ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ile odpowiedzialności spoczywa na człowieku, który podejmuje jakąś decyzję?...

Stawiam powyższe pytanie w kontekście tego, że człowiek sam nie zna wszystkich uwarunkowań sytuacji, nie rozumie (na na pewno nie rozumie pełni) konsekwencji swojego wyboru. W uproszczeniu można by uznać na start taki poziom odpowiedzialności człowieka, jaki wynika z rozkładu:
- wpływy zewnętrzne
kontra
- to, co było obecne w świadomości człowieka podczas jego decyzji.
Jeśli np. wpływy zewnętrzne objęły 60% informacji i modelowania decyzji, a człowiek pozostałe 40%, to odpowiedzialność też jest w tym stopniu – wtedy człowiek odpowiada w całości wpływów w 40% za decyzję.

Wpływy zewnętrzne najczęściej mają też swoją strukturę – np. mogą być podzielone na czynniki biologiczne, związane z prawami fizyki, ale też jakąś część mogą tu mieć np. inni ludzie, którzy swoimi sugestiami wpływali na decyzję. Gdyby np. owe 60% wpływu całościowego miało podział 20% czynniki niezależne, a 40% wpływ konkretnej osoby, która coś sugerowała, to odpowiedzialność za decyzję rozkładałaby się jako:
- 40% sam decydujący
- drugie 40% jego doradca, ten sugerujący decyzję
- 20% pozostałe czynniki.

Ale ten model odpowiedzialności za decyzję jest zgrubny, to jest dopiero pierwsze jego ujęcie, spojrzenie bardzo uproszczone. Bo jest jeszcze kolejny poziom odpowiedzialności osoby za decyzję, związany z decyzją o zaufaniu doradcom.
Można mieć mądrych, dobrych doradców, a możne mieć doradców toksycznych, złych. Czy jednak człowiek tu nie odpowiada za to, komu zaufał?…
- Chyba jednak odpowiada. To on ocenia doradców, którzy nieraz konkurują między sobą o „rząd dusz”, a w szczególności o wpływ na decyzję głównego bohatera decyzji składającej się na wybór.

Niestety ten model nigdy nie będzie do końca prosty i dający się rozstrzygać. Człowiek bowiem startuje w swoje życie z poziomu bardzo nieporadnego mentalnie. Jest się bezradną istotką, na którą początkowo wpływ otoczenia jest przemożny.

Michał Dyszyński

Ten wątek powstał trochę na bazie refleksji nad integrystycznym pojmowaniem odpowiedzialności, które jest dla mnie kompletnie niezrozumiałe.
Integrysta, jak rozumiem sprawia sprawy następująco:
1. Ten poprawny wierzący jest całkowicie posłuszny, czyli przy wyborze kieruje się tym, co mu zasugerowały autorytety, nie używa "nic od siebie".
2. Jednak sama decyzja o posłuszeństwie autorytetom kimś/czymś chyba jest podejmowana. CZYM jest podejmowana?...

Sam człowiek jej nie podejmuje, bo nie powinien "sam/od siebie decydować", więc owo posłuszeństwo też nie jest jego - człowieka - wyborem.

Podobnie jest z wiarą, która według integrystów nie bierze się z człowieka, tylko jest łaską od Boga. To by sugerowało, że łaska spływa bez decyzji człowieka - człowiek tu nie ma nic do gadania (i nie powinien mieć nic do gadania! Bo człowiek nie powinien nic do siebie!).

Jeśli tak miałoby być, to CZYM/KIM dzieje się owa wiara?....
Kto jest odpowiedzialny za tę (w idealnym wedle integrystów przypadku, gdy wierzący nie dodał nic od siebie) tę wiarę? Komu jest ona przypisana?...
Jeśli w całości to Bóg zarządził i zrealizował "łaską" ową wiarę, co by oznaczało, że właściwie dostał ją kompletnie z zewnątrz, trochę jak geny, czy miejsce urodzenia, to kto tu byłby odpowiedzialny za tę wiarę?...
Jak ktoś dostał wiarę całkowicie z pominięciem jego świadomości, dostał ją z zewnątrz, a wiara miałaby być warunkiem zbawienia, to całkowicie też dostałby od razu to zbawienie, albo nie - kompletnie niezależnie od tego, czym ten człowiek jest, co sobą reprezentuje, czy myśli, co czuje, co robił w życiu. Bo skoro zewnętrzne moce o wszystkim zadecydowały, a człowiek nie decydował wcale, to jak tu mówić o odpowiedzialności (ale też zasłudze, albo winie tego człowieka). To wtedy - jeśliby założyć, że Bóg będzie człowieka karał za brak wiary - to będzie człowieka karał za coś, co z założenia nie było w jego gestii, co całkowicie dane było człowiekowi z zewnątrz.
To ja tu sensu w tym nie widzę... :shock:

Katolikus

Michał Dyszyński