ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Czym jest doskonalenie umysłu?
- Umysł doskonali się:
1. Rozpoznając schematy, którym podlega jego działanie (pierwsze schematy bazują na atawizmach, instynktach, następne są już bardziej dostosowawcze, związane z rozpoznaniami osoby)
2. Odrzucając z tych schematów to, co uznał za niewłaściwe (czasem odrzucając cały schemat)
3. Przyjmując nowe schematy na miejsce tych starych (wszak natura, a więc także natura umysłu, nie znosi próżni).
... (potem temu podlegają kolejne schematy i kolejne odsłony zmian)
Powyższe się wydaje być truizmem i będzie nim do czasu, gdy na podstawie tego nie zacznie się z tego wyciągać wniosków.
Proponuję wnioski typu:
1. Silne, uporczywe bronienie czegoś pierwotnego w nas jest blędem, bo zwykle to, co wcześniejsze najczęściej jest błędem
2. Rozwój jest naturą duchowości, osobowości
3. Ważną mentalną umiejętnością jest umiejętność żegnania się z tymi elementami naszej psychiki, które już podlegają wymianie. Dla niektórych osób ten aspekt bywa problematyczny.
4. Aby dobrze pożegnać w sobie coś wcześniejszego, co aktualnie uważamy za nie spełniające naszych oczekiwań, trzeba nauczyć się WYBACZAĆ - wybaczać innym, sobie...
5. Ważną mentalną własnością jest OTWARTOŚĆ na zmiany, na to, co przychodzi. Bez otwartości w końcu się zablokujemy, a potem będziemy pogrążali się we frustracji i cierpieniu, gdy jakaś część (szczera) w nas będzie wołała o niezbędna zmianę, a my nie będziemy wiedzieli jak na to wołanie odpowiedzieć.

Michał Dyszyński

Dlaczego właściwie mielibyśmy doskonalić swój umysł?
- Warto sobie odpowiedzieć na to pytanie, które pozornie wydaje się być oczywiste, bo jest pewna grupa przeciwników tej idei doskonalenia umysłu, którzy np. oskarżając doskonalących się o pychę.
Należałoby się tą kwestią zatem zająć: czy doskonalenie swojego umysłu nie jest czasem rzeczywiście pychą?
- Moją odpowiedzią tutaj byłoby: w ogólności doskonalenie umysłu pychą nie jest, choć...
... PEWNE POSTACIE, a także NIEKTÓRE MOTYWACJE do doskonalenia umysłu rzeczywiście mogą z pychą być związane, z pychy w jakiś sposób wynikające. Ale to są tylko NIEKTÓRE motywacje.
Pychę można by zarzucić tym ludziom, którzy doskonalą swój umysł to, aby zacząć wywyższać się potem nad innych. Taka motywacja czasem występuje, ale na pewno są też zupełnie inne motywacje, z których część wręcz należałoby raczej przypisać pokorze, a nie pysze.
Ale chyba też trochę tak jest, że jeśli już uważamy, że będziemy doskonalić swój umysł, to warto jest przyjrzeć się bliżej szczegółom tej swojej motywacji, dokonać wglądu w intencje, emocje, intuicje.
Sensownie byłoby zadać sobie pytanie: gdy już udoskonalę ten swój umysł, to do czego tej nowej mocy użyję, co zechcę osiągać, co czuję, że będę chciał zrobić?
- Jeśli spontaniczny odczyt mówi komuś: jak będę już taki intelektualnie i w mojej wiedzy udoskonalony, to ludzie będą mnie podziwiali, a ja będę się nad nich wywyższał, to faktycznie w oskarżeniu o pychę, coś byłoby na rzeczy.
Ale jeśli tym spontanicznym naturalnym celem, jaki pierwszy przychodzi komuś do głowy, że się ku niemu skłoni, gdy jego moc umysłu stanie znacząco większa, a więc gdy wzrośnie jego wolność, sprawczość, zdolność wpływu na życie swoje i innych ludzi, będzie np. "to zacznę bezinteresownie lepiej pomagać potrzebującym", albo wyłoni się cel "sprawię, że osłabnie zło tego świata, a wzmocni się dobro, polegające na pokoju, miłości, wzajemnej życzliwości", to znaczy, że motywacją do doskonalenie umysłu takiej osoby nie jest pycha.