ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wielu ludzi jeśli nie wprost, to po cichu tak właśnie uważa, jak to zapisałem w tytule, że dobro jest nudne, wiąże się z robieniem przez całe życie nieciekawych rzeczy, umartwianiem się, robieniem wszystkiego przez przymus.
Za to zło...
Zło jawi się jak coś wzniosłego i podniecającego - można z nim wszystko, bo nie trzeba się przejmować ograniczeniami moralnymi, jest się więc silnym, zgodnym ze swoimi emocjami, autentycznym...
Może tak jest?...

Czy mam jakieś przekonywujące argumenty za dobrem - jednak nie wynikające z moralizowania i przymusu, ale też jakoś sugerujące, że dobro nie polega na nieustannym się unieszczęśliwianiu w imię - narzuconych sobie kulturą i wychowaniem - wartości?...

Jest tu pewien problem... :think:

Niestety, ale to co mamy na start naszego życia, zwykle jednak bardziej ciąży do zła, a nie do dobra. Psychologowie nawet mają pojęcie "dziecięcy egoizm". Dziecko jest naturalnie egoistyczne. I to jest jakoś tam słuszne z punktu widzenia przetrwania. Więc te najbardziej pierwotne emocje będą właśnie takie - egoistyczne, oparte o chęć postawienia na swoim za wszelką cenę. To jest typowy obrazek dziecka, które dostaje spazmów, bo rodzic nie kupił mu misia, albo dlatego, że czegoś tam się od niego wymaga. A dziecko akurat ma kaprys zrobić inaczej...
Na start mamy dziecięcy egoizm, despotyzm, traktowanie rzeczy "najpierw mi dajcie", "na mnie patrzcie", "chwalcie mnie i tylko mnie" (bo zazdrość też jest dla dzieci bardzo charakterystyczna). Te pierwotne emocje są też wzmacniane systemem biologicznym nagrody - w mózgu dziecka (wykazały to badania) wydzielają się endorfiny, gdy na przykład uda mu się dokuczyć swojemu rywalowi.
Egoistyczne zachowania są zatem naturalnie wzmacniane przez naszą biologię. A dobro?...
- Słabo przy tym wychodzi.
Czy zatem sprawa jest stracona na zawsze?
Czy to zawsze już będzie tak, że dobro będzie wyłącznie nudne, a jedynie (albo przynajmniej głównie) zło jest ekscytujące, budzące żywsze uczucia?...

Osobiście głęboko wierzę, że dobro nie jest nudne. I jest też ekscytujące. Jest nawet bardziej ekscytujące niż te emocje, jakie powstają z wyluzowania kogoś, kto nie zważając na nic, próbuje dominować swoje otoczenie, a nawet gdy doznaje tryumfu. Choć jednak ta emocjonalnie pozytywna strona dobra jest w naszym ziemskim życiu jakby skryta, w znacznym stopniu niedowartościowana.
Rzecz w tym, aby piękno i wspaniałość dobra jakoś wydobyć z owego ukrycia... :think:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Czy dobro jest zwykle z (wewnętrznego) przymusu?
To pytanie w tytule wątku postawiłem, ale nie poświęciłem mu swojej uwagi w komentarzach.
A sprawa wcale nie jest prosta... :think:

Bo nie byłbym uczciwy względem jakiejś spontanicznej postaci rozpoznania sprawy, gdybym napisał, że dobro nie jest, albo przynajmniej nie bywa związane z przymuszeniem się do wielu rzeczy. Bo jednak często przymusić się do dobra trzeba. Zło chyba jest bardziej spontaniczne, bardziej odpowiadając CHWILOWEMU poczuciu.
Dobro, jako bardziej perspektywiczne od zła, będzie zatem związane częściej z (wewnętrznym) przymusem - przynajmniej w tych warunkach życia, jakie tu na ziemi mamy, przynajmniej do czasu, gdy życie niesie wiele bolesnych spraw, trudnych wyzwań, które trzeba podjąć. Czynienie dobra tu na ziemi zwykle będzie związane z jakimś brzemieniem, co automatycznie czyni owo dobro WARTOŚCIĄ, czymś niejako "opłaconym" (choćby tylko opłaconym trudem).
Dobro jest wartością, a zło wartością nie jest, a dzieje się tak właśnie dlatego, że do czynienia dobra niezbędny jest ten OSOBOWY WKŁAD, który później staje się darem.

Zło nie jest darem, jest antydarem, szykaną, której chcemy się pozbyć (choć bardziej świadome jednostki są nieraz w stanie transformować doznane zło w dobro - czynią to mocą własnego rozumu i serca, przemyślnością, wolą siłą wewnętrzną, opartą właśnie o dobro).
Jako chrześcijanin, wierzę że królestwie istot zbawionych dobro będzie już bardziej spontaniczne, bo zanikną przynajmniej w tej części intencjonalnego zła, te powody, dla których niezbędne jest uświadamianie jednostkom mentalnie zapóźnionym, że trzeba się jakoś ogarnąć, porzucając nieperspektywiczne postawy. W królestwie istot zbawionych dobro chyba będzie znacznie łatwiejsze do wdrożenia.