ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Osobowość człowieka dostaje się na świat, który stwarza mieszaninę, swoistą kakofonię nacisków mentalnych. Osobowość próbuje to jakoś ogarnąć, zająć stanowisko, w którym to stanowisku odzwierciedla jakoś SIEBIE - zdolność konstruowania mentalnych odwzorowań rzeczywistości, zorganizowanych hierarchicznie wokół poczucia sensu i poczucia tożsamości. Kluczowym aspektem tego konstruowania siebie jest SZCZEROŚĆ.

Czym jest szczerość?...
- Można w tym kontekście szczerość opisać jako formę trwałości uznań spraw, przy NAWIĄZYWANIU ADEKWATNEGO KONTAKTU Z GŁĘBSZYMI POSTACIAMI WŁASNEJ NATURY.
Szczery w swoich uznaniach człowiek może powiedzieć o kolejnym swoim uznaniu spraw, że nie wystąpił rozdźwięk pomiędzy tym, co czuje, co głębiej ma w myślach, co też zahacza o intuicję, o niewerbalny aspekt swojego myślenia i odczuwania.
Świat naszą szczerość nieustannie testuje, narzucając co chwila jakieś zadania, które jeden aspekt szczerości konfliktują z jakimś innym aspektem. Wtedy pojawia się rozdźwięk - nie wiemy, czemu tu należałoby dać priorytet. Ten rozdźwięk daje też efekty dyskomfortu, przykrości emocjonalnej. Bo naturalnie chcemy rozumieć rzeczywistość, co sprowadza się do budowania JEDNOŚCI DOZNAŃ I MYŚLI.

Czym w tym kontekście będzie brak szczerości?
Uznania, które są nieszczere, bazują na SPRZECZNOŚCIACH WEWNĘTRZNYCH, na tworzeniu podwójnych instancji rozumienia, rozpoznawania. Mając rozdwojone myślenie i odczuwanie, myśl się rozszczepia, szukając rozstrzygnięcia - decyzji - odpowiedzi na pytanie: to jak to właściwie jest?
Robocze zakłócenia szczerości są naturalne, wręcz są normą, impulsem do okazania mocy świadomości. W obliczu pojawienia się rozdźwięku w ocenach umysł jest zmuszony STWORZYĆ NOWĄ SYNTEZĘ, w której wyjaśni się, jakie stanowisko jest tym słusznym. Wręcz fundamentalnym błędem jest "zbytnie ułatwianie sobie" walki z tą nieszczerością, która się objawia przy pierwszym oglądzie spraw. Wiele umysłów wpada w tę pułapkę, że probuje mieć rozstrzygnięcie od razu. Ale nie mając opracowanej dobrej (przemyślanej, przetestowanej, spójnej) reguły pokonywania sprzeczności, można jedynie rozstrzygnięcia wskazywać losowo, zdając się na przypadek. I tak wiele umysłów blokuje się w rozwoju – przypadkowość rozstrzygania spraw wygrywa u nich z świadomością.
Szczerość jest celem, ale trzeba się pogodzić z tą niekomfortową okolicznością, iż jego osiąganie będzie nieoczywiste, będzie związane z URUCHOMIENIEM WEWNĘTRZNYCH MOCY. Te moce stanowią właśnie emanację osobowości, są bytem osobowym jako takim.

Szczerość jest niezbywalna, ona jest formą prawdy, ale dochodzenie do tej osobistej, głębokiej szczerości jest żmudne, jest działaniem bez gwarancji sukcesu. Można jedynie mieć NADZIEJĘ, że ów sukces w końcu osiągniemy.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński