ŚFiNiA

MaluśnaOwieczka

Mi pani psycholożka powiedziała ostatnio, że mam bardzo wysoką empatię.

Więc niektóre kobiety źle mnie oceniają .

Ponoć osobom o wysokiej empatii jest łatwiej wykryć kłamstwo i manipulację.

MaluśnaOwieczka

Ponoć były badania na temat związku empatii z lękiem przed COVID-19.
Wyszło z nich, że są to cechy wprost proporcjonalne.

Czyli im mniejsza empatia, tym mniejszy lęk przed COVID-19.

To by potwierdzało moje obserwacje.

Andy72

Ja mam mały lęk przed Covid = mała empatia??

Rok 2223 , rozmawia dwóch transhumanów:
- pamiętasz ostatnią pandemię ?
- tak, pochłonęła 5 ofiar, dalsze 500 milionów pochłonęła nasza bohaterska walka z nią

MaluśnaOwieczka

Semele

Semele

Ciekawa lektura związana z naszą dyskusją.

[link widoczny dla zalogowanych]

W osobnym rozdziale Weininger, choć sam był Żydem (przeszedł na chrześcijaństwo w 1902 roku), analizuje archetypowych Żydów jako kobiecych, a więc głęboko niewierzących, bez prawdziwego indywidualizmu (duszy), bez poczucia dobra i zła. Chrześcijaństwo jest opisane jako „najwyższy wyraz najwyższej wiary”, a judaizm jest nazywany „ekstremum tchórzostwa”. Weininger potępia rozpad współczesności, a wiele z tego przypisuje się kobiecości, a więc i żydowskiemu wpływowi. Filozof twierdzi, że każdy posiada w sobie odrobinę kobiecości i nazywa to „żydostwem”.

Te idee pochodzą u Weiningera od Houstona Stewarta Chamberlaina, brytyjsko-niemieckiego teoretyka i naturalisty, którego pisma inspirowały potem antysemicką politykę nazizmu

Semele

Książka wywołała sensację, wzbudziła wielkie zainteresowanie czytelników, a lipski neurolog i psychiatra Paul Julius Möbius zarzucił Weiningerowi plagiat jego książki O fizjologicznym imbecylizmie kobiet (Über den physiologischen Schwachsinn des Weibes).

Rozczarowany Weininger podróżował do Włoch. Po powrocie spędził ostatnie pięć dni życia u rodziców, po czym wieczorem 3 października 1903 wynajął pokój w domu przy ulicy Schwarzspanierstraße 15 w Wiedniu, w którym kiedyś mieszkał Ludwig van Beethoven, którego muzykę wysoko cenil. W nocy napisał jeszcze dwa listy, jeden do ojca, drugi do brata Richarda. Rankiem następnego dnia znaleziono go umierającego w łóżku w wyniku strzału w serce. Otto Weininger zmarł w wiedeńskim szpitalu przy ulicy Alserstraße. Pochowany został na wiedeńskim cmentarzu ewangelickim Matzleinsdorf (Gruppe 14, nr 126).

Semele

Ostatnia noc Weiningera

4 października 1903 roku przy wiedeńskiej Schwarzpanierstrasse 15, w domu, w którym zmarł Beethoven - Otto Weininger we wczesnych godzinach rannych wpakował sobie kulę w serce. Miał wówczas 23 lata. Autor głośnej książki "Płeć i charakter" zdradzał tendencje psychopatyczne, oscylował na pograniczu geniuszu i infantylizmu. Doktor filozofii, znający świetnie kilka języków, uważany był za groźnego konkurenta Zygmunta Freuda. „Ostatnia noc Weiningera” to ostatnie godziny przed popełnieniem samobójstwa, kiedy w gorączkowych halucynacjach bohatera pojawia się jak w kalejdoskopie całe jego dotychczasowe życie, znaczone głębokimi depresjami i stanami euforii.

Szukam tego filmu. Chcę obejrzeć.

