ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pewne rzeczy wyjaśniają się, jak się je celnie nazwie. Dzisiaj chyba przyszło mi do głowy nazwanie spraw, które naprawdę wiele wyjaśnia. Teza jest, jak w tytule:
Jestestwo osoby tworzy się z poczucia odpowiedzialności.

Dlaczego to spostrzeżenie uważam za niezwykle ważne?
Bo ono wyjaśnia naturę grzechu, słabości, a z drugiej strony spełnienia, a nawet zbawienia.
Ono wyjaśnia, do czego właściwie dążymy podświadomie w życiu i skąd się to dążenie bierze. Nawet bandytom, osobom pozbawionym sumienia tak często chodzi "o szacunek". Bandyta gotów jest zabić kogoś, bo został zlekceważony, znieważony. Ale też właściwie każdy człowiek owego szacunku pragnie, chciałby być uznawany za kogoś wartościowego, kogoś z kim się inni liczą, zauważają go. Wyjątki mogą się zdarzyć w jakimś zakresie, szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę mocno patologiczne stany wycofania społecznego, fobii socjalnych itp. Ale nawet one, choć w mocno zmienionej postaci, będą zawierały aspekt, o kto rym piszę, tylko w bardziej osobistej formie.

To w czym "jesteśmy" w sposób poprawny właściwie zawsze da się związać z jakąś formą stałości, odpowiedzialności. Poprawność wykonywania zawodu lekarza polega na jakiejś postaci odpowiedzialności osoby ten zawód wykonującej w kontekście diagnozowania, leczenia. Lekarz powinien POCZUWAĆ SIĘ do wykonywania poprawnie owych obowiązków.
Podobnie honor żołnierza będzie związany z odpowiedzialnością za to, jak wykonuje rozkazy (i czy je wykonuje), jak zachowuje się wobec towarzyszy broni.

Osoba, która się określiła w sensie swojego społecznego jestestwa, to osoba, która podjęła się czegoś i dotrzymała słowa. To jest KTOŚ. Dotrzymywanie zobowiązań, które się podjęło jest TESTEM NA OSOBĘ. Ten kto zobowiązań dotrzymuje, test zalicza z wynikiem pozytywnym.

Osoba, która nie poczuwa się do żadnej odpowiedzialności, jest traktowana jako niepoprawny element układów społecznych, na niej nie można polegać. Osoba, która nie jest odpowiedzialna NAWET PRZED SAMĄ SOBĄ, nie może polegać na sobie.

Jeśli czujemy, że nie jesteśmy w stanie wytrwać przy własnych postanowieniach, to czujemy się zagubieni, tracimy poczucie sprawczości.

Michał Dyszyński

Zmieniłem przed chwilą tytuł wątku, dodając nawias, zawierający słowo "osoby". Tutaj trochę zbliżamy się do mojej teorii wszystkiego - koncepcji, która widzi w ramach jednego rozumowania zarówno byty materialne, jak i byty osobowe. Przy czym w przypadku materii, słowo "odpowiedzialność" oczywiście nie za bardzo pasuje. Tutaj jednak można by zaproponować odpowiednik, który funkcjonalnie będzie zbliżony.
W przypadku jestestwa materii rolę "odpowiedzialności" pełniłaby idea "określoności i jednoznaczności".
Bo to oczywiście działa i w drugą stronę - dla osoby. Odpowiedzialność stanowi rodzaj "określenia się" osoby. Podobnie jest z jednoznacznością - ktoś, kto dotrzymuje swoich zobowiązań jest z jednej strony "odpowiedzialny", a z drugiej "jednoznacznie" się prezentuje w kontekście okoliczności życia - jest stały, nie podlega naciskom wytrącającym go z jego zasad moralnych, postanowień, przekonań.

Stałość, jednoznaczność
Aby coś było bytem, aby zyskiwało określone JESTESTWO, czyli BYŁO ROZPOZNAWANE JEDNOZNACZNIE, jako owo coś, niezbędne jest spełnienie określonych warunków - podobnych tak dla osób, jak i dla np. cząstek materialnych.
1. pewne atrybuty muszą zostać utrzymane mimo zmienności warunków zewnętrznych
2. to co może być zmienne jest uznane jako zmienne zawczasu

Np.
Elektron jest elektronem dlatego, że ma masę spoczynkową i ładunek określone jak dla elektronu. Są to jego niezmienne cechy, za które byt elektron "jest odpowiedzialny" (o ile ma być uznany za elektron) - taka sama masa wychodzi elektronowi zarówno w doświadczeniach w lampie oscyloskopowej, jak i rozpadach promieniotwórczych typu rozpad beta minus (i w wielu innych).
Analogicznie mamy z osobą, która np. jest określona, bo "jest uczciwa", czyli to, że nie kradnie, nie oszukuje jest jej stałą cechą w różnych sytuacjach - w pracy, w domu, w sytuacjach towarzyskich. Stałe (a przynajmniej względnie, w określonych warunkach stałe, w ostateczności w jakiś sposób CIĄGŁE) są zazwyczaj innej cechy osoby - np. wygląd twarzy, wzrost waga itp.)

Ciągłość
Tu docieramy też do słabszego od absolutnej stałości warunku jestestwa i określoności - ciągłości. O elektronie pomyślimy o jako o "TYM" elektronie, jeśli jesteśmy w stanie prześledzić jego tor, wskazując tuż obok siebie położenia elektronu w bliskich sobie chwilach czasu.
Ciągłość jest związana z osobą też jest formą zapewniania tożsamości - jestestwa osoby. Przykładowo, choć twarz człowieka zmienia się z wiekiem, to te zmiany nie następują skokowo, lecz w sposób płynny. Dlatego potrafimy rozpoznać jako "tego samego człowieka" wizerunki nieco się różniące, wzięte z różnego wieku tej osoby.

TS7

I może powstać pytanie:
Dlaczego według Boga lepsze jest aby człowiek wyprodukował się z z "zalążka duszy" w sposób "ciągły" dotarł do Nieba, a nie pominąć te całe cierpienia, wybory i zastartować gotowca już "Świętego"? Skip.

Czym jest zalążek duszy? Czym jest to "minimum" konieczne?

Znowu Wolna Wola?
Ktoś by zadał pytanie:
Ale z czego wynika, że ja taki jestem?
Dlaczego wybieram tak a nie inaczej?
A co jak bym wybrał inaczej?
I wracamy czasem znowu do "jabłka"?

Michał Dyszyński

TS7

A własną siłą nie udźwigną. Tylko z pomocą Boga. Bo i tak "beze mnie nic nie uczynicie". Więc masz do wyboru borykać się sam (niby, to też iluzja) i przegrać. Albo dotrzeć do chęci żeby było jakoś i o to poprosić? (pomodlić się) A wtedy musisz zaakceptować, że nie jesteś Bogiem Wszechmogącym. Pokora vs pycha.

Gdyby wszyscy mogli sobie poradzić sami, to nie musieliby mieć Miłości?
Byliby sobie samemu Bogiem?
Wybrani mogliby się chełpić?
Itd.

Rozwiązują się różne dylematy?

Człowiek woli cierpieć niż nie decydować?
A Bóg mu pozwala by dostał to co chciał?
Aż zmieni zdanie i przestanie chcieć?

Może też czasem nie wierzy bo nie chce?
A Bóg nie zmusi?
Więc może jak o wiarę szczerze nie poprosisz to nie dostaniesz?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński