ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Samokrytycyzm jest ściśle związanym z pojawieniem się kogoś postawy skruchy, żalu za to co było w postępowaniu złe. Człowiek niezdolny do samokrytycyzmu, to człowiek wiecznie z siebie zadowolony, a jeśli dostrzegający jakieś błędy, to nie u siebie, ale u innych.
Zadziwiające jest, że w pewnych środowiskach niby chrześcijańskich skrucha jest przyjmowana jako coś istotnego na drodze do zbawienia pod warunkiem...
... że dotyczy kogoś innego.
Tymczasem szczera skrucha musi mieć przecież powód. Tym powodem jest ODKRYCIE, CO SIĘ UCZYNIŁO ŹLE. Aby to odkryć, trzeba w ogóle ZACZĄĆ SZUKAĆ. Jeśli ktoś własnych błędów nie chce szukać, to też najczęściej ich nie znajdzie, w więc nie będzie czuł winy, nie okaże skruchy, a potem nie będzie widział powodu, aby cokolwiek poprawiać.

Michał Dyszyński

Nieraz da się zaobserwować jeszcze coś takiego jak fałszywa skrucha. To jest szczególny rodzaj skruchy, w którym ktoś przyjmuje postawę rzekomego wzięcia czyjejś winy na siebie, deklaruje z tego tytułu skruchę, choć w rzeczywistości to w ten sposób próbuje sugerować winę osoby, której winy rzekomo "przejął". Jest taka forma bicia się we własne piersi, aby jednak wszyscy popatrzyli na tego drugiego - na tego prawdziwego grzesznika, podczas gdy bijący się w piersi wychodzi na tego pokornego. Niektórzy też zanoszą modlitwy w intencji "grzeszników", tylko jakoś dziwnie...
na własne przewiny w ogóle nie spojrzą, samokrytycyzmem się nie splamią.
Skrucha ma sens wtedy, kiedy jest szczera, a nie służy wskazaniu kogoś jako winnego. Największa część prawdziwej skruchy powinna się odbyć w samym człowieku, który UŚWIADOMIŁ SOBIE, co było złe. Zaś probierzem tej szczerości jest GOTOWOŚĆ DO POPRAWY, także ewentualnie zadośćuczynienia. Jeśli ktoś niczego w swoim życiu i postawach nie chce zmieniać, pomimo tego, że ewidentnie wina leży po jego stronie, to nawet jeśli skruchę zadeklaruje, to będzie to deklaracja nieszczera.

Pisze to też w kontekście chrześcijan, którzy niczego nie chcą w swoim życiu zmieniać, nie poszukują niczego przeoczonego w swoim życiu. Czasem na pokaz potrafią jakąś skruchę zadeklarować, pójdą sobie może do spowiedzi, ale jeśli potem nic z tym nie robią, co robią źle, znaczy, że ich skrucha była niewiele warta.

Semele

Masz potrzebę skruchy Michałku??

Semele

Spowiedź to pomyłka katolicyzmu. O tym w innym wątku.

Molinizm

Semele

Jak często sie spowiadasz w tych kratkach?

Semele

Tak po prostu.

Pytam. Czy chodzisz do spowiedzi?

Semele

Jednym z przekonań teologii molinizmu jest tzw. znajomość przygodnych przyszłości przez Boga (scientia condicionata). W skrócie oznacza to, że Bóg zna nie tylko całą przyszłość faktyczną (przeznaczenie), ale także to, co działoby się i co konkretny człowiek by uczynił, gdyby okoliczności były inne.

Twórczym rozwinięciem teorii Moliny było dzieło Francisco Suareza De gratia, w którym ceniony autor wyłożył zasady tzw. kongruizmu (od congruus - łac. "zbieżny"). Śladem Moliny poszedł także Robert Bellarmin oraz w ogóle cały wpływowy zakon jezuitów.

W latach 1598-1607 komisja De auxiliis działająca w Rzymie nie znalazła jednoznacznej drogi wyjścia w tej dyspucie. Wynikiem jej prac było jednak to, że zakazała jezuitom piętnowania dominikanów jako „kalwinów”, a dominikanom nazywania jezuitów „pelagianami”.

Reakcją na optymizm molinizmu co do natury ludzkiej była potępiona przez Kościół katolicki wizja teologiczna Janseniusza, polegająca na zaprzeczeniu możliwości istnienia czystej natury[2]. Janseniści uważali, że głoszą czyste nauki św. Augustyna, nie uznawali typowego dla molinizmu dwuczęściowego charakteru nawrócenia (wezwanie przez Boga i swobodna odpowiedź człowieka).

Michał Dyszyński