Semele

żczyzną a kobietą, „pośrednich form płciowych”. Jak w fizyce mówi się o gazach idealnych tj. takich, które podlegają ściśle prawu Boyle-Gay-Lussaca (w rzeczywistości żaden gaz do prawa tego się nie stosuje) i obiera się prawo to za punkt wyjścia, aby w wypadku konkretnym stwierdzić odchylenia zjawiska od jego normy, tak samo możemy sobie jako typy płciowe przedstawić idealnego mężczyznę M i idealną kobietę K, których w rzeczywistości nie znajdziemy. Typy te nie tylko możemy, ale musimy skonstruować. Nie tylko „przedmiotem sztuki”, lecz także przedmiotem nauki jest typ, idea platońska. Fizyka naukowa bada zachowanie się ciała doskonale sztywnego i doskonale elastycznego, z całą świadomością, że w rzeczywistości nie znajdzie ona nigdy stanów ciał tego rodzaju celem sprawdzenia swych teorii; stany pośrednie między tymi dwoma biegunami dane w doświadczeniu służą jej za punkt wyjścia do obliczenia typowych objawów zachowania się i w drodze powrotnej od teorii ku praktyce nauka uwzględnia je jako zjawiska mieszane, wyczerpująco je opisując.

Z książki Płeć i Charakter

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Ponoć jestem też napastliwy.

Kiedyś poznałem pewną osobę. Po kilku miesiącach znajomości realnej mówię, że warto byłoby w końcu poznać swoje nazwiska. A ona na to: "To nieważne, jak ja się nazywam".
Ja odpowiadam: "Samo nazwisko jest nieważne, ale fakt posiadania takiej informacji jest dla mnie ważny, bo świadczy o zaufaniu. To normalne, że ludzie na takim etapie znajomości znają swoje nazwiska".
A ona na to znowu: "Ale dla mnie to nieważne".
Ja odpowiadam: "Jednak mi zależy, żebyśmy takie podstawowe informacje o sobie znali. Dlaczego nie chcesz podać nazwiska? Może mi nie ufasz jeszcze wystarczająco? Jeśli to kwestia braku zaufania, to zrozumiem".
Ona na to: "Nie chodzi o brak zaufania, ale o to, że to nieważne jak ja się nazywam".

I ta rozmowa trwała 10 minut, przez które ja próbowałem wydobyć już nie samo nazwisko, ale chociaż motywację tej osoby i dowiedzieć się, dlaczego nie chce mi podać swojego nazwiska.
Jedynym racjonalnym wyjaśnieniem niechęci do podania nazwiska byłby brak zaufania. Ja bym to zrozumiał i zakończył temat, gdyby mi powiedziała, że mi nie poda nazwiska, bo się czegoś obawia w związku z tym. Jednak ona zaprzeczała nawet temu. Gdy ją pytałem wprost, czy to dlatego nie chce mi podać nazwiska, bo mi nie ufa, to ona odpowiadała, że tu nie chodzi o brak zaufania, tylko o to, że "to jest nieważne, jak się nazywa".

No i jak rozmawiać z taką osobą?
Przecież widać jak na dłoni, że ta osoba kłamie.
Przecież "nieważność" nie może być powodem, dla którego ona poświęca tyle czasu i energii na to, żeby mi tego nazwiska nie podać. Skoro poświęca tyle czasu i energii, żeby się wymigać od podania mi swojego nazwiska, to znaczy, że ma dużo poważniejszy powód, aniżeli stwierdzenie, że "to nieważne jak się nazywa". To przecież widać, jak na dłoni, że ta osoba coś ukrywa. A to wzbudza we mnie niepokój, a nawet lęk.

Jak więc ja miałbym przejść nad tym do porządku dziennego i kontynuować rozwijanie znajomości z tą osobą, wiedząc, że ona w tak banalny sposób próbuje mną manipulować i ukrywać swoje faktyczne motywacje względem mnie, podając przy tym argumenty urągające mojej inteligencji?

W takiej sytuacji ja nie mogę kontynuować znajomości z tą osobą, jak gdyby nic się nie stało.
Jednocześnie, jeżeli mi na rozwoju znajomości z tą osobą zależy, to muszę najpierw przebić się przez mur. Tym murem jest ukrywanie przez nią faktycznej motywacji i podawanie absurdalnych wymówek.
Żadne argumenty, ani tłumaczenie, ani wyjaśnienia, ani dogłębne opisy moich odczuć i mojego sposobu myślenia, nie działają jednak w żaden sposób na tę osobę. To powoduje, że drążę temat dalej, zadając kolejne pytania, powtarzając je i próbując uzyskać w końcu informacje pozwalające mi na trafne i spójne ocenienie motywacji tej osoby.

Potem ta osoba się na mnie wkurwia, oskarża mnie o natarczywość i odwraca się do mnie plecami.

I potem oczywiście to ja jestem wszystkiemu winien...
Jednak to nie ja ukrywałem swoje motywacje, ale ona. Ja chciałem jedynie poznać jej motywacje i za to zostałem ukarany.

Jak rozmawiać z takimi osobami?
Można jedynie przestać rozmawiać i zerwać z nimi kontakty. Jednak jeśli mi zależy na kontakcie z tymi osobami, to nie umiem zerwać kontaktu. Nie umiem go jednak też kontynuować w sytuacji niepewności i ciągłego napięcia wywołanego poczuciem, że ta osoba coś przede mną ukrywa i próbuje zbyć moje pytania posługując się fałszywym przekazem na temat swojej motywacji.

No bo przecież nikt przy zdrowych zmysłach nie poświęcałby czasu i energii na to, żeby zbyć moje pytanie "Jak się nazywasz?" tłumacząc to tylko argumentem "To nieważne, jak ja się nazywam".
Jeśli tyle czasu i energii poświęca, żeby nie musieć odpowiadać na pytanie o nazwisko, to znaczy, że chodzi o dużo więcej niż tylko o to, że to jest "nieważne, jak się nazywa".

Więc kogo ta osoba chce oszukać? Ja nie jestem idiotą i nie pozwolę sobie wciskać "wyjaśnień", które mogłyby przekonać tylko idiotę.

Ta osoba ukrywa przede mną motywację, jaką się kieruje w kontaktach ze mną. To całkowicie przekreśla możliwość kontynuowania znajomości z tą osobą. Ale ja nie chcę zrywać tej znajomości. Chcę znajomość kontynuować. Jednak nie mogę jej kontynuować, dopóki nie zrozumiem motywacji tej osoby. Jedynym więc dla mnie wyjściem jest wyduszenie z tej osoby jej motywacji poprzez naciski i ciągłe zalewanie ją pytaniami. Kończy się to jednak zazwyczaj tak, że ta osoba się na mnie tylko wkurwia i sama decyduje zakończyć znajomość.

No ale na co ta osoba liczyła? Że ja pokornie przyjmę do wiadomości, że ona przede mną coś celowo ukrywa, a ja będę z nią dalej gadał jak z kimś zaufanym?

MaluśnaOwieczka

To podobna sytuacja jak z taką Ewą, która zerwała 17-letnią znajomość ze mną uzasadniając to tym, że sabotowałem jej randkę.
Zadała mi na GaduGadu pytanie, co ma odpisać chłopakowi SMS-em na jego pytanie. Odpowiedziałem jej 10 minut później. Ona mnie potem oskarżyła, że to 10-minutowe opóźnienie świadczy o tym, że chciałem sabotować jej randkę, żeby ona nie zdążyła mu odpisać na SMS-a...
Stwierdziła, że to oznacza koniec naszej znajomości. Zablokowała mnie na GaduGadu, zablokowała mój numer telefonu.
Myślałem, że jej przejdzie... Rok już minął, a ona dalej mnie blokuje. Gdy zadzwoniłem do niej z innego numeru telefonu, powiedziała, że nie ma zamiaru powrócić do kontaktu ze mną i podtrzymała swoje oskarżenia wobec mnie o sabotowanie jej randki rok wcześniej...

