ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Znany jest protestancki etos pracy. Ale funkcjonuje on nie tylko w protestantyzmie, lecz chyba w jakimś stopniu w każdej społeczności. Pracować jest dobrze, lenić się źle...

Z drugiej strony cywilizacja wytworzyła tyle zawodów, których istnienie wydaje się problematyczne, często takich, że "na logikę" lepiej, aby ich chyba nie było, że coraz częściej miewam wrażenie, że etos pracy warto byłoby poddać jakiejś rewizji, coś w nim zmodyfikować.
Ludzkość świetnie by sobie zapewne poradziła, bez tych tysięcy specjalistów od wciskania niechcianych kredytów, naciągania na kupno produktów życiowo zupełnie zbędnych. Proste zabiegi prawne, czy zastosowanie procedur opartych o komputeryzację byłoby w stanie zluzować z rynku pracy całe rzesze prawników, księgowych, pracowników instytucji finansowych.
Nieraz podnoszona jest kwestia demografii i pytanie "kto będzie na nas pracował?". Ja się nie obawiam aż tak bardzo tego, że zabraknie ludzi do pracy, przynajmniej dopóki mamy tak wiele zawodów, które niczemu nie służą, zaś roboty są w stanie zrobić takie prace, których efektem są naprawdę użyteczne dobra.
W moim przekonaniu na tym świecie większość prac jest nadmiarowych. Większość!
Można by się tych prac pozbyć. Tylko co by wtedy ludzie mieli robić?... Gdzie się podziać, ze swoim pragnieniem aktywności?...
Filozofować?... :think:

Michał Dyszyński

Mam w rodzinie pewną osobę z zaawansowaną demencją. Człowiek, który w życiu, póki był jako tako zdrowy, pracował, był aktywny, teraz jest już w takim stanie, że poza zamiataniem, bądź podobnymi pracami, nie jest w stanie nic robić. Jest obciążeniem dla otoczenia, bo trzeba go pilnować, jako ze potrafi gdzieś wyjść, a potem się zgubić i ogólne nie wie, co ze sobą robić. Co najwyżej siada i się patrzy w ścianę, bo nie umie się zainteresować nawet telewizją. Ogólnie już niewiele przyjmuje ze świata. Przetwarza jako tako proste bodźce, ale już nie ma z nim rozmowy, bo prawie nie rozumie, co się mu mówi, nie jest w stanie wejść w dialog.
I co taki człowiek ma robić?...
Męczy się swoja bezczynnością, chciałby coś robić, ale też nie ma dla niego pracy, bo to wymagałoby zorganizowania mu jej, a nie bardzo wiadomo, jak ją mu organizować.

Jest ogólny problem ludzi w podeszłym wieku, którzy nie wiedzą co ze sobą robić. Mają za mało sprawności intelektualnej i ogólnej, aby być aktywnym w sensowny sposób, a całkowita bierność też jest dla nich męcząca psychicznie.

MaluśnaOwieczka

Najbardziej nadmiarowa praca to życie.

Michał Dyszyński

Odkurzam temat, bo bardzo często myślę właśnie o tym.

W ogóle zagadnienie uważam za ważne w sposób trudny do przecenienia. Właściwie to jak się spojrzy na zło, które dzieje się w świecie, to wynika ono prawie zawsze z tego, że jakaś osoba ma toksyczną wizję życiowych celów.
Taki Putin wysyłający tysiące Rosjan na wojnę - dlaczego to czyni?...
Bo ma wizję, w ramach której WARTO JEST uczynić imperium (na wzór ZSRR).

Praktycznie wszyscy tyrani właśnie dlatego są tyranami, że gdzieś kiedyś sformułowało się w ich umysłach przekonanie o tym, że ich życiową wartością jest dominowanie nad innymi ludźmi, aż do krzywdzenia ich, tłamszenia, mordowania.
Chciwcy, toksyczni szefowie firm z kolei czynią nadwartością swój status finansowy. Dla powiększenia tego statusu będą krzywdzili ludzi, deptali inne wartości. Uznali, że w życiu należy być bogatszym, że wtedy będzie lepiej, że wtedy ich osobowość się zrealizuje...

