ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jako teista, przekonany szczerze do pewnych ideałów, które w religii (myślę głównie o chrześcijaństwie) zostały przedstawione do rozważenia człowieczeństwu, z zaciekawieniem patrzę na ten eksperyment, jakim jest lewicowa (w znaczeniu lewicy światopoglądowej, czyli właściwie nie specjalnie interesując się ekonomiczną postacią lewicowości) negacja wielu tradycyjnych wartości, właśnie z religią związanych.
Moi koledzy teiści zapewne tego podejścia, które tutaj zastosuję nie zrozumieją - podejścia bardzo zdystansowanego, analitycznego. Większość znanych mi teistów nie dochodzi do etapu analizy, lecz blokuje się na etapie pierwszej percepcji - na stwierdzeniu: ooo, to jest niezgodne z zasadami, które mi na religii wpajano, czyli to jest złe, czyli to będę potępiał, zaś z osobami, które by coś podobnego stosowały, będę walczył.
Taka, dość naturalna, bo w dużym stopniu instynktowna, po linii najprostszej intuicji reakcja teistów mnie nie satysfakcjonuje. Powodem zasadniczym jest jej nieanalityczność, nie poświęcenie wystarczającego wysiłku na zrozumienie. Uważam, że zrozumieć lewicowe rozumienie świata warto i należy - niezależnie, czy się ostatecznie opowiemy jako zwolenniki tego rozumienia, czy przeciwnik. Nawet jeśli coś okaże się wrogie, to warto jest wroga poznać i zrozumieć. W ten sposób będzie można bardziej świadomie i skutecznie z wrogiem walczyć. Ale...
ja wcale nie zakładam, że moja analiza lewicowej mentalności skończy się na wrogości. Wręcz przeciwnie, jako chrześcijanin uznający zasadę miłości bliźniego, zamierzam dopuścić tu opcję, że dużo się od lewicowego spojrzenia na rzeczywistość nauczę, niejedną rzecz ostatecznie zaakceptuję, jako coś lepszego, niż sam to uznawałem do tej pory. Po prostu zamierzam być uczciwym, czyli obiektywnym i bezstronny, w moich sądach.
No i tak w ogóle to uważam, że zanim cokolwiek w ogóle miałbym skrytykować, to na start pierwszym etapem jest SAMO OPISANIE ZJAWISKA. Opisywanie jest etapem niejako "faktograficznym", na którym wartościowanie jest zbędne. Fakty są, jakie są, niezależnie od tego, czy komuś się podobają, czy nie.

Cel życia dla osoby nie wierzącej w życie wieczne i Boga
Na pierwszy ogień moja analiza lewicowego podejścia do rzeczywistości weźmie aspekt celu życia. Wydaje mi się, że warto jest go wziąć na celownik dlatego, ze inne aspekty będą z niego w znacznym stopniu dziedziczyły.
Dla osoby wierzącej religijnie cel życia wyznaczony jest przez wolę Boga. Oczywiście problemem jest ustalenie jaka to wola jest, jednak przynajmniej pewne rzeczy mamy tu określone - że żyjemy nie tylko tu na Ziemi, że następuje rozliczenie naszych wyborów po śmierci, że tych, którzy na to zasłużą czeka raj. Czym jest ten raj? Tego nie wiemy, ale z grubsza wierzący uznaje, że jest to miejsce szczęśliwego bytowania.
Osoba o światopoglądzie lewicowym zwykle nie wierzy w życie po śmierci ciała. Dla niej perspektywa bytowania tutaj jest kończy się na chwili, w którym serce przestaje bić, płuca przestają pompować tlen, a komórki ciała obumierają.
Próbuję przyjrzeć się "logice" celu życia porównując obie te perspektywy - z życiem wiecznym vs jedynie tym doczesnym.
Naturalnym celem życia jest chyba szczęście, bezpośrednio odczuwane jako rodzaj przyjemności z chwil, które przeżywamy. Chrześcijanin uczony jest jednak, że przyjemność nie powinna być głównym celem życia, wręcz skupienie się na niej, jest szkodliwe z punktu widzenia życia wiecznego.
Osoba, nie wierząca w życie wieczne, w perspektywie ma jedynie to życie, jakie znamy. Czyli wydaje się najbardziej celowym wzięcie sobie z tego życia maksimum możliwych przyjemności. Wszelkie myśli, idee, jakie mieliśmy za życia znikną po śmierci. Jeśli coś zostanie, to może jedynie to, co zachowa się w pamięci potomnych.

Michał Dyszyński