ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Istotą mocy duchowej, mentalnej, intelektualnej jest ta szczególna zdolność osobowości, w której pogodzone zostaną dwie sprzeczne tendencje
- tendencja dostosowawczości, porzucania tego, co własne
- ochrona integralności osoby, jej zdolności do adekwatnych reakcji.

W którąkolwiek z tych tendencji byśmy nie poszli w skrajność, otrzymamy osobowość i świadomość jakoś tam wadliwą.
Świadomość nadmiernie dostosowawcza, idealnie posłuszna, bez własnego zdania, bez zdolności utrzymywania wewnętrznych zasad pomimo nacisków otoczenia (te naciski będą różne - niektóre jawnie wrogie, inne związane ze świadomą manipulacją, oszustwem, jeszcze inne wynikające z niewiedzy, choć oparte o jakąś tam dobrą wolę, a wreszcie będą tu naciski pozytywnych autorytetów), konstruuje nam OSOBOWOSĆ NIC, osobowość nieodróżnialną od zabawki, robota, zwierzątka, które nie jest w stanie niczego tworzyć, wymyślać, samodzielnie.
Osobowość skrajnie niedostosowawcza, czyli hermetyczna, żyjąca de facto we własnym świecie, jest biegunem wadliwości przeciwnego rodzaju. Tutaj można by umieścić osobowość tyrana, despoty - kogoś, kto nic nie chce rozumieć, ale wciąż chce innym coś narzucać. Ale samo owo narzucanie ze strony despotów jest w istocie bezcelowe, chaotyczne względem własności samego despoty. Despota wziął to pierwsze z wierzchu, co mu zasugerowały instynkty i wychowanie, nie przemyślał tego, nie przetestował i tylko wdraża bezmyślnie przymuszając innych. Despota, choć jest święcie przekonany, że realizuje jakiś swój interes, w rzeczywistosci nie realizuje niczego, co by było jego, bo on sam jeszcze się nie zdiagnozował, nie określił.

Moc duchowa jest pogodzeniem tych sprzecznych tendencji, jest takich postawieniem reaktywności osoby, że jest ona w stanie wytrzymać maksimum twórczej i celowej dostosowawczości względem zewnętrznych aspektów, a jednocześnie utrzymuje integralność JA, jest w stanie ZDEFINIOWAĆ POPRAWNIE SIEBIE. Dla takiej zintegrowanej osobowości, nie ma rozproszenia jaźnie, w której każda rzecz, każda myśl funkcjonowałaby osobno, lecz wszystko to razem zachowuje spójność, łącząc to co zewnętrzne, z tym co zrozumiane, odczute uwewnętrznione.

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 18:45, 16 Mar 2022 Temat postu:

To co napisałem w pierwszym poście może być niezrozumiałe. Odnoszę się bowiem w tym do pewnych własnych modeli, przemyśleń. Nie przedstawiałem ich wcześniej, a teraz nawet jakoś nie pomyślałem, że może nie są one takie oczywiste. Więc teraz dorzucę tło - formę modelu świadomości, jaką od lat już właściwie użytkuję we własnych refleksjach.

Jeden główny cel, ale dwie podstawowe role świadomości
Świadomość ma na start jeden cel - przetrwać i rozwinąć się w warunkach zmiennych okoliczności, zagrożeń ze strony otoczenia.
Aby ten cel zrealizować świadomość musi pogodzić ze sobą dwie, w znacznym stopniu sprzeczne role:
- rola ochrony tego co jest, co zdobyła, co jest stanem aktualnym
- rola udoskonalenia/zmiany tego, co jest jej stanem aktualnym.

Obie te role są niezbywalne, mimo że są sprzeczne wzajemnie, bo jeśli mamy coś zmienić, to automatycznie nie będziemy tego chronić.
Kwadratura koła?...

