ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tu w dyskusjach na sfinii często ściera się opcja integrystyczno - fundamentalistyczna rozumienia chrześcijaństwa z opcją akcentującą miłość Boga. Zwykle tę pierwszą opcję wspiera fedor, a drugą katolikus. W zdecydowanej większości sporów bliżej jest mi do stanowiska katolikusa, ale w jednej kwestii będzie wyjątek, czyli raczej skłaniałbym się do tego, jako sprawę widzi fedor. Tym wyjątkiem jest kwestia skruchy.
Fedor konsekwentnie stoi na stanowisku, że bez skruchy ze strony grzesznika nie ma zbawienia. Katolikus (przynajmniej patrząc na większość jego deklaracji) chyba wierzy, iż Bóg jest tak miłosierny, tak wszechmocny, że nawet nieskruszoną duszę jest w stanie zbawić.
Być może dałoby się w pewien szczególny sposób owe stanowiska nawet w jakiś sposób pogodzić - np. na gruncie wujowej koncepcji piekła, które jest wieczne jedynie subiektywnie, ale tak w pierwszym rzucie broniłbym raczej wersji fedora, co oznacza, że twierdzę, iż bez SZCZEREJ skruchy dusza nie ma szans na dostąpienie zbawienia.

Przy czym moje wyjaśnienie, dlaczego tak właśnie miałoby być, bazuje nie na arbitralnościach w traktowaniu tego zagadnienia (żadne tam "nie, bo nie"), lecz na refleksji, która wiąże odczuwania skruchy z dwoma fundamentalnymi innymi pojęciami teologicznymi:
- z ideą tożsamości, narodzenia się z ducha, zaistnienia duszy jako "skompletowanego" bytu
- z ideą prawdy, w powiązaniu z grzechem przeciwko Duchowi Świętemu (czyli właśnie Duchowi Prawdy), czyli tym jedynym grzechem, który - ani w tym, ani w przyszłym życiu - nikomu "nie będzie odpuszczony".

W tym wątku chciałem się pochylić właśnie nad ideą skruchy w kontekście w ogóle tworzenia się spójnej osobowości, wyjaśnić, jak te idee można razem połączyć.

Uważam skruchę za AKT NARODZENIA SIĘ PRAWDZIWEJ ETYCZNEJ ŚWIADOMOŚCI. Można by tę pierwszą skruchę, żal z tytułu zawinionego zła porównać do pierwszego krzyku niemowlęcia, które wyszło z łona matki. Świadomość, która nagle uznaje to, iż w czymś zawiniła, a także to, iż owa wina ją boli, bo wina się należy, bo decyzję NALEŻY PRZYPISAĆ OSOBIE, która właśnie zawiniła - taka świadomość manifestuje się jako ISTNIEJĄCA w sensie bycia odpowiedzialną za swoje czyny istotą.

Jeśli ktoś nie czuje skruchy za to, co kiedyś wybrał, to może... NIE wybrał?... :shock:

Ale jeśli on nie wybrał, to znaczy, że nie ma wybierającego. A to znaczy, że nie ma odpowiedzialności i nie ma OSOBY. Jeśli nie ma osoby, czyli jeśli wszystko, co zaistniało przypisywane jest czynnikom niezwiązanym z owym centrum decyzyjnym - ja, to nie było wyboru, nie było wolności, nie było PODMIOTU. Nie ma kogo osądzać, ale też nie ma kogo ZBAWIAĆ.
Bóg zbawia, ale zbawia KOGOŚ. Jeśli nie ma kogosia, to nie będzie zbawienia.

Drugą stroną tej refleksji jest KWESTIA PRAWDY - ta, której nikomu się "nie odpuszcza w żadnym życiu". Skrucha bazuje na tym, że skruszona osobowość te aspekty związane z wyborami traktuje jako PRAWDZIWE, czyli w pewien sposób OSTATECZNE, bo niedające się zanegować chciejstwem, lękiem, gniewem, udawaniem. Uznając swoją winę, winowajca uznaje pewną prawdę. Jeśli nie chce prawdy (tu: o swoim wyborze) uznać, to znaczy, że zakłamuje rzeczywistość i zakłamuje SIEBIE. A jeśli siebie zakłamuje, to nie określił się, jest nikim.
Skrucha, jeśli ktoś w ogóle ja jest w stanie odczuwać, stanowi zatem rodzaj "pasowania na osobę". A tylko osobę da się zbawić.

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Andy72

Michał Dyszyński

Semele

Kain okazywał skruchę???
Może Bóg sam uznał, że nie postapił sprawiedliwie?

Michał Dyszyński

Skrucha wtedy jest skuteczna, jeśli jest TRWAŁĄ, SZCZERĄ POSTAWĄ, a dodatkowo towarzyszy jej INTENCJA POSZUKIWANIA POWODÓW do tego, aby znaleźć błąd. Można by w tym kontekście chyba mówić o "skrusze potencjalnej", czyli o postawie PERMANENTNEJ POKORY - poszukiwania błędów w sobie.
Skrucha, która miałaby opierać się tylko na tym, że ktoś nam wskaże nasz błąd do poprawienia, może zadośćuczynienia komuś, a my sami tu będziemy z zasady bierni, nie byłaby tą w pełni uczciwą.

Uczciwa skrucha polega na tym, że skruszony jest zaangażowany osobiście w wyplenieniu wszelkiego zła z siebie - on nie czeka przy tym na niczyje wskazania, zachęty, uwagi (choć oczywiście też je uwzględnia), a sam jest czujny, sam się pilnuje, czy czasem nie dzieje się coś, co później z dużym prawdopodobieństwem okaże się czyjąś krzywdą, albo inną formą zła.

Semele

Ciekawe jednak, że Bóg dał mu znak ochronny.....

Przegląd od AI

Nie, Kain nie okazał skruchy za zabicie brata, a jedynie bał się kary za swój czyn. Bóg naznaczył go znakiem ochronnym, aby nikt nie mógł go zabić, a Kain został zesłany do krainy Nod, gdzie założył rodzinę, nie okazując żalu za popełnione zło.
Szczegóły:
Brak skruchy:
Kain nie wyraził żalu z powodu zabójstwa Abla, jego obawy dotyczyły jedynie zemsty ze strony innych ludzi.
Znak Kaina:
Bóg nałożył na Kaina znak, który miał go chronić przed śmiercią z rąk innych ludzi, a Kain mimo tej szansy na poprawę, nie zmienił swojego postępowania.
Zesłanie:
Kain został wygnany do krainy Nod, gdzie założył własną rodzinę.
Ostrzeżenie:
Historia Kaina jest przestrogą, jak niszczycielska jest zazdrość i jak ważne jest, by przezwyciężać te uczucia.
DLACZEGO PODZIWIAĆ A NIE ZAZDROŚCIĆ? KAIN I ABEL
znak ochrony, „aby go nie zabił nikt, kto go spotka”. Kain nie mógł wskrzesić brata, ale dopóki żył, mógł zmienić postępowanie. Otrzymał szansę, by dobrym życie...

Wydawnictwo JEDNOŚĆ

Michał Dyszyński

Czas zadać pytanie: czy ja tylko teoretycznie o tej skrusze tu piszę?...
Czy potrafię zacząć od siebie i wskazać coś, co było moim błędem, może winą?...
Niedawno mi zarzucono, że "nigdy do błędu się nie przyznałem", co jest nieprawdą, bo tu na sfinii przynajmniej kilka razy się właśnie przyznawałem. Ale też muszę przyznać, że gdy chciałem podać przykłady mojego przyznania się do winy/błędu, a co myślałem, że od razu je szybko znajdę, bo (jak sobie myślałem) "wszędzie one są", to się musiałem jednak sporo namęczyć wyszukiwaniami, aby rzeczywiście coś wynaleźć. Wtedy zorientowałem się, że chyba zbytnio polegam na odczytach własnej intencji wskazywania swoich błędów, że chyba nadinterpretuję różne moje drobne wypowiedzi, które mają charakter defensywny, sygnalizujący możliwe (czy rzeczywiste) błędy. Ja te wypowiedzi już uznaję za przyznania się do błędu, ale jak się im potem przyglądam z perspektywy, to tego za bardzo nie widać. Więc przyznaję się na początek do tego właśnie błędu - że nie wystarczająco konkretnie te swoje błędy przyznaję, wskazuję.
Z drugiej strony...
Mam też świadomość tego, że jakbym tu zaczął uprawiać masywnie samokrytykę, czyli gdybym np. co drugi wątek kajał się z tytułu moich błędów, to pewnie też nie byłoby to odbierane jako szczere. Pewnie typową reakcją odbiorców byłoby "ten Michał znowu się lansuje - tym razem lansuje się na wielce pokornego, zaś my i tak dobrze wiemy, że nie jest to szczere". Taka reakcja jest dość naturalna, bo chyba sam bym podobną miał w analogicznej sytuacji.
Uważam, że trudno jest tak przyznać się do swoich błędów, aby to nie zostało odczytane jako akt nieszczerego lansowania się, albo może użalania się nad sobą. Bo nawet w tym przyznawaniu się do błędów rzeczywiście może być zaszyta jakaś doza czy to narcyzmu, czy to wskazywania "ja tak wspaniale okazuję pokorę, której wy - słabeusze - nie zrozumiecie, bo za ciency jesteście...". I tak do końca nie bardzo jest na to rada. :think:

Ale jednak...
Bardziej z postanowienia, niż teraz z wewnętrznego przekonania, zamierzam do przynajmniej kilku swoich błędów się przyznać. Poza tym ww. błędnym odczytem własnych deklaracji jako już zawierających wyraźne przyznania się do błędów, dodam jeszcze:
- chyba nieraz przekonanie, że niektórzy dyskutanci manipulują w dyskusji świadomie, ze złą wolą. Dzisiaj raczej uważam, że ludziom "tak to wychodzi" (bezwiednie, działając mało planowo), że w dyskusji zaczynają wyraźnie mijać się z prawdą, czy zdrowym rozsądkiem. Mój błąd wskazały mi liczne sytuacje, w których ja niektórych dyskutantów spisywałem na straty jako cynicznych manipulantów, a tu okazywało się, że oni jednak byli w stanie uznać jakieś swoje pomyłki, zmodyfikować swoje zdanie, gdy tylko pojawił się typ argumentacji, który do nich wyraziście przemawia. Nie doceniałem w ludziach tego aspektu dobra, że to nie tyle zła wola nimi powoduje, ile pewien brak dostosowania się do ich mentalności w mojej argumentacji. To był mój błąd, mój brak elastyczności i spostrzegawczości.

Może jeszcze jakiś jeden mój błąd tu w dyskusjach na sfinii?...
- Za błąd uważam moje wcześniejsze postawy nadmiernego tłumaczenia mojego stanowiska osobom, które mają rywalizacyjne podejście do dyskusji. Dziś uważam, że z osobami silnie rywalizującymi powinienem szybciej kończyć dyskusję, bo ona i tak ma znikome szanse na sensowny przebieg. Jeśli ktoś inny ma do takowych cierpliwość to... Chylę czoła przed tym. Myślę jednak, że inni powinni wypełniać tę lukę "kopania się z końmi", które bardzo to kopanie kochają. Ale chyba ten swój wcześniejszy błąd sukcesywnie naprawiam. Uczę się rezerwować swój czas dla osób, które rokują w tym sensie, że są w stanie utrzymywać się intelektualnie w temacie, odpowiadają na argumentację bez mataczenia i wycieczek osobistych. Jak już nikogo do dyskusji nie znajdę, to będę pisał tylko sam do siebie. I też będzie ok.