ŚFiNiA

Semele

Polak katolik
Mówi się o tym, że istnieją dwie Polski, które nigdy ze sobą nie rozmawiają. Otrzymują Państwo zapis bezprecedensowego starcia dwóch światopoglądów: konserwatywno-katolickiego i liberalno-zsekularyzowanego. Nie jest to jednak tylko zapis konfrontacji, lecz także dialogu i szukania kompromisu. Aborcja, eutanazja, małżeństwa jednopłciowe, populizm, wojna - to tylko kilka tematów podjętych w tej książce.

Opinie o książce:
„Chciałbym, żebyśmy wszyscy w Polsce umieli rozmawiać o tym, co nas dzieli (ale i łączy), w taki sposób, w jaki rozmawiają ze sobą Karolina Wigura i Tomasz Terlikowski. Piękna lekcja prawdziwego dialogu. A poza wszystkim – to się po prostu świetnie czyta!” Tomasz Stawiszyński

„Te rozmowy nie dadzą Wam odpowiedzi na pytania w stylu: „jak myśleć i co robić”, ale pomogą usystematyzować swoje myśli i poglądy, a zarazem tworzyć przestrzeń i warsztat do rozmów ze swoimi przyjaciółmi i znajomymi. To książka nie tylko o ważnych tematach, ale i o tym, jak rozmawiać z Drugim Człowiekiem.” o. Grzegorz Kramer

Właśnie słucham wywiadu z autorami u Sroczyńskiego.

Bardzo ciekawa i mogąca zaskakiwać niektórych forumowiczów dyskusja.

Semele

Skoro Kościół jest dla ciebie elementem drogi, narzędziem – to ma sens, że w nim pozostajesz. Mam jednak zasadnicze wątpliwości co do Kościoła katolickiego jako wspólnoty. Co do tego, czy instytucja tak przeżarta skandalami może być jeszcze elementem drogi, narzędziem, jak je nazywasz. Czy ona tej drogi, o której mówisz, nie wypacza” – mówi Karolina Wigura w rozmowie z Tomaszem Terlikowskim. Publikujemy przedpremierowo fragment książki „Polka ateistka kontra Polak katolik”, która wkrótce ukaże się w serii Biblioteka Kultury Liberalnej.
Tomasz Terlikowski: Czym jest dla ciebie Kościół katolicki?

Karolina Wigura: Pytasz mnie o doświadczenie osobiste czy o analizę socjologiczną?

TT: Najpierw to pierwsze, a potem drugie.

KW: Kościół jest ważną częścią mojej socjalizacji i jeszcze ważniejszym rozczarowaniem.

TT: Dlaczego tak jest?

KW: Do końca szkoły podstawowej byłam wychowywana w katolicyzmie. Częściowo ze względów rodzinnych. Moi rodzice są niewierzący, ale moja babcia, która odgrywała istotną rolę w moim wychowaniu, gdy byłam dzieckiem, regularnie chodziła do kościoła. Była wierząca, więc zabierała mnie ze sobą, uczyła mnie modlitw i dużo o tym rozmawiałyśmy.

Jako czternastolatka – dobrze to pamiętam – zdałam sobie sprawę, że nie wierzę w Boga. Byłam jednak ochrzczona, bo moja mama chciała, żebym chodziła na religię i rekolekcje, a także, żebym poszła do pierwszej komunii. Obawiała się, że z moimi poglądami będę dyskryminowana.

TT: A byłaś?

KW: Wielokrotnie tak, ale o tym za chwilę. Natomiast ze względu na tę wczesną socjalizację, na to, że jako dziecko byłam w kościele często, katolicyzm uważam za coś swojego. Może to dlatego, mimo że w swoim życiu odżeglowałam bardzo daleko od Kościoła, nie mam potrzeby dokonania oficjalnego aktu apostazji. Kiedy wchodzę do kościoła, rozpoznaję wszystkie znajdujące się w nim symbole, każdy obraz, każde słowo liturgii, każdy zapach.

TT: A twoje dzieci?

KW: Zgodnie z naszymi przekonaniami nasze dzieci nie są ochrzczone. Tak jak mówiłam, osobiście spotkałam się wielokrotnie z dyskryminacją. Siostra zakonna prowadząca lekcje religii w ostatnich klasach podstawówki, gdy zgłaszałam swoje wątpliwości, przy wszystkich uczniach mówiła o tym, że wynikają z nieumiejętności logicznego myślenia i braku łaski wiary. Katoliccy znajomi bez ogródek wyrażali się z pogardą na temat moich poglądów. Panowało jakieś przyzwolenie na robienie tego publicznie, bez próby zrozumienia drugiego człowieka. To tylko kilka z wielu przykładów. Stąd, gdy słyszę dziś, że to ludzie wierzący są w Polsce dyskryminowani, jest to dla mnie szokujące, bo przeczy mojemu doświadczeniu. Karolina Wigura

Semele