ŚFiNiA

krowa

Bez serc, bez ducha, to szkieletów ludy!
Młodości! dodaj mi skrzydła!
Niech nad martwym wzlecę światem
W rajską dziedzinę ułudy:
Kędy zapał tworzy cudy,
Nowości potrząsa kwiatem
I obleka w nadziei złote malowidła!

Gdzież serce mają ci który nawet nie chcą obejrzeć mojego Tarpana Honkera, wynajdują przyczyny aby go nie zarejestrować, bo jakiś umyślny dobił mu jedno zero więcej pomiędzy zerami, a jak rzeczoznawca wyraził opinię iż wkradł się w ten sposób błąd, to fachowcy od przeglądu technicznego wynaleźli kolejne niezgodności pomiędzy Unią Europejską a Polską. I zasadniczo nie chcą stracić pracy, dla jednego człowieka z jednym sercem.

Niechaj, kogo wiek zamroczy,
Chyląc ku ziemi poradlone czoło,
Takie widzi świata koło,
Jakie tępemi zakreśla oczy.
Młodości! ty nad poziomy
Wylatuj, a okiem słońca
Ludzkości całe ogromy
Przeniknij z końca do końca!
Patrz na dół, kędy wieczna mgła zaciemia
Obszar gnuśności zalany odmętem:
To ziemia!

Są tacy, co siedzą na przyzbie i nie widzą dla siebie radości. Oni wyczekują zbawienia i żyją od diagnozy do farmakologii. Od laski do łóżka. A uczono ich że tam wysoko jest dla nich raj, a nie patrzą wysoko, tylko wbijają wzrok w ziemię, a ich oczy przesłania zaćma.
Patrz, jak nad jej wody trupie
Wzbił się jakiś płaz w skorupie.
Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem;
Goniąc za żywiołkami drobniejszego płazu,
To się wzbija, to w głąb wali:
Nie lgnie do niego fala, ani on do fali;
A wtem jak bańka prysnął o szmat głazu!
Nikt nie znał jego życia, nie zna jego zguby:
To samoluby!

Młodości! tobie nektar żywota
Natenczas słodki, gdy z innymi dzielę:
Serca niebieskie poi wesele,
Kiedy je razem nić powiąże złota.
Razem młodzi przyjaciele!
W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele;
Jednością silni, rozumni szałem,
Razem młodzi przyjaciele!
I ten szczęśliwy, kto padł wśród zawodu,
Jeżeli poległem ciałem
Dał innym szczebel do sławy grodu.

Za prawdę ten co uprawia zawód w życiu, nie jest godny życia, tylko zawodu. Zawodu skąd nie ma innego wyjścia jak śmierć.
Oto zawód mieć, gdy człowiek skończy pracę zostaje bez narzędzi i bez zajęcia. Zostaje wypruty ze swego kominiarstwa, wypluty ze swego uzębienia, ze sprzedanym zawodowi sercem. Był złotnikiem, a stał się tombakiem.

Razem, młodzi przyjaciele!
Choć droga stroma i śliska,
Gwałt i słabość bronią wchodu:
Gwałt niech się gwałtem odciska,
A ze słabością łamać uczmy się za młodu!
Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał Hydrze,
Ten młody zdusi Centaury
Piekłu ofiarę wydrze,
Do nieba pójdzie po laury.
Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga,
Łam, czego rozum nie złamie!
Młodości! orla twych lotów potęga,
Jako piorun twoje ramie!

Oto Ja, janek krowa mniejszy większy. Ja was rozbawię piorunem w niewydolne serce, będziecie mieli chóry anielskie w niebieskich fartuchach i tak zaznacie szczęścia, że was weźmie przygarnie Kostucha.

krowa

krowa

Serdecznie pozdrawiam Romana Polańskiego.

Człowiek który dał światu najwspanialsze obrazy, prawdy o obmierzłej cywilizacji, ktyóry wcale nie mieni się być bogatym, a świat sobie zadrwił z jego mocy, z marzeń i możliwości wpuszczenia małolaty w świat piękny acz bez zasad zbędnych.

[img]https://www.pepiniera.pl/20824,about-dreamer.html[/img]

Ja wierzę, że gdy miasta ogarnie amok śmierci, przyjdzie do mnie marzenie. Niech przyjdzie bez wyprutej z jajników Matki i Ojca co mu cywilizacja ususzyła jądra.

krowa

krowa

krowa

Gość

krowa

krowa

krowa