ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wiele moralistów, szczególnie moralistów religijnych, choć nie tylko takich podkreśla wagę działania w ramach nakazów - czy to wynikłych z posłuszeństwa czemuś/komuś z zewnątrz, czy też jakimś własnym postanowieniom, uwewnętrznionym normom moralnym. Moraliści spod znaku rygorów i dyscypliny często wręcz zaczynają deprecjonować wartość działania z powodu pragnienia przyjemności, z perspektywą poprawienia sobie byty, a niektórzy skrajni moraliści w ogóle negują wszelką formę działania zgodną z osobistymi przekonaniami. Bo rzekomo tą cnotą znacznie wyższą jest podporządkowywanie się zawsze normom i autorytetom zewnętrznym.
Tę skrajną postać promowania rygoryzmu dość łatwo można właściwie wyśmiać jako nielogiczną - wszak z założenia, że nie należy działać w oparciu o własne przekonania, nie można też działać...
... w oparciu o te zewnętrzne przekonania. Wszak one, w momencie ich zaakceptowania stają się własnymi. :shock:

Ale nawet jeśli nie posuniemy się do takiej skrajnej negacji osobistych władz mentalnych w porównaniu do tego, co narzucone, dalej będzie problem. Bowiem nawet to, co zaakceptowaliśmy w miarę szczerze, jeśli jest mocno odseparowane od spontanicznej warstwy naszego rozumienia i odczuwania, też nie da się skutecznie wprowadzać w życie. Działanie silnie wbrew sobie ma swój naturalny limit. Z czego ów limit wynika?
- Limit w narzucaniu sobie postaw głęboko obcych spontanicznym obszarom naszej osobowości, wynika z tego, że znaczna część naszych rozpoznań "co i jak jest" jest bezwiedna, przebiega poza kontrolą rozumu. Nie umiemy sobie narzucaniem postaw zlikwidować bólu zęba, nie umiemy też najczęściej szczerze pokochać osoby, do której czujemy instynktowną odrazę. Badania psychologów pokazują, że są mimowolne reakcje organizmu - typu choćby zwężenie źrenic, wstrzymanie oddechu, napięcia mięśni - które demaskują udawanie uczuć, są w stanie też zdemaskować kłamstwo.
Narzucanie sobie rygorów bardzo sprzecznych ze spontanicznymi uczuciami jest formą kłamania przed tymi uczuciami. Uczucia się bronią przed przedstawieniem im pewnych okoliczności, czy osób jako właśnie takich, jakie wola pragnie narzucać. Działania w skrajnym rozdwojeniu, działania wyłącznie twardym wymusem woli, są w licznych obszarach możliwe do wdrożenia, jednak ich jakość, skuteczność jest znacząco niższa, niż gdy robimy coś z sercem, z przekonaniem nie tylko w intelekcie, ale także w uczuciach.

Semele

Ok. Podaj jakiś konkretny przykład.
Problem będzie łatwiejszy do zrozumienia.

Michał Dyszyński

Semele

Rozumiem. Zatem wybór zawodu powinien być poprzedzony jakimś badaniem także psychologicznym oraz praktyką.
Szczególnie wybor zawodów zaufania publicznego. Także profesja księdza, prawnika, polityka.

Semele

Kiedyś presentowałam tutaj postać Ricka Jarowa.

Bardzo ciekawy doradca zawodowy, który dużo mówił i pisał o antykarierze i znaczeniu pasji w życiu człowieka.

https://youtu.be/aOBcAQw4r04?si=DukQflc418yNJYMB

Wywiad z Rickiem

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Problem polega na tym także Michał, ze gdy my decydowaliśmy się na rodzicielstwo panowała zupełnie inna ogólna atmosfera. Inne wzorce życia. Ta dzisiejsza atmosfera nie sprzyja w ogóle rodzicielstwu.
Poza tym wpadki są coraz trudniejsze 😉🙂.

Przy tym zaznaczam, że moje rodzicielstwo było planowane i nastąpiło dopiero po ok. 1, 5 roku od ślubu.

Michał Dyszyński

Semele

Ja tez nie oceniam ludzi. Każdy ma prawo do swoich wyborów tak jak mu w duszy gra. Gra dziś a jutro ręka w nocniku. Po prostu na konkretach łatwiej jest pokazać zjawisko.
Kwestia zaangażowania religijnego. Dziś jest mniejsz bo jest spoleczne przyzwolenie na różne drogi.

Generalnie ludzie powinni być dziś szczęśliwsi. Ale czy są?