W ścisłej postaci mamy sprzeczność, czyli niemożliwość pogodzenia owych ról. Jak coś się jednak nie daje wprost, to może da się w postaci osłabionej, w której zrezygnujemy z pewnych rygorów?...
- Tylko tak można podejść do sprawy, aby jakoś nie wykoleić się od strony logicznej.
Co to oznacza?
W moim przekonaniu oznacza to, iż powinniśmy uznać dwa wzajemnie uzupełniające się aspekty świadomości - osobowości:
- aspekt trwały, nie podlegający żadnym zmianom.
- aspekt zmienny, a z nim możliwość doskonalenia się.
Oba te aspekty będą niejako ze sobą "współpracowały". Przy czym aby w ogóle o współpracy było można mówić, aspekt stały musi w sobie też zawrzeć jakiś "interfejs" do zmian, do tego aspektu zmiennego. Ale ten interfejs musi być sam ustalony raz na zawsze - byłby to niejako PROTOKÓŁ KOMUNIKACJI WEWNĘTRZNA - ZEWNĘTRZNA CZĘŚĆ OSOBOWOŚCI.

Dopóki ten protokół jest zachowywany, dopóty osiągamy obie role na raz:
- jest nienaruszony aspekt trwały
- jest jednocześnie osiągana jakaś forma zmienności, dostosowawczości.
Protokół ów jest sam niezmienny, jest jak BIOS-owe trwałe procedury komputera, jednak już podprogramy do niego dowiązane świadomość będzie doskonaliła. Niezbędna jest tu zapewne złożona hierarchia zależności, w ramach której procedury przeznaczone jako bardziej trwałe modyfikują się trudniej, niż procedury tymczasowe, hipotetyczne. Modelem podobnym jest to, jak się odbywa postęp w nauce - tam nic nie odbywa się natychmiastowo, zanim nowe odkrycia zostaną zaakceptowane, musi wystąpić etap dostosowawczy, pośredni, nowa teoria musi się "utrząść".
Bardzo podobnie w moim przekonaniu wygląda model ochrony świadomości - tam też pewne zmiany są relatywnie proste do wdrożenia, ale te zarządzające na wyższym poziomie podlegają ochronie przed zmianami.
Cała teraz trudność polega na tym, aby wdrażać zmiany tak, by nie naruszyć integralności świadomości, czyli np. aby nie zmieniać co chwilę chaotycznie zdania, bo przyszły nowe dane, albo aby nie ignorować wszelkich informacji, w imię tego, że bronimy status quo.

W szczególności dla świadomości niezwykle istotnym aspektem integralności jest emocja samoakceptacji. Rezygnując bowiem całkowicie z ochrony siebie, świadomość niejako sama się prosi o jakąś formę...
... opętania jej. Opętanie jest terminem religijnym, ale jeśli kogoś on razi w skojarzeniu z religią, to uznajmy iż nie chodzi tu rzeczywiste diabły i demony, lecz po prostu o taką sytuację, gdy główne funkcje psychiczne są skokowo przemieniane na postać odpowiadającą innej świadomości - realizującą zupełnie inne cele życiowe, mającą inne doświadczenia, wspomnienia, czy choćby anulującą wiele z istotnych dla danej osobowości poprzednich doświadczeń. Ale kluczowe tutaj jest tych DOŚWIADCZEŃ ZINTEGROWANIE z PRZEKONANIAMI - WIARAMI, jak należy działać w różnych klasach sytuacji.

Czym jest bowiem funkcjonalnie dla świadomości WIARA?
Funkcjonalnie jest to nic innego, jak pewne klepnięcie jakiejś postaci hipotetycznego przekonania do statusu "tego się trzymam, tak będę sprawy traktować". Najlepiej by było, aby wiara miała mocne przesłanki. Ale życie nie daje nam mocy przesłanek na żądanie. Często jest tak, że człowiek musi decydować, mimo że ma wiele wątpliwości. Jeśli atakuje nas dzik w lesie, to lepszym sposobem reakcji jest wspięcie się na niemal dowolne, jako tako grube drzewo, niż deliberowanie nad zoptymalizowaniem funkcji zawierającej w sobie zmienne typu: szybkość ruchu nasza, szybkość ruchu dzika, grubość drzewa, ilość gałęzi do złapania się ich, odległość od drzewa. Zanim bowiem byśmy tę funkcję zoptymalizowali, dzik już może szarpałby nasze wnętrzności.
Wiara jest niezbędna wszędzie tam, gdzie pewność względem danych, celów, modeli opisujących zagadnienie nie jest absolutna. Tak jest w zdecydowanej większości przypadków (a rygorystycznie matematycznie patrząc to nawet we wszystkich przypadkach). Musimy zwykle w coś uwierzyć, aby podjąć JAKĄKOLWIEK DECYZJĘ w warunkach braku wszechwiedzy na temat modeli i okoliczności.

