ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Oskarżanie co chwila innych jest pochodną szerszej cechy osobowości – ROSZCZENIOWOŚCI.

Osobowość roszczeniowa czuje, że ciągle jej jest czegoś mało, ciągle się czuje niedowartościowana, więc oskarża ludzi wokół, że nie spełnili jej oczekiwań, nie dowartościowali jej. Większość jednak owych roszczeniowych osobowości nie dostrzega tego, że to ONA SAMA STAWIA NIESPEŁNIALNE WARUNKI dla swojej akceptacji i dowartościowania.

Osobowość roszczeniowa jest sfrustrowana, gniewna, pełna złości, bo ją od środka „gryzie robak”, bo ciągle coś w niej krzyczy: za mało dostałam! Powinnam mieć więcej! Jestem przecież warta wywyższenia!
Ale jak osobowość roszczeniowa dostanie od świata coś (cokolwiek), co pełniłoby rolę dowartościowującą, to taki dar zostanie doceniony tylko przez moment, a już za chwilę poprzeczka ustawiana przez roszczeniową osobowość poszybuje w górę – już teraz ta osobowość będzie żądać więcej, a potem więcej i więcej…
I żadna siła, żaden człowiek, żadne warunki zewnętrzne nie dogonią tej wciąż podwyższanej poprzeczki, czyli nigdy roszczeniowa osobowość nie dozna pełni satysfakcji. Osobowość roszczeniowa doznaje tylko krótkich epizodów satysfakcji – tych przed podwyższeniem poprzeczki.