ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chciałem poruszyć zagadnienie obiektywizmu stwierdzania. Tworzę ten temat aby w konkretnym miejscu wyjaśnić coś, co wygląda na niejasne przynajmniej dla jednej osoby na tym forum. A skoro jedna osoba ma z tym problem, to może i inne.

Subiektywizm jest nam dany na start. To subiektywnie, bo SOBĄ - SWOIMI zmysłami, SWOIM umysłem oceniamy wszystko, co do nas dociera. Subiektywizm jest zatem czymś niezbywalnym, pozbyć się go nie ma jak, a nawet byłoby to niecelowe.
Z drugiej strony prawie każdy jako tako doświadczony człowiek ma świadomość tego, iż tylko subiektywizm, czyli pozostawanie wyłącznie w kręgu własnego postrzegania świata jest źródłem bardzo wielu błędów. Po prostu doświadczenie uczy, że dobrze jest skonfrontować to co się nam jawi tu i teraz, z czymś co wykracza poza to - jakże przecież jednostkowe, wybiórcze, incydentalne - postrzeganie. Czyli będziemy (rozsądni ludzie będą) poszukiwali jakichś bardziej obiektywnych postaci rozumienia rzeczy, świata, nawet samych siebie. W związku z tym...
Stawiam pytanie następujące: jak odbić się mentalnie od subiektywizmu stwierdzania?

Odpowiedzią na to pytanie byłoby: wyjściem poza subiektywizm jest SKONFRONTOWANIE NASZYCH PRZEKONAŃ Z CZYMŚ, POZA NAMI.

Właściwie to wygląda prawie na truizm: jeśli jest postrzeganie tylko od nas, to jest - z definicji - subiektywne. Wyjście jakoś "poza siebie" od subiektywizmu nas oddali.
Ale jak to zrobić? Jak w rozumowaniu uwzględnić coś innego, niż swoje własne postrzeganie?
Są tu dwie drogi:
1. Skomunikowanie się z umysłami, które dane zagadnienie będą rozpatrywały na tyle podobnie do nas, że uda nam się z nimi porozumieć, a jednocześnie na tyle odmiennie, aby ich stanowisko coś wnosiło do sprawy.
2. Sformułowanie ODGÓRNYCH ZAŁOŻEŃ, które byłyby nieprzekraczalne, a następnie sprawdzenie na ile dane przekonanie da się z nich wyprowadzić w sposób jak najbardziej ścisły.
Sformułowanie odgórnych założeń jest formą ZRZECZENIA SIĘ KONTROLI nad jakimiś tam aspektami uznawania spraw. Owo zrzeczenie się kontroli można by odczytać jako: niech przemawia nie moja arbitralność uznawania, lecz z góry określony mechanizm, nad którym ja już nie panuję! A skoro ja już nie panuję, to znaczy, że oddalam - przynajmniej częściowo swój subiektywizm.

TS7

Jak wyłączysz "subiektywną ocenę" to może się "pojawić":
1) coś losowego
2) Ktoś 1
3) Ktoś 2
4) ???

Jak to odróżnić?

Michał Dyszyński

TS7

To co dostajesz w innym trybie to albo coś losowego, albo ktoś coś komunikuje z rozmysłem.

Może być to albo ktoś kto chce szkodzić albo pomagać?
Kto kieruje się Miłością albo nie?

Bóg czy Szatan?
Ktoś jeszcze inny?

Jak zidentyfikujesz kto to mówi?
Może po tym CO mówi?

Jak źle rozumiesz Boga, to Szatan może to wykorzystać.
Podkładać Ci takie myśli, które są zgodne z Twoim błędnym rozumieniem Boga, ale niezgodne z prawdziwym Bogiem, aby wpakować Cię w błąd?

A może też Szatan pakować Ci "losowość" aby przekonać Cię, że na tym kanale jest losowość?

A co jak między "losowością" jest sens zgodny z właściwym rozumieniem Boga?
Znowu oparcie na Kościele Katolickim. Wraca do tego samego.

Prosisz Boga o wsparcie czy chcesz sam przechytrzać Szatana.
Pycha.
Itd.

Zawiłe? Ale może właśnie takie ma być?

Michał Dyszyński

TS7

Moja opinia jest taka, że najbardziej korzystne może być określenie się wreszcie względem Kościoła Katolickiego. I zajmowanie się określeniem czy to właściwy Kościół czy nie. Do skutku.

Reszta to może być unikanie tej kwestii.
Ucieczka w nieskończone dociekania filozoficzne by się nie określić.
Coś co na pewnym etapie może być daremne.

Twoja kwestia może być bronieniem się przed utratą "pełnego samostanowienia".
Tutaj różne lęki i emocje.
Jeżeli ktoś nie chce w coś uwierzyć, to Bóg może Ci tej wiary nie dać na siłę.
I dopóki nie rozatrzygniesz kwestii emocjonalnych oporów, całe filozofowanie i intelektualizacje mogą być tylko próbą odroczenia ważnych spraw, poprzez ucieczkę w tematy poboczne do nieskończoności.

Michał Dyszyński