No czy ktokolwiek przy zdrowych zmysłach mógłby oskarżyć kogoś o coś takiego?
Czy to, że odpisałem jej po 10 minutach, zamiast natychmiast, dowodzi tego, że sabotowałem jej randkę???

Jedyny wniosek z tego jest taki, że to było od początku wielkie kłamstwo.
Zerwała ze mną znajomość na pewno z zupełnie innych przyczyn. A ten domniemany "sabotaż randki" użyła jako pretekstu i wymówki, żeby zrzucić winę za zakończenie znajomości ze mną na mnie, tak żeby ona pozostała czysta.

I tak właśnie postępuje wielu ludzi.
I mnie to niezmiernie denerwuje.

Jednak ja się wtedy nie wycofuję. Ja NACISKAM na odpowiedzi. A potem jestem nazywany przez to natrętem.
Jednak ja się w końcu dowiem prawdy.

I to już wiele razy miałem podobne sytuacje. Z wieloma osobami, z tego forum również.
Oni wszystko powiedzą, tylko nie prawdę.

MaluśnaOwieczka

Kiedyś spotykałem się też przez kilka miesięcy z taką dziewczyną o imieniu Agata.
I ona mi wprost powiedziała, że denerwuje ją we mnie to, że odnajduję sprzeczności w jej wypowiedziach.

No to co ja mam robić?
Patrzeć, jak ktoś ściemnia i udawać, że wszystko jest w porządku?

Semele

Taki jest urok internetowych znajomości..

MaluśnaOwieczka

http://www.sfinia.fora.pl/blog-michal-dyszynski,73/omowienie-technik-manipulacji-stosowanych-w-dyskusjach,24523.html

MaluśnaOwieczka

Może Wujek jest krótkowidzem, to napiszę Wujkowi jeszcze raz:
1/200

I jak ja mam ufać człowiekowi, który znając dobrze podstawy matematyki i rachunku prawdopodobieństwa, ignoruje całkowicie mój zasadniczy argument dotyczący prawdopodobieństwa słuszności wyrażonego przez niego poglądu?

Jeśli ktoś, o kim dobrze wiem, że rozumie te aspekty matematyki znakomicie, zachowuje się jakby je całkowicie ignorował, to co ja mogę o tej osobie myśleć?
Jedyny wniosek jaki się nasuwa, to że ta osoba próbuje mnie bezczelnie oszukać i to w sposób jak złodziej przyłapany na gorącym uczynku.

Złapiesz złodzieja za rękę, a on Ci powie, że on nic nie kradnie, tylko to Ty masz problem, bo za wszelką cenę dążysz do tego, by udowodnić mu swoje zarzuty.
Złapiesz złodzieja za rękę, wyciągniesz mu z kieszeni batony i czekolady, które nakradł, pokażesz mu je przed nosem, a on dalej w zaparte Ci na to odpowie tak:
"Zabiegasz zawsze wyłącznie o potwierdzenie twoich zarzutów i to załatwia ci na dłuższą metę na odmownie wszelkie bliższe kontakty z ludźmi"

Wujkowi Zbójkowi wspomniałem nawet o zmianach w ustawie Prawo pocztowe z 2013 roku, która obalała jeden z jego argumentów (notabene i tak bardzo słaby). Myślicie, że się do tego odniósł? W ogóle.

Ja mu ustawą macham przed nosem, a on dalej swoje powtarza - "Ta rozmowa nie ma sensu", itd., itd.

Dowód na to, że jego teza jest błędna, był przytłaczający.
Nie odniósł się do niczego. Dalej brnął w swoje absurdy, których z pewnością był świadomy. Robił to więc celowo.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Semele