"Drugą nogą zła", jest jego forma bardziej bierna, bezrefleksyjna, oparta o uleganie. Takie zło znamionuje wykonawców złych pomysłów, idei. Co prawda ci sami nie wymyślają tego, co złego będą czynili, ale z racji na swoją duchową małość, bierność, posłuszeństwo złym sugestiom, okazują się poplecznikami, wykonawcami zła. Razem - ci przekonani o słuszności błędnych idei, jak też ci, co o ideach w ogóle nie myślą, ale lubią być lojalni, posłuszni tym, co sprawują władzę - stanowią wzajemnie się wspierającą siłę zła, która krzywdzi, niszczy, zabija.

W ostatecznym rozrachunku nawet ci co aktualnie są po stronie formułowania złych idei też okażą się tymi posłusznymi, a miernymi. W tym życiu tego nie dostrzegamy, a już szczególnie nie będą tego dostrzegali ci, co nie wierzą w w zwodziciela - szatana. Ja, jako chrześcijanin wierzę jednak, że tym, co ostatecznie będzie potępieniem tyranów z monstrualnie wybujałym ego, to ŚWIADOMOŚĆ, ŻE TAK NAPRAWDĘ NIE SĄ AUTORAMI NAWET TEGO "SWOJEGO" ZŁA.
Jestem przekonany, że na sądzie życia każdy ludzki tyran, który teraz sobie wielce poczytuje to, co w życiu zrobił, co przedsięwziął, będzie musiał uznać, iż BYŁ TYLKO WYKONAWCĄ woli kogoś od niego o wiele bardziej przebiegłego, a ukrytego - wykonawcą podszeptów szatana. Wtedy każdy tyran dopiero spostrzeże, że tak konkretnie JEGO myśli w tym, co "on" realizował w ogóle nie było, że przez całe życie był miernotą, która nie potrafiła rozpoznać nawet samego siebie, nie potrafiła sformułować CELÓW, KTÓRE DAŁYBY SIĘ SENSOWNIE POWIĄZAĆ Z ICH OSOBOWOŚCIĄ.
Nie uważam, że do potępienia krzywdziciela, tyrana potrzebna nawet jest jakaś ocena ze strony kogokolwiek zewnętrznego, w szczególności ocena Boga. Bóg może odsunąć się od takiego tyrana, który przez całe życie wielce o sobie mniemał, jak to jest potężny, jak to wygrywa, jak to odnosi sukcesy. Ale gdy zasłona niejasności i fałszu opadnie, to sam ten tyran zobaczy, że nawet w tych swoich "sukcesach" nie było prawdziwej jego pomysłowości, rozeznania, zrozumienia, lecz bezrefleksyjna uległość czynnikom zewnętrznym, a w nich podszeptom szatana.

Tyran zobaczy, że po prostu był głupcem bez osobowości, a to też oznacza, że ta cała jego "wielkość" była wyłącznie ułudą, że nie było wielkości, tylko małość, nicość, brak zdolności do wypracowania WŁASNEJ decyzji.

Na drugim biegunie będą ci, którzy SAMODZIELNIE ROZPOZNALI co mają w życiu robić.
Ważne jest tu słowo "samodzielnie". Czyste posłuszeństwo autorytetom się nie sprawdzi. Po to mamy skandale z udziałem autorytetów (ja uważam te skandale za .... DAR OD BOGA DLA WIERNYCH), po to mamy błędne ich decyzje, po to jest śmieszność celebrytów, aby każdy człowiek miał powód do przebudzenia się, do wejście na ścieżkę WZRASTANIA W DUCHU, budowania prawdziwego siebie.

Semele