy zrealizowani! Nie patrzmy na nic więcej, gdy oto nasza flaga załopocze zatknięta na wzgórzu należącym do pokonanych już wrogów, to stanie się to co najwspanialsze! I już nic więcej nie trzeba!

Otóż to. Obraz się zamyka na domknięciu umysłu w obszarze archetypów walki i dominacji. Tak jakby świata i życia po tym miało nie być.
Umysł utknął w obrazach mentalnych, ignorując dalsze konsekwencje.
Wszystko inne ma się dla tego umysłu i jego emocji nie liczyć. Umysł wpatrzony w swoje zwycięstwo i dominację, "nie potrzebuje" już pytać: ale właściwie to co dalej? Co się stało naprawdę? Czy życie się od tego jakoś poprawi?

Pewne obrazy trzeba doprowadzić do końca. Przyjrzeć się im w kompletności tego, co ze sobą niosą. I jednak...
spojrzeć dalej!

Kłamstwo tego obrazu mentalnego usprawiedliwiającego przemoc jest bowiem właśnie w tym zawarte - w pytaniu: co dalej?
Co się poprawiło, w stosunku do tego, co było wcześniej?
- Oto zabiliśmy iluś tam wrogów...
- Oto iluś nie znanych nam wcześniej ludzi straciło życie...
- Oto skrzywdziliśmy nie tylko ich, ale iż żony, matki, córki, synów.
- Oto została po nas spalona ziemia!
- Zyskaliśmy coś, czego wcześniej nie mieliśmy?... Co to jest co zyskaliśmy? - Nazwijmy to!

Może już teraz nie będzie chorób?... - chyba jednak nic wymordowanie jakiejś grupy ludzi w tym nic nie zmieni...
Może teraz będziemy dostatnio żyli?... - też nic wymordowanie grupy ludzi w tym nic nie zmieni...
Będziemy szczęśliwsi?...
- Czy aby na pewno będziemy szcześliwsi wspominając jak tośmy szli i mordowali tych wrogów?...
A może będzie nas prześladował niejeden przedśmiertny grymas i obraz gasnących oczu CZŁOWIEKA, który najczęściej nawet nie wiedział, co mamy przeciw niemu, po prostu jakiegoś człowieka...
Chwała z tego zostanie?... Bycie rzeźnikiem jest chwalebne?... :shock: