ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od jakiegoś czasu wierzę, że piekło jest po prostu ogromną samotnością. Zresztą moje osobiste doświadczenie, które już wcześniej opisywałem, związane z krótkotrwałym przeniesieniem mojego odczuwania, świadomości w stan wielkiego cierpienia też było właśnie przeniesieniem się w samotność. Ale nie chodzi tu o "zwykłą" samotność, nie chodzi o samotność, z której za chwilę wyjdziemy. Ja dziś rozumiem piekło jako samotność na zawsze, powiązaną z koniecznością nieustannego wpatrywania się w to, kim się staliśmy - we własną nicość, nieuporządkowanie. Paradoksalnie może się okazać, iż wobec takiego stanu lepszą alternatywą jest doświadczanie cierpienia typu palący ogień, niż bycie w tym sam na sam ze sobą...
W religii (chrześcijańskiej) też piekło jest opisywane jako odrzucenie. Bóg nie organizuje przecież potępieńcom specjalnie jakichś miejsc tortur. Jeśli piekło w ogóle miałoby mieć rację bytu, to nie potrzebowałoby jakiegoś dodatkowego zasilania, czy doglądania. Wystarczy do niego samotność.
Tyrani i despoci też krzywdzą innych w jakimś stopniu z powodu skrytego w nich mentalnego osamotnienia. Są oni w znacznym stopniu temu osamotnieniu sami winni, choć... owa wina chyba może być kwestionowana na zasadzie wskazania, iż on inaczej nie potrafią funkcjonować. Despota w swoich złych emocjach "jest napędzany" głębokim poczuciem pustki, które koniecznie chce rozładować. Owa pustka jest formą właśnie wewnętrznego osamotnienia. Problem w tym, że obecność innych istot w standardowej postaci despocie nie jest w stanie owego osamotnienia zmniejszyć. Despota nie umie czerpać z kontaktu z drugą osobą pozytywnych emocji, bo za bardzo pragnie się wywyższać, za bardzo postrzega relację z innymi na płaszczyźnie rywalizacji, wykazywania swojej przewagi i "mocy".
W ostatecznym rozliczeniu Bóg nie może krzywdzicielom rzucać na pożarcie jakichś dusz, aby taki krzywdziciel mógł się na nich wyżywać, czy rozładowywać frustracje. Mamy tu na ziemi czas, w którym powinniśmy nauczyć się układania sobie relacji z innymi istotami w sposób, niedestrukcyjny z jednej strony, ale też i SATYSFAKCJONUJĄCY SZCZERZE NAS SAMYCH z drugiej.

Michał Dyszyński

Piekło w wyżej opisanym sensie może być zdefiniowane jako: konieczność nieustannego wpatrywania się w to, kim się jest, co się uczyniło (albo czego się nie uczyniło, choć należało).

Weźmy tyrana, który spowodował wojnę. Oto przychodzi czas rozliczenia, a on musi patrzeć na to, co się stało w efekcie jego decyzji - widzi cierpienie jednej osoby, drugiej, trzeciej,... setnej... dziesięciotysięcznej,...milionowej... I wie, że to się stało z jego decyzji, którą teraz należałoby jakoś obronić, jakoś wytłumaczyć: DLACZEGO TO UCZYNIŁEM?
Albo nawet mały domowy despota, który dręczył swoją rodzinę, niekończącymi się pretensjami, roszczeniami, napadami złości... Oto teraz mu się "wyświetla film" z jego życia (motyw wyświetlania się filmu z całego życia jest nawet obecny u osób, które tylko przeżyły bardzo niebezpieczny epizod w życiu, a przeżyły), oto widać po kolei każdy bezsensowny (bo trudno jest mu nadać akceptowalny sens) akt pustej napastliwości wobec osób, które chciały tylko dobrze dla owego despoty, albo po prostu chciałby normalnie żyć. I oto ten mały despota rodzinny ma do obejrzenia ów film ze swojego życia - patrzy jak bardzo jego wybory były bezcelowe, ku niczemu nie prowadzące, jak bardzo były związane ze słabością, uległością drobnym frustracjom, nieuporządkowaniu emocjonalnemu. I będzie "dźwięczało" pytanie: dlaczego nic ze sobą nie robiłeś?...
Dlaczego nie naprawiłeś tego, co - jak to liczne przesłanki wskazywały - nie przynosi nic dobrego ani tobie, ani twoim bliskim.

Jest taki subtelny symptom nieuporządkowania natury, symptom zła: - BRAK SENSU w tym, co robimy.
Jeśli wokół nas dzieją się wciąż mało sensowne rzeczy, a duża część z nich wyraźnie jest związana z naszymi postawami i decyzjami, to jest to BARDZO POWAŻNY POWÓD DO ZASTANOWIENIA. Dlaczego tego nie zmieniam? Dlaczego tkwię w tym, co jest jałowe, puste, złe?...

Większość grzechów aktywnych ma swoim źródle GRZECH ZANIECHANIA. To, że coś nas wytrąciło z równowagi, że zrobiliśmy jakąś głupotę z impulsu, incydentalnie, da się jakoś obronić, można to wytłumaczyć tym, że przecież nie mieliśmy czasu się nad tym zastanowić. Ale jeśli ktoś POWTARZALNIE prowokuje te same bezsensowne sytuacje, to nie może się już tłumaczyć przypadkowością.

Michał Dyszyński

Niedawno życie dorzuciło mi dodatkowy "kamyczek" do tej koncepcji piekła jako samotności. Tym kamyczkiem były dyskusje to na sfinii, a w szczególności dyskusje z osobami, które nie umieją wyjść poza postawę oskarżania.

Niektórzy ludzie w swoim "oskarżycielskim szale" są tak zapamiętali, tak nieprzejednani, aby cokolwiek próbować zrozumieć, spojrzeć na sprawy z innej strony, zrelatywizować swoje emocje i nastawienia, że odgradzają się od innych barierą, przez którą nic się nie może przedrzeć.

Czy bardzo daleko posunięta postawa oskarżania może być głównym powodem swoistego „samozesłania” się duszy do piekła?

Czym jest owo odgrodzenie się duszy od innych, które niszczy wszelką szansę na relację z drugą duszą?…
- Widzę je w postawie: ja zawsze narzucam, ja oskarżam, ja nie słucham, nie dostosowuję się, tylko na wszystkich patrzę z pozycji wyższej – z uzurpowanej przez siebie roli sędziego wszystkich i wszystkiego.
Jeśli jest taka dusza, która umie tylko oskarżać, a niczego do siebie nie przyjmuje, to ona sama – niejako z własnego wyboru – stawia się ponad każdą relacją wzajemną z drugą duszą. Wtedy taka żądająca dla siebie owej nadrzędności dusza JUŻ JEST W SAMOTNOŚCI. Ale czy jest też już w piekle?…
To „piekło” jakie przeżyłem w swoim śnie, o którym wcześniej pisałem było piekłem duszy samotnej i wyalienowanej. Nie było w tym piekle diabłów, nie było ognia piekielnego, a niewysłowione cierpienie jakie dusza odczuwała wynikało tylko z poczucia własnej nicości i samotności. I ja wierzę, że dla stworzenia prawdziwego piekła wystarczy tylko taka właśnie samotność.

Dusza do takiego piekła zsyła się sama – to piekło jest JEJ WYBOREM w tym sensie, że to ona wzniosła ową barierę wobec każdej innej duszy. To ona sama stawia kwestię potencjalnej relacji z drugą duszą na zasadzie:
- ja oskarżam tę drugą duszę
- ja zawsze żądam, domagam się uległości
- ja o wszystkim decyduję i nikogo nie słucham
- ja nie interesuję się tym, co ktoś ma mi do powiedzenia
- ja chcę dla siebie wyłącznej decyzyjności w każdej sprawie
- ja nikogo nie respektuję
- ja nigdy nie ustępuję
- ja muszę zawsze być zwycięzcą
Taka dusza zatem…
dostanie to, czego „chce”. Dostanie WYCOFANIE SIĘ WSZYSTKICH INNYCH DUSZ z kontaktu z duszą żądającą i oskarżającą.
Skoro inne dusze takiej wiecznie oskarżającej duszy nie odpowiadają, skoro zostały odrzucone w swojej indywidualności i jestestwie, to konsekwencją tego będzie BRAK KAŻDEJ INNEJ DUSZY w przestrzeni mentalnej duszy oskarżającej. Skoro nikogo nie akceptujesz, to nikt ci się nie będzie narzucał!
Jest ci druga duszą wrogą? – zostanie ci ten wróg zabrany, teraz już dla ciebie nie ma wroga
Jest ci druga dusza podłą i niemiłą? – To co niemiłe i podłe zostanie ci odjęte.
Nie chcesz nikogo słuchać? – Więc nikt do ciebie się nie odezwie – wedle tego, jak sama stawiasz sprawy.
Nie ustępujesz w niczym? – Oto w samotności jesteś panem wszystkiego w swojej przestrzeni – panem absolutnym i niepodważalnym! Tylko ty tu decydujesz, a nikt ci nie zaprzeczy.
Jesteś, duszo nieprzejednana, zwycięzcą i panem swojej przestrzeni mentalnej, nikt tu niczego ci nie zmieni, nikt niczego nie narzuci, nikt o nic nawet nie spyta.
Świat całkowitej samotności to ten twój świat – bytuj w nim na zawsze, bo tylko do takiego świata pasujesz.

Tu nie trzeba decyzji jakiegoś sędziego, który by wbrew woli zsyłanej do piekła duszy owo zesłanie zarządzał. Tu dusza sama wybrała, nawet sama określiła warunki swojego wiecznego bytowania – ona JUŻ WCZEŚNIEJ BYŁA W KAPSULE ODGRODZONEJ OD INNYCH DUSZ, a teraz tylko to się zatwierdza i realizuje, jako jej ostateczny wybór.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Nie wiem, jak bym ja poustawiał. Mogę tylko wierzyć, że Bóg wyznacza pole wolności i daje każdemu tyle wolności, ile każdy potrzebuje, by się móc rozwijać. Wierzę też, że są jakieś zabezpieczenia w całej tej układance, by człowiek nie mógł zrobić sobie nieodwracalnej krzywdy.

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Hej Michał! W innym temacie napisałeś takie zdanie:

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński