ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tym wątkiem znowu porywam się na coś fundamentalnego, ontycznego, na pytania, sięgające samej natury istnienia świadomości. Tu jest też niejako zawarta jeszcze jedna definicja prawdy, nowy rozdział epistemologii.

Najpierw, zanim rzecz jako tako ogólnie zdefiniuję, postaram się to zagadnienie ruszyć od strony zaprzeczenia, czyli pytając:
Czym jest nieszczerość?
Chyba nie będzie przekłamaniem uznanie, iż nieszczerość polega na deklarowaniu czegoś, co "gdzieś tam w środku" czujemy, rozumiemy inaczej.
Nieszczery komplement będzie wychwalał jakąś osobę, w sytuacji gdy chwalący nie widzi do tego podstaw, czyli czuje, że pochwała tu się nie należy.
Nieszczery wyznawca religii będzie spełniał praktyki religijne mechanicznie, nie czując potrzeby tych praktyk, nie odczuwając więzi mentalnej, duchowej z tym, co tylko na pokaz demonstruje.

Nie chcę tu pisać, że nieszczerość miałaby być ogólnie zła. Bo zawsze jak miałbym coś takiego napisać, pytam się samego siebie - a ty, Michale, w życiu zawse jesteś szczery?...
- Nie, nie zawsze. Bywam nieszczery w niektórych komplementach, w chwaleniach czyjejś pracy - np. potraw, które jem będąc w gościach, które smakują mi "średnio", ale ja tego nie daję poznać po sobie. I nie czuję z tego tytułu wyrzutów sumienia, uważam, że tak powinienem się zachowywać. To pokazuje, że w - przynajmniej na tym świecie, jakim go znamy - szczerość nie jest taką jednoznacznie pozytywną cechą.
Zagadnienie szczerość - nieszczerość dotyka innego zagadnienia, tych rozlicznych gier i masek, jakie przywdziewamy, żyjąc w społeczeństwie.

Jest jednak pewna sfera, w której uważam, że nieszczerość jest jednoznacznie zła, czyli jeśli nie jest grzechem, to przynajmniej będzie oznaką słabości, a więc nie przynosi nikomu chluby. Chodzi mi o nieszczerość przed samym sobą.
Stawiam tezę, iż
Nieszczerość przed samym sobą jest jednoznacznie destrukcyjna.

Tu z drugiej strony warto jednak zauważyć...
Niektórzy bywają zbyt słabi, aby się na szczerość przed sobą zdobyć
Jeśli już ktoś taki słaby jest, to może lepiej będzie dla niego, jeśli sobie na nieszczerość w jakimś obszarze zdobywania samoświadomości zezwoli, niż gdybym miał zatracić się zupełnie, bo nie wytrzyma psychicznie tej poprawnej wiedzy o sobie. Ale wtedy wg mnie przynajmniej niech zachowa to minimum uczciwości i UZNA SIĘ ZA NIEKOMPLETNEGO I SŁABEGO.

Ja właściwie kwestię chrześcijańskiego zbawienia postrzegam w kontekście pewnej GRY O SZCZEROŚĆ, którą rozgrywa z własnym umysłem i emocjami każdy człowiek.

To jest też pytanie o duchową moc: mocny jest ten, kogo stać na absolutnie bezkompromisową szczerość wobec siebie.

Michał Dyszyński