Samoakceptacja jest związana z formą wiary we własne siły, w poprawność rozpoznań. Bez samoakceptacji świadomość nie byłaby w stanie reagować, bo nieustanne podważałaby każdy swój wybór, każde potencjalne działanie. Ale samoakceptacja nie bierze się z niczego. Ona powstaje w jakimś stopniu jako efekt SAMOOCENY, dotyczącej wcześniejszych wyborów.
Tu mamy swoiste zamknięte koło - jeśli wybory świadomości dadzą się oceniać jako poprawne, to wzrasta samoocena, i dalej samoakceptacja dla swoich mocy mentalnych. A jeśli jest odwrotnie, jeśli komuś kolejne jego plany palą na panewce, jeśli się nie udają zamierzenia, to spada samoakceptacja, wiara we własne siły, skłonność do posłużenia się tymi mocami mentalnymi przy podejmowaniu kolejnych wyzwań. Efektem tego negatywnego scenariusza może być dalej zaniechanie samorozwoju, bo po co rozwijać coś, co wygląda na tak wadliwe, że nic nie da się tym zdziałać. A to przecież właśnie własnym umysłem trzeba się posłużyć, aby dalej ten sam umysł rozwijać.

TS7 · Wysłany: Śro 21:10, 16 Mar 2022 Temat postu:

Jakub 1
5 Jeśli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią Boga, który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając; a na pewno ją otrzyma.
6 Niech zaś prosi z wiarą, a nie wątpi o niczym! Kto bowiem żywi wątpliwości, podobny jest do fali morskiej wzbudzonej wiatrem i miotanej to tu, to tam.
7 Człowiek ten niech nie myśli, że otrzyma cokolwiek od Pana,
8 bo jest mężem chwiejnym, niestałym we wszystkich swych drogach.

Dodatkowo:
Czy jest konieczne pilnowanie obecnej osobowości?
Sama się destabilizuje jak "przestajesz uważać"?
Jest stabilna czy niestabilna?
Pogarsza się z dnia na dzień "bez wydarzeń"?
Czy w wyniku wydarzeń?

Może po prostu skupić się by np. najbliższa ISTOTNA decyzja była lepsza niż poprzednia, a choć nie gorsza?
Zrobić hierarchię ważności decyzji może?
Ustalić czy masz czas nad wszystkim dumać czy jednak będzie to kosztem czegoś ważniejszego?
Horyzont czasowy?

Mateusz 6
33 Starajcie się naprzód o królestwo i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane.
34 Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy.

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 22:02, 16 Mar 2022 Temat postu:

TS7 · Wysłany: Śro 22:43, 16 Mar 2022 Temat postu:

Mamy "trud bierny", "trud aktywny"?
Jak działa mechanizm "większego trudu"?
Czy "skupiając" się (marszcząc brwi?) masz lepszej jakości myśli niż gdy "nie skupiasz się"?

Czy myślenie jest walką?

Mateusz 10
20 gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was.

Pytanie eksploracyjne nieścisłe:
A co jeżeli "rozbudowując myślenie zaśmiecasz umysł"?

Co jeżeli ludzie sami sobie utrudniają myślenie tworząc samemu sobie ograniczenia niepotrzebne, które nie mają na celu chronić przed złem?
Coś jak osoba co gra w grę i wymyśla sobie dodatkowe reguły, których nie dał twórca.
Np. Nie możesz używać wież w szachach, gracz drugi może.

1 Królewska 3
12 więc spełniam twoje pragnienie i daję ci serce mądre i rozsądne, takie, że podobnego tobie przed tobą nie było i po tobie nie będzie.

Skąd się biorą słowa w rozumie?
Jeżeli jesteś ich autorem, to jak je tworzysz?

Przysłów 3
5 Z całego serca Bogu zaufaj,
nie polegaj na swoim rozsądku,
6 myśl o Nim na każdej drodze,
a On twe ścieżki wyrówna.

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 8:53, 17 Mar 2022 Temat postu:

TS7 · Wysłany: Czw 10:20, 17 Mar 2022 Temat postu:

Nie chodzi o to by nie być ostrożnym na działania Szatańskie czy popaść w pychę. Aczkolwiek postawa "fałszywie lękowa" może być również działaniem Szatana mogąca służyć temu by człowiek był "bierny w lęku".

