ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dlaczego w ogóle wybuchają wojny?...
- Dlatego, że ludzkość wysoko ceni dominację, krzywdzenie, a nie pomocniczość i dobro.

Kiedyś (jeszcze za PRL-u) ktoś rzucił pomysł "wychowanie dla pokoju". Gdyby ów pomysł mądrze zrealizowano, wojny przestałyby wybuchać. Niestety, mamy właściwie sytuację odwrotną od wychowania dla pokoju, mamy wychowanie do wojen. A co należaloby zmienić?...
- Zaprzestać głoszenia idei "chwały oręża" - zamiast mówienie o "chwale" aktów zabijania, należałoby wypominać te akty jako upadek dobra, jako morderstwa w imię chorych ambicji wodzów.
- Zlikwidować wszystkie pomniki stawiane agresorom - np. Napoleonowi, Aleksandrowi Wielkiemu (należałoby zaniechać stosowania przydomku "wielki" w jego przypadku) itp.
- Całą edukację, w szczególności naukę historii zmienić gruntownie w ten sposób, że zamiast skupiać się na zdobyczach i wodzach wojsk w nauczaniu, przedstawiać wojny jako pasmo cierpień ludności, jako zbrodnie, krzywdy, destrukcję.
- konsekwentnie inicjatorów wojen nazywać zbrodniarzami, przedstawiać ich jako niegodnych, jako zakałę ludzkości.
- uczyć młodych ludzi, że choć instynktownie pragniemy (przynajmniej wielu z nas tego pragnie, bo niekoniecznie wszyscy mają tę cechę naturalnie silną) dominacji i wywyższenia w prosty sposób, czyli wymuszając coś na innych ludziach i osiągając przyjemność, gdy się to udaje zrealizować, to jest to złe, krzywdzące, a ostatecznie takich krzywdzicieli poniża. Osoby bardzo skore do poniżania innych powinny być traktowane stosownie do ich mentalnej dojrzałości - czyli postrzegając ich psycnikę na podobieństwo kapryszących bachorów, mentalnie słabe i niedojrzałe osobowości.

Gdyby dzisiejsi tyrani byli KONSEKWENTNIE postrzegani przez całe ich otoczenie jako niegodni, głupi, mali właśnie z tego tytułu, że do głowy im przychodzi, że krzywdzeniem osiąga się jakikolwiek pozytywny efekt społeczny, to tacy tyrani dziesięć razy by się zastanowili, zanim by spróbowali kogokolwiek skrzywdzić.

Michał Dyszyński

Z moim "prostym warunkiem", aby nie było wojen, jest chyba jeden główny problem. Jest nim to, że rozwój osobowości polega na zmaganiu się z problemem znaczenia, ustalenia wartości osoby, czyli z tym, że prosta negacja agresywnych skłonności będzie niemal zawsze nieskuteczna na poziomie rozumienia i odczuwania osób niedojrzałych mentalnie. Inaczej mówiąc, osobowość na niższych etapach rozwoju, jeszcze nie wie, jak sobie ułożyć samą siebie inaczej, jak zdobywając przewagę nad światem w sposób bezpośredni, czyli inwazyjnie narzucając swoją wolę innym ludziom. Sytuację pogarsza fakt, że dominacja jest wpisana w ludzki genom - jako dziedzictwo po zwierzęcych przodkach. To zaś powoduje, że owa dominacja jest dowiązana do odczuwania satysfakcji, przyjemności, także na poziomie seksualnym. I przynajmniej dla części ludzi tak jest, że ich odczuwanie przyjemności będzie silnie związane z dominacją, zaś bez niej, życie będzie im się jawiło jako miałkie, nudne, bez barwy.

Im bardziej osobowość jest zanurzona w swoją zwierzęcą warstwę odczuwania świata, tym częściej motyw dominacji, wchodzenia w zależność typu lider - podwładny, będzie uruchamiał w danym człowieku silne emocje, które są w znacznej części odbierane jako ten domyślny (czasem wręcz jedyny akceptowalny) sposób przeżywania swoich emocji. Instynkty ciągną nas (jednych bardziej, innych mniej) do powielania biologicznych schematów:
- schemat rodzic - dziecko, związany z układem narzucanie - uległość
- schemat przewodnik stada - szeregowy członek stada, też związany z okazywaniem posłuszeństwa
- schemat dominacji i uległości na płaszczyźnie erotycznej, związany z odczuwaniem przyjemności sado - maso.
Te schematy ciągną rozpoznania i tworzone przez osobowość cele do wzorców, w których dana jednostka przyjmuje albo rolę dominatora, albo osobnika uległego. Brak pojawiania się tych schematów w życiu osobników najsilniej wrośniętych mentalnie w zwierzęcość będzie związany z poczuciem dyssatysfakcji, frustracji, będzie odbierany jako brak czegoś ważnego w emocjach. Dlatego osoby o wyraźnie zwierzęcym typie przeżywania swoich emocji będą naturalnie grawitowały w swoich decyzjach i postawach, do uruchamiania owych schematów. I będą to czyniły niezależnie od tego, że trwając w tych schematach, często cierpią, są poniżane, gnębione, nawet zabijane.