Michał Dyszyński

Semele

Nie jesteśmy automatami Michale. Popełnianie błędów jest wpisane w bycie człowiekiem.

Widzę, że Hania myśli podobnie:
[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

A ja wracam do zagadnienia z wątku.
Dlaczego próba robienia rzeczy wbrew sobie jest najczęściej relatywnie mało skuteczna?...
- Tu dotykamy tego subtelnego związku pomiędzy emocjami i rozumowaniem logicznym (tutaj "logiczne" rozumiem w znaczeniu: poszukujące trwałych więzów, odrywające się od incydentalności rozpoznań, chciejstw, konkretności sytuacji).

Jak się przyjrzymy typowej sytuacji związanej z wykonywaniem właściwie dowolnego jako tako złożonego zadania, które nie jest jakoś bardzo powtarzalne (czyli niczym praca robotnika na taśmie, przy wykonywaniu bardzo mocno zestandaryzowanych czynności), to pewnie dostrzeżemy, że przy jego realizacji pojawiają się co chwila MINIPROBLEMY DO ROZWIĄZANIA. Nawet stosunkowo prosta czynność w rodzaju segregacji kupionej większej ilości śliwek na kompot, czy nalewkę, będą pojawiały się sytuacje, w których trzeba będzie zadecydować w jakimś niepewnym aspekcie - wyrzucić daną śliwkę, może wrzucić do tych dobrych, może jeszcze gdzieś w inny sposób potraktować, bo np. choć na kompot się nie nadaje, to będzie dobra do zjedzenia od razu. Każde działanie jako tako otwarte, wymagające rozpoznań i decyzji będzie angażowało dwie sfery osobowości:
- sfera bardziej spontaniczna, bezwiedna, podświadoma, czasem instynktowna. Jest to jednocześnie sfera niekontrolowana świadomością.
- sfera bardziej logiczna, związana z UŚWIADAMIANIEM SOBIE pewnych zależności, czyli tworzeniem w głowie jakiś podstawowych modeli funkcjonowania rzeczywistości.
Te sfery uzupełniają się wzajemnie w działaniu - tam gdzie jedna "nie daje rady", druga potrafi przyjść z pomocą. Bardziej podstawową, pierwotną i absolutnie niezbywalna jest ta pierwsza. Druga jest w pewien sposób pomocnicza, ale to jest bardzo ważna pomoc, to jest pomoc na miarę tworzenia się świadomej istoty.
Robienie czegoś wbrew sobie jest działaniem przeciw tej pierwszej sferze. To sfera świadoma, związana z formułowaniem idei, wymagań, sprzeciwia się spontanicznym rozpoznaniom sfery bardziej zewnętrznej, stykającej się z zewnętrzną rzeczywistością. Problem w tym jest taki, że sfera świadoma i tak nie jest w stanie zapanować nad całością, nie zna sfery spontanicznej, nie umie nią zarządzać skutecznie. Trochę zarządzać próbuje, ale robi to - szczególnie jeśli się prostacko weźmie do sprawy - chaotycznie.

Semele

Dam orosty przykład Michał. Sposób w jaki rozmawiamy ze sobą. Gdybym przeszła na Twój tryb dyskusji, roboczo nazwę go ę, ą robiłabym coś wbrew sobie.

Możemy nadal próbować wymieniać myśli, każdy w swoim trybie.

* Być ą i ę

Być ą i ę oznacza przyjmowanie postawy, która jest sztuczna, nadęta lub przesadzona, często w celu zaimponowania innym.

Osoba zachowująca się pretensjonalnie często stara się wydawać bardziej wyrafinowana, inteligentna lub ważna, niż jest w rzeczywistości.

Michał Dyszyński

Semele

Czy można określić to prostym zdaniem: uciekam od rzeczywistości?

Rozumiem. Wiele osób to robi.Gdy się wierzy w Boga może jest łatwiej.

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Działając w trybie narzucania sobie czegoś, automatycznie blokujemy wrażliwość i spontaniczność. Uwaga kierowana na wyznaczone z góry cele będzie omijała cele spoza zakresu zainteresowań.

Dla mnie bardzo ciekawy jest ten eksperyment psychologiczny, w którym należy liczyć podania piłki na nagraniu wideo. https://www.youtube.com/watch?v=vJG698U2Mvo&t=9s
Na tym nagraniu należy policzyć ilość podań piłki, między uczestnikami całej tej gry.

Michał Dyszyński