ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jednym z najbardziej podstawowych wyzwań mentalnych jest ułożenie sobie kwestii sprawczości i decyzyjności, czyli też kwestii WŁADZY.
Są ludzie, którzy zawsze chcą rządzić, żądają dla siebie władzy, a od innych posłuszeństwa, uległości.
Są i tacy ludzie, którzy do władzy nie dążą, nawet chętnie się jej podporządkowują, o ile nie jest ona zbyt inwazyjna. Wielu z nich nie chce decydować samodzielnie, więc na rękę jest im to, że ktoś decyzję podejmuje.

Sam jestem tu mentalnie dość blisko środka. Nie dążę do władzy, ale też nie lubię władzy nad sobą. Przy czym uprzejmy, rozsądny przełożony może w większości przypadków liczyć na moją lojalność (w granicach, gdy nie każą mi łamać norm etycznych), życzliwość. Nie buntuję się dla samej przyjemności sprzeciwiania i buntowania, choć też oczekuję, że nie będę traktowany przedmiotowo, czyli jak np. spotkam na swej drodze szefa - psychopatę, to szybko wezmę sobie za cel, przerwanie takiej toksycznej relacji.

Mimo tego, że nie dążę do władzy, to mam problem z ułożeniem sobie sprawczości własnej w kontekście sprawczości innych osób. Naturalnym jest, że skoro każdy, kto ma wolę działania, będzie ustawiał sobie świat pod katem celów owego działania. W tym nieraz się zawrą inni ludzie, których - nawet mimowolnie - będziemy przymuszali do zastosowania się naszych wymogów. Każdemu chyba przychodzi czasem pozłościć się na to, że inni nie robią tego, co my chcemy, uważamy za słuszne.

Psychopaci mają tę kwestię ustawioną na pozycji skrajnej - oni chcą wszystko kontrolować, a jak najmniej zostawiać wolności innym ludziom. Wynika z tego najczęściej jakaś forma krzywdzenia innych ludzi.

Zagadnienie, które tu stawiam jest zatem następujące:
Jak poprawnie, nietoksycznie, ale też racjonalnie i celowo ustalać relację - co ma być moją decyzją, a w czym mam oddawać decyzyjność innym ludziom?

Michał Dyszyński