ŚFiNiA

Michał Dyszyński

(31) Jeżeli zaś sami siebie osądzimy, nie będziemy sądzeni.
(1 list do Koryntian 11:31)

Naiwnie, bo fundamentalistycznie rozumiany sąd Boga miałby być potwierdzeniem boskiej władzy i arbitralności. Ortodoksi, fundamentaliści będą podkreślać, jak to będzie boskie potępienie, będzie kara, może i piekło. A tu św. Paweł pisze, że...
Jeżeli zaś sami siebie osądzimy, nie będziemy sądzeni. :shock:

Ci, co się sami osądzą, nie potrzebują sądu boskiego!... :shock:

To gdzie (wg ortodoksów) Bóg okaże swą moc, sprawiedliwość, arbitralność, władzę?... :shock:

Ortodoks, fundamentalista, integrysta buduje sobie obraz Boga jako składający się w 99% z władzy i dominacji nad wszystkimi istotami. Bo fundamentalista albo sam tej władzy wściekle pożąda (zwykle w kapryśnej, okrutnej formie), albo mu wdrukowano, że tak w ogóle to o tę władzę zawsze chodzi, więc takiej twardej władzy musi ulegać.
A tu Bóg nawet nie miałby sądzić?... Sami się osądzimy, a wtedy nie będziemy sądzeni?... :shock:

Wszystko to jednak stanie się zrozumiałe wtedy, gdy przyjmie się perspektywę, w której to nie o przemoc chodzi, nie o panoszenie się władzy, nie o to dominację silniejszych nad słabszymi. Dla wojowników i fundamentalistów jest to może i niewyobrażalne, jednak chodzi o UPORZĄDKOWANIE ŚWIADOMOŚCI.
Uporządkowana, samoświadoma istota już nie potrzebuje sądu!
Tzn. ściślej - sąd się dokonał w jej umyśle i uczuciach, tu owa istota jest samowystarczalna. Owa istota teraz już zna siebie. I to wystarczy.

Michał Dyszyński

Semele na swoim blogu podlinkowała wg mnie bardzo wartościowy tekst w temacie. Pozwolę sobie tu wrzucić kopię linka: [link widoczny dla zalogowanych]
Zawarta w artykule treść jest dobrym odwzorowaniem moich przekonań w tej sprawie.

Dodam jeszcze, że uważam, iż określenie "Bóg sądzi", które pojawia się w Biblii, jest wg mnie bardziej figurą retoryczną, związaną z intencją przekazania pewnej ważnej sugestii o innym znaczeniu, niż to się domyślnie sądzi. Bóg nie sądzi jak sędzia ludzki, czyli wprowadzając do ocen czyichś czynów silną nadmiarową arbitralność. Sądzi się sam człowiek, choć...
... podczas tego ostatecznego sądzenia jest w znacząco innym stanie mentalnym, niż ten w życiu. Różnica dotyczy dwóch aspektów, ściśle powiązanych ze sobą:
- brak jakiejkolwiek szansy na zakłamywanie faktów - osąd nad sobą każdy czyni w trybie pełnej prawdy, przy zablokowaniu funkcji wypierania, nadmiarowej agitacji, zwalania win na innych.
- dostępna jest głęboka wiedza o KONSEKWENCJACH naszych czynów.
Te dwa dodatkowe, dorzucone do stanu oceny siebie warunki znacząco zmieniają to, jak dusza siebie oceni. Te warunki są w pewnym sensie "boskie" (aspekt wszechwiedzy i rygoryzmu prawdy), czyli w pewnym znaczeniu każdy człowiek "sądzi siebie niczym bóg", czyli jest tak, jakby Bóg sądził i potępiał. Ale to nie personalnie Bóg będzie kogoś potępiał, lecz potępi się potencjalnie każdy sam, widząc swoje wadliwe wybory i nie mogąc już uciekać przed obiektywnością oceny, nie mając opcji zakłamywania, racjonalizowania, wskazywania zastępczo winy innych.

Michał Dyszyński

Nie raz spotkałem się przekonaniem, że w ogóle wszelki osąd etyczny człowieka jest zbędny. Bo skoro każdy jest, jaki jest, to decyzje, które podjął, takie być muszą, to nikt niczemu nie jest winny. I co tu wtedy sądzić?...

Jest w tym podejściu wielkie przeoczenie, niezrozumienie swojej własnej istoty. Aby to zobaczyć, trzeba się zdobyć na formę pogłębionego wglądu, ale komu się to uda, ten sam się zorientuje, że sami chcemy sądu nad tym, co czynimy, domagamy się ocen naszych intencji i działań, a bez niego nie bylibyśmy w stanie się mentalnie odnaleźć, pogubilibyśmy się jako istoty czujące i myślące!
To nie jest zatem tak, jak myślą co niektórzy krytykanci religii, iż to Bóg się nam "namolnie wciska" z tym osądzaniem. To nie jest tak, że sąd miałby być jakąś nadmiarową, arbitralną procedurą, czynioną w imię jakiejś upiornej wizji "sprawiedliwości", która za wszelką cenę domaga się karania za nieposłuszeństwo.
Sąd wynika z samej natury umysłu, jest zapisany w idei sprawczości.

Jeśli bowiem coś w ogóle miałoby się stać z tytułu naszej decyzji, czyli jeśliby MIAŁO CZYNIĆ RÓŻNICĘ, co robimy, to podstawową kwestią będzie pytanie: czy zrobiliśmy dobrze, czy źle?
I nie chodzi mi tu o znaczenia "dobrze", "źle" jako podpięte pod praktykę narzucającego moralizatorstwa, nie chodzi mi o to, aby sugerować rozliczenie tego w kontekście jakiejś listy przykazań, ale o to "dobro i zło" w najbardziej osobistej, pierwotnej postaci - odczuwanej wprost bezpośrednio przez umysł i serce człowieka. Chodzi bardziej o to naturalne, niemal bezwiedne "źle zrobiłem, że nie na to postawiłem", albo "dobrze, że się zdecydowałem iść na to spotkanie przy piwie" itp. Chodzi mi o to "dobro i zło" w postaci JAK JE CZUJEMY BEZPOŚREDNIO I OSOBIŚCIE. Jeśli bowiem coś w ogóle decydujemy się zrobić, to praktycznie zawsze dlatego, że uznaliśmy, iż "tak będzie lepiej" - będzie "lepiej" ze zrobieniem tego czegoś przez nas, niż z niezrobieniem. A nie znając odpowiedzi na pytanie "czy rzeczywiście zrobiło się lepiej?", zniszczylibyśmy sens naszego działania. Po to coś robiliśmy, aby był skutek, był zrealizowany cel, aby coś zmieniło się na sposób, który nam się jawi jako polepszenie.
Ten sąd nad naszymi czynami i tak będzie dokonany - przez nas samych. Będziemy osądzać to, co robiliśmy, aby sprawdzić sens naszego rozumienia, działania, życia, czyli NASZĄ WARTOŚĆ. Bez tego sensu byłoby ogólnie wszystko jedno - nie byłoby różnicy, czy siedzieć, czy wstać, czy się położyć, czy iść, czy jeść, czy skakać, czy spojrzeć w górę, czy może w dół...
Sąd jest nam niezbędny do tego, abyśmy nie rozpłynęli się w całkowitą nijakość bytu.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński