ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ostatnio obserwujemy niemal na całym świecie renesans prawicowych ugrupowań politycznych. W Polsce to się ostatnio nieco przyhamowało, nawet z lekka cofnęło, ale w ogólnie prawica na świecie rośnie w siłę. Ja, choć lewicowcem ogólnie nie jestem, to w jednym lewicy zdecydowanie kibicuję - w tym, aby nie wyciągać tych wszystkich narodowych rewanżyzmów, nie wznosić nowych murów między narodami, państwami, nie szykować się do nowych wojen, a raczej szukać porozumienia, równości, nie wywyższać nikogo przeciw nikomu.
Dzisiejsze prawicowe "odbicie" w wielu państwach wyraźnie sugeruje, iż w świadomości w ludziach nie przyjmuje jakoś tak ogólnie idei równości i pokoju. Podobny problem występował w ekonomii. W czasach PRL-u próbowano wprowadzać "sprawiedliwość społeczną" i równość poprzez wymuszenie stosowania równych płac dla wszystkich, jednakowe ceny towarów we wszystkich sklepach. To też się nie sprawdziło, to powodowało, że wiele ludzi jako wzorzec stawiało właśnie kapitalizm zachodni, zaś lewicową ekonomię równości wyśmiewaną porzekadłem "czy się stoi, czy się leży, dwa tysiące się należy".
Bo jednak jest w ludzkiej naturze pragnienie różnicowania się, wybicia, osiągania wyższych poziomów. Teraz renesans ruchów nacjonalistycznych też ma wg mnie z tym związek. Dla wielu ludzi sensem ich życia społecznego jest pokazanie "my, nasz naród, jesteśmy lepsi!". Właśnie narodowcy chcę się ścigać! Nawet chcą się bić!

Wprowadzanie pokoju na świecie nie będzie łatwe. A wg mnie raczej jest niewielka szansa na to, że się ten cel uda. jeśli nie uwzględni się tego pragnienia (nie jest ono równo rozłożone w populacji) do wybicia się, rywalizowania, wywyższania swego nad obce.

Lewicowcy, wpatrzeni w swoje emocje i pragnienia zdają się lekceważyć pragnienia tej drugiej części ludzkości, która w rywalizacji, w wywyższaniu swego nad nieswoje postrzega sens i spełnienie.
Ja uważam, że trwały pokój na świecie ma szansę powstać dopiero po stworzeniu takich warunków funkcjonowania społeczeństw, że zaspokojona zostanie ta (u niektórych bardzo silna) potrzeba różnicowania się, rywalizowania, wykazywania jakiejś postaci swojej lepszości. Gdzieś ci ludzie powinni mieć chyba szansę wykazywania się. Więc może niech walczą, niech rywalizują, byle tylko...
... nie zabijając, nie niszcząc.
Lewicowi reformatorzy świata, choć mają wiele dobrych intencji i ogólnie w jakiejś części słuszny cel, aby w tym świecie było więcej równości, zdają się jednak nie rozumieć głębiej natury ludzkiej, natury świadomości, która kształtowała się w ramach walki o byt. Ignorowanie tego, że spora część ludzi ma bardzo silną potrzebę rywalizowania, prowadzi do nieskutecznych strategii społecznych. Bo naiwne jest myślenie, że jakoś samo to zaniknie, że ludzie się będą cieszyli ogólną równością, "taksamością" wszystkiego. Tym bardziej że taka ZBYT DALEKO POSUNIĘTA równość, chyba w ogóle nie jest dobrym celem dla ludzkości. Tu chyba trzeba znaleźć bardziej złożoną formułę społeczną niż jednostronnie lewicową (równościową), jak też nie jednostronnie prawicową (rywalizującą). Tu trzeba podejść do sprawy MĄDRZEJ, w sposób bardziej złożony.

Michał Dyszyński

Dlaczego niektórzy chłopcy już w przedszkolu wciąż chcą się bić? A dlaczego niektóre dziewczynki już od najmłodszych lat "coś mają przeciw" koleżankom, dokuczają im, oskarżają, obmawiają?...
Mamy, jako ludzie jakiś gen agresji, który wpływa na zachowania, nawet bez powodu. Niektórzy chodzą tacy wiecznie wściekli na innych, wiecznie rozdrażnieni, roszczeniowi, podejrzliwi. Inni ludzie w tej samej sytuacji reaguję spokojem, w sposób zrównoważony, a ci nie są w stanie.
Można by się tu dopatrywać motywów ewolucyjnych, swoistej "mądrości" (?) ewolucji, która czuwa nad tym, aby w stadzie zwierząt, czy innych małpoludów, wciąż TRENOWAŁY SIĘ ASPEKTY AGRESJI. Ci agresywni bez powodu osobnicy w stadzie będą wymuszali na innych członkach stada zmierzenie się z agresją owych napastników bez istotnego powodu. A że człowiek w sumie często działa jak zwierzę, nie panuje nad sobą, to właśnie ci napastliwi nie wytrzymują naporu genów i tacy są, jacy są...

Społeczeństwo zrównoważone musi umieć trenować swoje mechanizmy także w tym zakresie umiejętności reagowania na toksycznych jego członków. Problem jest, gdy takie toksyczne osobniki dostają się do władzy i np. rozpoczynają jakąś krucjatę, swoje instynktowne potrzeby bycia napastliwymi realizują rękami innych ludzi, których wysyłają na śmierć i na zabijanie...

Semele

A prawicowe są skuteczne?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dla osoby, która czuje silną potrzebę wybicia, rywalizacji, okazania swojej wartości, dążenia do celu, który byłby emocjonalnie nośny, lewicowa wizja życia jest miałka, pusta i bez wyrazu. Dla wojownika, który dopiero w ogniu bitewnym odnajduje się emocjonalnie, chodzenie co dzień do pracy, a potem spokojne życie (ciepłe kapcie, telewizor, rozmowy z rodziną) będą się jawiły jako wegetacja, a nie spełnienie życiowe.
Pytanie o ludzką satysfakcję jest bardzo trudne. Lewicowa na to pytanie odpowiedź w stylu "wszyscy jesteśmy sobie równi i tak jest dobrze, tak ma pozostać" jest przepisem na dyssatysfakcję dla wojownika, osoby pragnącej się wybić, rywalizować. Wizja pokojowego świata jest zatem dla wielu emocjonalnie nie do przyjęcia.
Potem gdy już do wojny dochodzi, gdy giną najbliżsi, tacy wojownicy często się orientują, że za ten rodzaj satysfakcji, który sobie oni upodobali, płaci się wielką cenę. Może nawet wielu z nich dochodzi w końcu do przekonania, że nie warto było iść tą ścieżką, że lepiej było robić wszystko, byle tylko nie prowokować tych sytuacji, w których dzieje się krzywda, gdy się zabija, niszczy. Ale wcześniej, gdy taki prawicowiec postrzega życie przez swoje potrzeby emocjonalnego spełniania się w starciu o coś tam, w zaangażowaniu się na maksa w coś, nie będzie poprawnie kalkulował tej ceny, którą przyjdzie mu ostatecznie zapłacić za wojnę, którą próbuje wzniecić.
Poza tym prawicowiec się będzie oszukiwał, że wcale nie zamierza wzniecać wojny, że on "tylko chce zaprowadzić sprawiedliwość i właściwie prawa", bo np. chce wymusić na "tamtych" realizację słusznego (w mniemaniu prawicowca) postulatu, aby coś było tak, jak sobie to prawicowiec zażyczył. Bo rzekomo, gdyby "tamci" się ugięli, to by świat się tylko naprawił, zaś fakt, że się nie ugięli, obciąża winą wyłącznie "tamtych", a nie samego prawicowca, który parł do starcia, sporu, wojny, wcześniej inicjując postulaty inwazyjne mentalnie dla drugiej strony. Więc będzie też i tak, że nawet prawicowiec nie przyjmie odpowiedzialności za to, co czyni.
Przy czym typowy lewicowiec nie jest tu jakoś specjalnie lepszy, więc część zarzutów prawicowca wobec lewicowca będzie słusznych, co jeszcze bardziej komplikuje ostateczną uczciwą ocenę sytuacji. Wielu lewicowców w swoich postulatach też idzie (za) daleko, próbując na siłę narzucać swoją wizję życia innym. Różnica jest taka, że lewica czyni to mniej jawnie, choć już patrząc na same zdarzenia wynikłe z działań, to są one na poziomie inwazyjności zbliżone do tych prawicowych.
Najbezpieczniejsza dla społeczeństw jest postawa środka - z dala od fanatyzmów, wywyższania się, a poniżania kogoś. Tylko że właśnie jest ona dla wielu mentalnie nieatrakcyjna, a poza tym niesie jeszcze dodatkowe zagrożenie swego rodzaju marazmem, który na dłuższą metą może przynieść też mocno destrukcyjne owoce.

Semele

Postawa środka to jest własnie demokracja parlamentarna i państwo prawa. Jednak to reż jest tylko koncept.

W praniu wychodzi różnie.
A w Polsce jest bardzo atrakcyjna...mamy teraz iles komisji śledczych i chorego prokuratora bedącego jednocześnie Ministrem Sprawiedliwości. 😊😉