ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Trudno jest stać się wolnym w człowieczeństwie. Trudno, bo prawdziwe człowieczeństwo jest kreacją i formą buntu względem tego, z czym się rodzimy, jak startujemy na naszej drodze życia.
Świat, geny, ewolucja przygotowały dla każdego człowieka zbiór przymusów mentalnych, do których - rzekomo - każdy powinien się stosować. Bo jak się nie zastosuje, to zostanie ukarany - poczuje dyskomfort, rozterkę, przykrość, niespełnienie. Nasze genetyczne, ale kulturowe dziedzictwo nie lubi buntowników, nie toleruje zbytniej niezależności, indywidualności, poszukiwania w pełni osobistej drogi.
Bycie człowiekiem wolnym, byciem sobą wymagać będzie więc determinacji, opuszczenia strefy komfortu, zbuntowania się przeciw temu co zastane, ale też i dodatkowej przenikliwości i zdolności oceny tego, co nas spotyka w życiu.
Bycie "człowiekiem genów", "człowiekiem swojego środowiska i grupy, z którą się trzyma", "człowiekiem prawa przyjemności i wygody" jest emocjonalnie preferowane. Dlatego wszyscy ci, którzy utrzymują swoje wybory wzdłuż linii najmniejszego oporu, nie odkryją siebie. Właściwie to nawet nie będą mieli w tym zakresie nic do odkrywania, bo oni nie skonstruują niczego na tyle spójnego i niezależnego, aby dało się to określić jako prawdziwe JA.

Ale nawet bunt wobec instynktów świata nie powinien być dowolny, na pewno nie powinien być chaotyczny. Bunt dla samego buntu, bunt nie mający wyraźnego planu, uświadomienia będzie pusty, a w kontekście wybicia się na wolność bytu, ostatecznie nieskuteczny. To jest właśnie clou! Nie chodzi tylko o sam fakt zbuntowania się wobec świata, ale też o ODKRYCIE POWODU DLA TEGO BUNTU.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Warto zauważyć, że jakaś część ludzi ma dość fundamentalny problem ze sterowaniem swoim życiem. Opisałem to trochę w poście:

Michał Dyszyński

Przekopiowuję tu własny tekst z wątku: Egotyzm i stadność jako objawy słabości umysłu

Jak działa UMYSŁ MOCNY?
Umysł mocny ogarnia ZŁOŻONOŚĆ RZECZYWISTOŚCI, modeluje jej przejawy bez trwogi o to, że stanie się coś, co wywoła konfuzję w odczuciach, co objawi się silnym dyskomfortem poznawczym, urazi emocje. Umysł mocny widzi rzeczy bez potrzeby nadawania im słodzących emocje atrybutów, nie potrzebuje niczego zafałszowywać w celu potwierdzenia sobie jakiegoś statusu, poczucia przynależności, domniemania jakiejś godności. Umysł mocny przenika ten świat na wskroś - postrzega rzeczy, jakimi są.

W odwrotności do umysłu mocnego działa umysł słaby, czyli uwikłany w zależności i emocje, nad którymi nie umie zapanować. Umysł słaby doznaje nieustannie dyskomfortu ze strony swojego niezrealizowania, ma mnóstwo potrzeb, które domagają się zaspokojenia - zaspokojenia tu i teraz bez względu na wszystko, bez względu na naturę sprawy i pozostałe realia. Umysł słaby nieustannie żebrze w rozpaczy o to, co jakoś złagodzi jego poczucie właśnie tej dojmującej słabości.
Dlatego umysł słaby będzie wszelkimi sobie dostępnymi metodami słodził rozpoznania dodając im "atrybuty słodkości". Jakie to atrybuty?
- Atrybut - ja "na pewno mam rację" (ale nie chcę pytać w czym konkretnie mam tę rację, bo wtedy może sprawa się sypnie...), czyli pychę
- Atrybut "jestem na właściwym miejscu" (ale wszelkimi metodami będę się chronił przed próbą zobiektywizowania, ukonkretnienia problemu, bo wtedy może się okazać, iż to aktualne moje miejsce wcale nie jest takie właściwe)
- Atrybut "jestem cząstką najlepszej społeczności" (ale to muszę po prostu zadeklarować i nie pytać po czym ten atrybut poznałem, jak go przyznałem w odniesieniu do obiektywnych wyznaczników, bo wtedy mogłoby się okazać, że mniemam o sobie i swojej grupie zupełnie bez podstaw, że są to jedynie moje czcze deklaracje).

Umysł słaby czuje się zagubiony wobec własnych emocji - emocji natarczywych, drążących wołających o spełnienie. Umysł słaby nie wie, co miałby owymi emocjami począć, jak je uciszyć, jak zmniejszyć ów dyskomfort wątpienia w siebie, w swoje miejsce, w poprawność relacji z ludźmi. Umysł słaby nie ogarnia subtelności, bo te wymagałyby stworzenia w sobie precyzyjnej struktury odniesień. A tu słabemu umysłowi odniesienia nieustannie się sypią, podlegają różnym formom destrukcji ze strony napastliwych, żądających absolutnej uległości emocji. Jedyne na czym potrafi się więc oprzeć umysł słaby, to PIERWOTNE INSTYNKTOWNE SCHEMATY REAKTYWNE, czyli ten najbardziej podstawowe, genetyczne i biologiczne odniesienia. Dlatego umysł słaby jest szarpany instynktami, które wyznaczają temu umysłowi kształt postrzegania świata
- instynktem rozrodczym - wszystko mu się "z seksem kojarzy".
- instynktem stadnym - postrzega rzeczywistość nie pod kątem "jak jest", ale "co by służyło wypromowaniu mojego stada"
- instynktem rywalizacyjnym - słaby umysł ma wielki problem z rozważaniem zagadnień. w których pominięty został aspekt starcia, rywalizacji promowania swojej osoby względem innych.
- i innymi...
Umysł słaby wciąż grawituje do egotyzmu, grupowości, także podległości liderom, bo w nich znajduje rozpoznawalne dla siebie emocje, bo to w powiązanych z nimi sytuacjach właśnie zadziała OŚRODEK NAGRODY, który wyprodukuje nieco dopaminy, która powie słabemu umysłowi "jest dobrze, spełniłeś się". Umysł słaby nie jest w stanie zanalizować tego, co się wtedy stało - dopamina działa poza kontrolą rozumu. Ale słaby umysł nie stawia sobie pytań, które by jakoś mogły zrelatywizować, czy zagrozić temu prostemu uzależnieniu od wypełniania się biologicznego schematu nagradzania. I właśnie dlatego ów umysł jest słaby - bo on NIE SPRAWUJE KONTROLI, bo JEST ZARZĄDZANY, A NIE ON ZARZĄDZA.
Umysł słaby desperacko poszukuje mocy.
Niestety, dla owego umysłu, właśnie DESPERACJA POSZUKIWAŃ owej mocy buduje tę barierę, która powoduje, że ów umysł, zamiast moc zdobywać, de facto jeszcze bardziej słabnie. Owa desperacja powoduje bowiem, że umysł akceptuje jedynie moc NA TERAZ.
A że moc prawdziwa wymaga trudu, cierpliwości, rozsądku, opanowania (czyli właśnie tych cech, których słabemu umysłowi brakuje), to słaby umysł SKUPIA SIĘ NA POZORACH, czyli na tym co rzekomo mocą jest, choć w istocie ma jedynie prawdziwej mocy fałszywe znamiona. Umysł słaby zatem kolekcjonuje sobie te objawy sprawczości, jakie może osiągnąć UŻYWAJĄC PIERWOTNYCH FORM wartościowania, czyli posługując się agresją, manipulacją emocjami, rywalizacją wreszcie zaliczając sobie na plus osiągnięcia cudze, przywłaszczając zasługę dokonaną przez grupę bądź osobę, z którą się ów ktoś identyfikuje. Umysł słaby, skamlący żałośnie o prawdziwy sukces (którego w większości przypadków nie jest jednak w stanie uczciwie, samodzielnie osiągnąć) będzie zatem tym bardziej (im bardziej jest sam słaby) w swoich emocjach bronił owych pozorów, owych wykradzionych innym sukcesów, będzie łasił się do wielkich, będzie dumny z sukcesów ludzi, których zaliczył do grupy swoich, będzie desperacko bronił arbitralności uznawania rzeczy wg swoich potrzeb. Bo umysł słaby jednak tam w środku czuje, że w działając uczciwie, opierając się o niezależne reguły, rezygnując z uznaniowości wartościowania tak, aby jego emocje zostały szybko zaspokojone, nie jest w stanie się zaspokoić, sromotnie polegnie. A jak taki umysł po raz kolejny polegnie, to znowu będzie się musiał zmierzyć z tym poczuciem porażki, jakiego już wcześniej doznawał, a jakiego znieść nie umie.

Umysłowi słabemu bardzo trudno jest pomóc. Trudno jest pomóc dlatego, że ów umysł tak naprawdę nie wypracował sobie jakiegoś niezależnego od emocji, od pierwotnych wstrzyknięć dopaminowych systemu wartościowania. A bez owego systemu wartościowania słaby umysł nie jest w stanie przyjąć, zaakceptować tego, co byłoby dla niego ratunkiem, co pozwoliłoby mu jakoś zrzucić pęta tej niewoli od instynktownych form wartościowania i stać się graczem w tej grze o uznanie siebie w kontekście świata i innych istot.