1 Jan 4
18 W miłości nie ma lęku,
lecz doskonała miłość usuwa lęk,
ponieważ lęk kojarzy się z karą.
Ten zaś, kto się lęka,
nie wydoskonalił się w miłości.

Rzymian 8
1 Teraz jednak dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie, nie ma już potępienia.
2 Albowiem prawo Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, wyzwoliło cię spod prawa grzechu i śmierci.
3 Co bowiem było niemożliwe dla Prawa, ponieważ ciało czyniło je bezsilnym, [tego dokonał Bóg]. On to zesłał Syna swego w ciele podobnym do ciała grzesznego i dla [usunięcia] grzechu wydał w tym ciele wyrok potępiający grzech,
4 aby to, co nakazuje Prawo, wypełniło się w nas, o ile postępujemy nie według ciała, ale według Ducha.
5 Ci bowiem, którzy żyją według ciała, dążą do tego, czego chce ciało; ci zaś, którzy żyją według Ducha - do tego, czego chce Duch.
6 Dążność bowiem ciała prowadzi do śmierci, dążność zaś Ducha - do życia i pokoju.
7 A to dlatego, że dążność ciała wroga jest Bogu, nie podporządkowuje się bowiem Prawu Bożemu, ani nawet nie jest do tego zdolna.
8 A ci, którzy żyją według ciała, Bogu podobać się nie mogą.
9 Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy. 10 Jeżeli natomiast Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na [skutki] grzechu duch jednak posiada życie na skutek usprawiedliwienia. 11 A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha.
12 Jesteśmy więc, bracia, dłużnikami, ale nie ciała, byśmy żyć mieli według ciała.
13 Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha uśmiercać będziecie popędy ciała - będziecie żyli.
14 Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi.
15 Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu [b]pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»
16 Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi.
17 Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.
18 Sądzę bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić.

Rzymian 6
16 Czyż nie wiecie, że jeśli oddajecie samych siebie jako niewolników pod posłuszeństwo, jesteście niewolnikami tego, komu dajecie posłuch: bądź [niewolnikami] grzechu, [co wiedzie] do śmierci, bądź posłuszeństwa, [co wiedzie] do sprawiedliwości?
17 Dzięki jednak niech będą Bogu za to, że gdy byliście niewolnikami grzechu, daliście z serca posłuch nakazom tej nauki, której was oddano
18 a uwolnieni od grzechu oddaliście się w niewolę sprawiedliwości.

Rzymian 3
31 Czy więc przez wiarę obalamy Prawo? Żadną miarą! Tylko Prawo właściwie ustawiamy.

TS7 · Wysłany: Czw 10:23, 17 Mar 2022 Temat postu:

Pytania eksploracyjne:
Kto będzie Boga sądził i za co?
Po co w ogóle kogoś sądzić?
Po co człowiekowi "samodzielność"?

Semele · Wysłany: Czw 10:27, 17 Mar 2022 Temat postu:

TS7 · Wysłany: Czw 10:36, 17 Mar 2022 Temat postu:

Mówię o sądach niebieskich, nie ziemskich.
Na Ziemi co się wyprawia to inna rzecz.

Łukasz 15
11 Powiedział też: «Pewien człowiek miał dwóch synów. 12 Młodszy z nich rzekł do ojca: "Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada". Podzielił więc majątek między nich. 13 Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. 14 A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. 15 Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie4. 16 Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. 17 Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. 18 Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu5 i względem ciebie; 19 już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. 20 Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. 21 A syn rzekł do niego: "Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu6 i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem". 22 Lecz ojciec rzekł do swoich sług: "Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! 23 Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, 24 ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się". I zaczęli się bawić.
25 Tymczasem starszy jego syn7 przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. 26 Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. 27 Ten mu rzekł: "Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego". 28 Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. 29 Lecz on odpowiedział ojcu: "Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. 30 Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę". 31 Lecz on mu odpowiedział: "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. 32 A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się"».

Mateusz 6
14 Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski.
15 Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień.

====

Niesamodzielność może być po to, że jak jest ktoś mądrzejszy od Ciebie, kto ma najlepsze intencje względem Ciebie, to może warto się słuchać?

A po co samodzielność?

Semele · Wysłany: Czw 10:41, 17 Mar 2022 Temat postu:

No po co samodzielność.

Myślisz , że ludzie Hitlera i Putina nie potrafią osądzić?

Warto się słuchać nie tych , którzy mają intencje. tylko tych , którzy robią coś co warto naśladować.