Wrócę do tematu relacji kobieta mężczyzna
Zdaniem krytyczek głównym przesłaniem Płci i charakteru jest udowodnienie niższości kobiet w stosunku do mężczyzn i zarazem legitymizacja dominacji tych ostatnich w ówczesnym (i każdym innym) społeczeństwie. Jednak tego typu perspektywa, jakkolwiek najbardziej popularna, nie znajduje uznania w oczach wszystkich badaczy zainteresowanych osobą i twórczością wiedeńskiego filozofa. Wiąże się to z faktem, iż wielu z nich nie ogranicza się wyłącznie do badań nad genderowym aspektem twórczości Weiningera, analizując także recepcję jego pracy w kręgach psychoanalityków, filozofów oraz artystów. Co więcej, część z nich nie zgadza się z przypinaniem Weiningerowi łaty mizogina, powołując się na fragmenty dzieła świadczące o głębokich liberalnych poglądach jego autora. Inni odnajdują w Płci i charakterze nowatorskie przesłanie znamionujące nadejście epoki, w której koncepcja androgynii, analizowana przez Weiningera pod pojęciem biseksualności, stanowić będzie podstawę rozważań na temat płciowości człowieka. Wreszcie są też tacy, którzy w prawdopodobnie nieuświadomionym i być może nieintencjonalnym przesłaniu Weiningera dopatrują się manifestu emancypacyjnego, mogącego stanowić podstawę nazywania filozofa jeśli nie feministą, to chociażby specyficznym prekursorem profeminizmu. Zaliczyć do nich można współczesną mu socjolożką Charlotte Perkins Gilman, która w swojej recenzji Płci i charakteru, obok krytyki jej otwarcie androcentrycznej perspektywy, doceniła wkład Weiningera nie tylko we współczesną debatę nad moralnością, ale także uznała jego pracę za jeden z ważniejszych wkładów w rozwój (współczesnej jej) nauki o płci. Także analizy austriackich feministek Rosy Mayreder i Grety Meisel-Hess nie ograniczały się tylko do krytyki jego pracy, bo dostrzegały w niej pewien pozytywny rys, odnosząc się w głównej mierze do wnikliwych z ich punktu widzenia analiz stanu współczesnej kobiecości. Do pracy Weiningera odniosła się także Germaine Greer, która obok krytyki wątków mizoginistycznych, doceniła także emancypacyjny potencjał jego analiz.

[link widoczny dla zalogowanych]

Podobnie jak Kant, Weininger wierzył, że kobiety i mężczyźni mają odmienne charaktery i jest to różnica przyrodzona oraz nadana przez Boga. Według Kanta kobiety działały w sposób irracjonalny i musiały w związku z tym pozostawać pod kuratelą mężczyzny, którego charakter, na zasadzie kontrastu, pozostawał w służbie rozumu. Także pod względem moralnym kobiety nie były wystarczająco rozwinięte i dlatego nie mogły być pełnoprawnymi i aktywnymi obywatelkami. Analizom Weiningera zapewniły wreszcie grunt mizoginistyczne tezy Schopenhauera i Nietzschego. Zdaniem pierwszego z nich kobiety były dziecinne i frywolne, pozbawione fizycznej i moralnej siły, inteligencji, pamięci i zmysłu estetycznego. Nietzsche twierdził natomiast, że kobiece jestestwo sprowadza się do bycia matką, a emancypacja spowodowałaby degenerację kobiet, bo uniemożliwiłaby im spełnienie się w swojej jedynej roli, roli matki.

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

opisujące życie kobiet z tej sfery Maria Bogucka, w pracy Gorsza płeć, i Agnieszka Lisak w Miłości staropolskiej stwierdzają jasno: zarządzanie majątkiem spoczywało w kulturze szlacheckiej na barkach kobiety – mężczyzna albo był na wojnie, albo na sejmiku czy sejmie, jeździł w interesach, w każdym razie najczęściej nie było go w domu. Wytworzyła się więc w kulturze ziemiańskiej specyficzna rola kobiety, która pracuje i rządzi w domu, rodzaj matriarchatu, który w zasadzie trwa do dziś, budząc zdumienie ukształtowanych przez patriarchat pozostałych narodów Europy. Być może jest to źródło późniejszej postawy życiowej Mostowicza, prezentowanej na kartach jego książek, w wielu przypadkach odległej od mieszczańskiej, kapitalistycznej, spychającej kobietę do roli paprotki i kury domowej, ozdobnika nierzucającego się nadmiernie w oczy oraz płodnej idiotki, niemniej jednak zawsze bardzo konserwatywnej. Na pewno na postawę Mostowicza miały wpływ wydarzenia historyczne, szczególnie Rewolucja Październikowa i I wojna oraz wojna polsko-bolszewicka (brał udział w kampanii 1920 roku). Być może w trakcie dwóch wojen i rewolucji, podczas której po licznych przygodach rodzina Mostowiczów trafiła do Polski, ukształtowały się bardzo konserwatywne poglądy przyszłego pisarza na role kobiety i mężczyzny w społeczeństwie. Trudno zresztą oczekiwać, że człowiek, który najprawdopodobniej z ogarniętej rewolucją Rosji dotarł do Polski okrężną drogą przez Finlandię i Szwecję, będzie miał nowoczesne poglądy społeczne. Jako zmęczony i sponiewierany przygodami frontowiec, bojownik o wolność ojczyzny zapewne bardziej cenił sobie ciepło ogniska domowego i kobietę grzejącą obiad na tymże ognisku. Mostowicz wyrażał w swych powieściach wszystkie bolączki i niedole epoki, w jakiej przyszło mu żyć oraz tworzyć. Nie ulega wątpliwości, iż takie jego książki, jak Trzeciapłeć czy ostatnia, Pamiętnik pani Hanki, uważana za najwybitniejszą w całym dorobku, traktują przede wszystkim o miejscu, jakie powinny zajmować kobiety po I wojnie światowej, w społeczeństwie wolnej Polski.

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

opisujące życie kobiet z tej sfery Maria Bogucka, w pracy Gorsza płeć, i Agnieszka Lisak w Miłości staropolskiej stwierdzają jasno: zarządzanie majątkiem spoczywało w kulturze szlacheckiej na barkach kobiety – mężczyzna albo był na wojnie, albo na sejmiku czy sejmie, jeździł w interesach, w każdym razie najczęściej nie było go w domu. Wytworzyła się więc w kulturze ziemiańskiej specyficzna rola kobiety, która pracuje i rządzi w domu, rodzaj matriarchatu, który w zasadzie trwa do dziś, budząc zdumienie ukształtowanych przez patriarchat pozostałych narodów Europy. Być może jest to źródło późniejszej postawy życiowej Mostowicza, prezentowanej na kartach jego książek, w wielu przypadkach odległej od mieszczańskiej, kapitalistycznej, spychającej kobietę do roli paprotki i kury domowej, ozdobnika nierzucającego się nadmiernie w oczy oraz płodnej idiotki, niemniej jednak zawsze bardzo konserwatywnej. Na pewno na postawę Mostowicza miały wpływ wydarzenia historyczne, szczególnie Rewolucja Październikowa i I wojna oraz wojna polsko-bolszewicka (brał udział w kampanii 1920 roku). Być może w trakcie dwóch wojen i rewolucji, podczas której po licznych przygodach rodzina Mostowiczów trafiła do Polski, ukształtowały się bardzo konserwatywne poglądy przyszłego pisarza na role kobiety i mężczyzny w społeczeństwie. Trudno zresztą oczekiwać, że człowiek, który najprawdopodobniej z ogarniętej rewolucją Rosji dotarł do Polski okrężną drogą przez Finlandię i Szwecję, będzie miał nowoczesne poglądy społeczne. Jako zmęczony i sponiewierany przygodami frontowiec, bojownik o wolność ojczyzny zapewne bardziej cenił sobie ciepło ogniska domowego i kobietę grzejącą obiad na tymże ognisku. Mostowicz wyrażał w swych powieściach wszystkie bolączki i niedole epoki, w jakiej przyszło mu żyć oraz tworzyć. Nie ulega wątpliwości, iż takie jego książki, jak Trzeciapłeć czy ostatnia, Pamiętnik pani Hanki, uważana za najwybitniejszą w całym dorobku, traktują przede wszystkim o miejscu, jakie powinny zajmować kobiety po I wojnie światowej, w społeczeństwie wolnej Polski.