ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dziś uważam, że stopień zadziorności, w dyskusji objawiającej się silną "polemicznością" sformułowań jest w głównej mierze cechą genetyczną, wrodzoną. Są ludzie, którzy INSTYNKTOWNIE w reakcji na czyjeś zabranie głosu w dyskusji będą chcieli temu zaprzeczyć. I ja miałem właśnie taką - silnie polemiczną z natury - osobę w swoim otoczeniu. Z tą osobą bardzo trudno było COKOLWIEK USTALIĆ, bo ona miała gigantyczny PROBLEM Z AKCEPTACJĄ JAKIEJKOLWIEK SUGESTII ZEWNĘTRZNEJ.

Niektórzy najwyraźniej tak właśnie mają, że funkcjonują mentalnie na potrzebie sprzeciwu, okazania swojej odrębności od tego, z kim przyszło tej osobie dzielić życie. Bezrefleksyjny, instynktowny sprzeciw będzie się objawiał z grubsza następującymi zachowaniami i postawami:
1. każde stwierdzenie, jakie ktoś wypowie względem tej osoby z automatu będzie negowane
2. komunikaty, jakie pojawiają się w przestrzeni medialnej, są traktowane silnie nieufnie, co skutkuje nadmiernym przypisywaniem prawdziwości i ważności rozmaitym "siłom sprzeciwu" - teoriom spiskowym, ugrupowaniom sprzeciwu, stawiającym sprawy skrajnie i odwrotnie do tego, co się najczęściej twierdzi
3. rolę logiki i rozumu w ustalaniu sensu spraw przejmuje bardzo często autorytaryzm, który arbitralnością i siłą personalną stwierdzającego "nadaje prawdziwość" tezom. Sprzyja to też sympatii dla jednostek okazujących siłę, nawet przemoc.
4. w życiu codziennym jednak osoba skrajnie polemiczna będzie najczęściej niepewna, skłonna do zmiany zdania pod wpływem różnych impulsów wewnętrznych. Bo skoro jest system uznawania słuszności tez, oparty jest o osobową siłę, a życie często stawia sprawy niezależnie od zewnętrznych autorytetów, czyli tam, gdzie to osoba sama ma zadecydować, wtedy programowe sprzeciwianie się wszystkiemu przekształca się w sprzeciwienie się samej sobie. Stąd niepewność, dla której "ratunkiem" jest często ośli upór wobec tego, że ktoś np. zauważa, iż pomysł tej osoby na rozwiązanie ma ewidentne wady i warto byłoby go zmodyfikować. Wtedy taka silnie walcząca, polemiczna osoba w końcu "dostaje ten swój powód" do sprzeciwu - to zewnętrzne skrytykowanie. I to pozwala takiej osobie się tylko utwierdzić w przekonaniu, że miała rację, przyjmując poprzednie rozwiązanie, bo oto przecież "ktoś się jej sprzeciwia", czyli że dokonał się ten ważny dla jej emocji aspekt - wystąpił spór, w którym można zajmować stanowisko przeciwne niż ktoś inny.

Patrząc z perspektywy na osobę instynktownie polemiczną i wojowniczą, widać jest jej wewnętrznie miotanie się, frustrację, cierpienie, ale nie sposób jest jaj pomóc. Sugestie ku niej wysyłane będą i tak wykręcone (właśnie na zasadzie nieufności i polemiczności) na coś innego, coś bardziej pasującego do emocji i przekonań tej osoby. Taka osoba zatem po prostu musi cierpieć, musi być sfrustrowana. No i sfrustrowani będą też ci, którzy się z nią kontaktują, jako że będą też doznawali ciągłych sprzeciwów, braku możliwości dogadania się.

Michał Dyszyński

Dyskusja z osobą skrajnie polemicznie nastawioną jest frustrująca dlatego, że co chwila I W NADMIARZE w takiej dyskusji będą wypływały - prowokowane przez ową osobę - aspekty sporne. Krótko mówiąc taka polemiczna osoba w dyskusji będzie się bardziej czepiała o wszystko, o każdy drobiazg, o byle co, zaś pociągnięcie owej dyskusji w stronę jakiegokolwiek dogadania się, konkluzji stanie się zadaniem tytanicznym (najczęściej się to po prostu nie udaje).
Skrajnie i bezrefleksyjnie polemiczny dyskutant postrzega dyskusję przez pytanie: do czego mogę się przyczepić w sformułowaniu mojego oponenta?
To pytanie, o co się można przyczepić, często zablokuje postawienie sobie bardziej naturalnego pytania: co oponent w swojej wypowiedzi ostatecznie sugeruje?...
Polemiczny dyskutant często polemizuje z tezami, które w ogóle w dyskusji nie padły, tylko potrzeba polemiczności wygenerowała je zastępczo. Zostały one wygenerowane tylko po to, aby polemiczny dyskutant miał łatwy cel do zajęcia się nim na polemiczny sposób.

Michał Dyszyński

Dyskutanci przesadnie polemiczni nieraz bronią się przed zarzutami o napastliwość, że przecież dyskusja od tego jest, aby jakieś spory toczyć. Jest w tym pewna część prawdy, jednak przecież zarzut dotyczy nie polemiczności i toczenia sporu w ogóle, lecz postawy, w której dana osoba czepia się nieustannie o wszystko, zaś rozmowy zamiast o kwestiach rzeczowych zamieniają się w pyskówki, czy blokowanie konkluzywności niedopuszczaniem do rozpatrywania kwestii dla polemicznego niewygodnych.