TS7 · Wysłany: Czw 10:52, 17 Mar 2022 Temat postu:

"Zło zła nie zmazuje".

Mądrość Syracha 28
1 Tego, który się mści, spotka zemsta Pana:
On grzechy jego dokładnie zachowa w pamięci.

Dobrego Boga warto naśladować.
Łatwiej jest jak go "widać"?
Jezus Bóg.

Pytanie eksploracyjne:
Dlaczego ludzie chcą "zadośćuczynienia"?
Co to w ogóle znaczy?

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 12:18, 17 Mar 2022 Temat postu:

TS7 · Wysłany: Czw 13:10, 17 Mar 2022 Temat postu:

Nie na wszystko dostaniesz "gotową odpowiedź".
Masz tak wiele wątpliwości, a z czasem tworzą się nowe, jak fraktal. Tak to działa nieraz. Rozmowa się "rozgałęzia wykładniczo". To zajmuje czas i energię. Wolę szukać wąskiej drogi.
Ja doświadczyłem, że czasem można gadać i gadać w sposób "dowodowy" na zasadzie "odpowiedz na każdy zarzut" i na nic to. Zmęczysz się głównie. Dowody i wątpliwości są nieskończone jak ktoś nie chce się zatrzymać?
A czasem możesz przeczytać nowy fragment Słowa Bożego lub jakieś zdanie, którego nie znałeś i potem się okaże że coś Ci się przestawi, ustawi i zrozumiesz. Ale czy to się wydarzy, to trzeba sprawdzić.

Takie rygorystyczne "dowodowanie" jest męczące.
Szczególnie gdy ktoś pomija czy się powtarza.
Więc staram się sprawdzić co się przyda.

Wiele rzeczy raczej będzie potrzeba przepracować w modlitwie. Skoro nie uznajesz Kościoła, to możesz się umęczyć bardziej niż potrzebne.

Moje porady na początek byłyby np.:
Dużo modlitwy
Msza
Spowiedź
Komunia Święta
Poznaj detale nauk Kościoła Katolickiego
Poczytaj Historię Kościoła

Alternatywnie:
Dużo modlitwy m.in. o "spokój Ducha"
Modlitwy o odpowiedzi na Twoje pytania

Większość wiadomości to mam poczucie jakby nie była do mnie pisana. Do kogo nie wiem.
Chyba, że zarzucasz mi którąś z tych cech to powiedz wprost zamiast bezimiennie.

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 13:37, 17 Mar 2022 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 14:48, 17 Mar 2022 Temat postu:

Wrócę bardziej do tematu wątku.

Model funkcjonalny świadomości
Świadomość działa jako ZBIÓR ZASAD WYBORU, które nieustannie rozstrzygają problem:
A) działać wedle tego, co ZEWNĘTRZNE, uginając jakoś to co własne
B) działać zgodnie z WŁASNYM PLANEM, ignorując (na ile się da) sugestie z zewnątrz.
Przy czym właściwie to mamy tutaj nie koniecznie tylko wybór albo - albo, lecz SYNTEZĘ A z B, a może nawet syntezę w postaci kwantowej - czyli SUPERPOZYCJĘ A i B.

W każdy wyborze, w każdej decyzji możemy
- uznać priorytet tego co zewnętrzne
- uznać priorytet własny.
Skrajne postacie wyboru zwykle będą wadliwe.
Skrajnie uznając priorytet tego co zewnętrzne, pozbawiamy się ODPOWIEDZIALNOŚCI, zakopujemy talenty i redukujemy własną sprawczość, siebie samego do roli wykonawcy rozkazów, bądź CZYSTEGO OBSERWATORA, który w nic nie ingeruje.
Skrajnie uznając własne cele i przekonania, stajemy się kimś na wzór pozbawionych wrażliwości despotów, którzy po trupach dążą do swoich celów.

Sztuką jest jakiegoś POGODZENIE OBU TYCH RÓL - POSTACI ŚWIADOMOŚCI.
Zrównoważona świadomość
- jest aktywna, kiedy trzeba
- jest nieaktywna, pozostaje biernym obserwatorem w pozostałych przypadkach.

Trochę tu się przypomina słynna modlitwa [link widoczny dla zalogowanych]
Boże, użycz mi pogody ducha,
abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić,
odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić,
i mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego.