ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Z wieloma ludźmi, z którymi się kontaktuję, dyskutuję różni mnie pewna - chyba rzadko wprost stawiana - kwestia: OSOBISTEJ DEFINICJI BYCIA PRZEKONANYM.

Co to znaczy, że jestem przekonany do jakiegoś poglądu (alternatywnie można to nazwać, że "wierzę" w jakąś ideę)?...
Ludzie dają tu bardzo różne, czasem wręcz odwrotne odpowiedzi.
1. Wg jednych już wystarczającym powodem do uznania kogoś za "byciem przekonanym" do jakiejś idei, jeśli się nie sprzeciwia głoszeniu tej idei.
2. Wg innych "przekonanym" jest ten, kto wyrazi słowem jakąś formą akceptacji, a nieistotne będzie tu nawet to, czy się z daną ideą zapoznał, czy ją rozumie, czy by potrafił rozpoznać w grupie innych poglądów, jeśli tylko nie użyjemy przy ich opisie tych samych, co podane słów - kluczy.
3. Według bardziej rygorystycznej interpretacji "przekonaną" do czegoś może być wyłącznie osoba, która na pewnym minimalnym poziomie rozumie, używa w twórczych rozumowaniach daną ideę.

Sam stoję na stanowisku, że słuszną jest odpowiedź 3. Jeśli bowiem ktoś nie rozumie tego, do czego "jest przekonany", to znaczy po prostu, że nie można mówić o jego "przekonaniu" do tego, ponieważ "przekonanie" uważam za ideę związaną z obsługiwaniem przez umysł danego zagadnienia, a nie samo zgadzanie się z kimś, kto nam podał jakąś nazwę, którą inni ludzie łączą z daną ideą (a my sami nawet nie wiedzielibyśmy, jak z tą ideą to łączą, bo przecież tego nie rozumiemy).

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Przekonani manipulacją są "przekonani" w sensie udzielenia przekonującemu jakiejś formy akceptacji słownej, braku sprzeciwu, może zostają skłonieni do powtórzenia jakichś deklaracji za manipulującą ich osobą. Jednak są oni NIEPRZEKONANI w tym sensie, że ich umysł nie stworzył sobie ODNIESIEŃ ZNACZENIOWYCH PRZEKONANIE TWORZĄCYCH. Przekonanie wtedy pojawia się tylko jako zestaw dostosowawczych zachowań na zewnątrz prezentowanych, jako pozór, a brak jest temu przekonaniu WEWNĘTRZNEJ TREŚCI.

Ludziom powierzchownie myślącym i reagującym może ten rodzaj "przekonania" wystarczać. Jeśli oni sami nie też obsługują rozumowania na głębszym poziomie, jeśli ich własny kontakt z daną ideą ogranicza się do generowania deklaracji i zapewnień o akceptacji, poparciu i byciu ze swoimi, to tacy ludzie uznają, iż "wszystko, co potrzebne się dokonało". Z mojej jednak perspektywy, to co ważne nie zostało ruszone, zostały jedynie stworzone pozory - wygenerowano pewne deklaracje, które są puste, za którymi nie idzie wewnętrzna treść.
Ale chyba część ludzi właśnie na tym poziomie w ogóle funkcjonuje - na poziomie wymiany deklaracji, bez zastanawiania się, czy owe deklaracje odnoszą się do rzeczywistych zmian w rozumieniu, czy są odwzorowaniem czegoś więcej niż płytkiej intencji naśladowczej. Być może są to osoby, których w ogóle mało interesuje prawda rozumiana jako stworzenie odpowiedniości do czegoś obiektywnego, być może tacy ludzie w całości "wyżywają się mentalnie" w zarządzaniu deklaracjami względem innych ludzi i to w samej mocy, ekspresyjności owych deklaracji widzą 100% wartości ich życia.
Niby tak też można żyć - z przekonaniem, że jak coś się zadeklaruje z wielką mocą ekspresji, to już nie ma potrzeby martwić się kwestią, czy ta zadeklarowana treść ma odniesienie do jakichś obiektywnych okoliczności, faktów, stanów. Prywatnie nazywam takich ludzi "deklaracjonistami".

Deklaracjonista, to osoba, która w głębi duszy nie wierzy w obiektywną postać prawdy. Choć nieraz deklaracjonista opowiada się za tym co obiektywne, jest często filozoficznie wyznawcą realizmu, jednak JUŻ W DZIAŁANIU MENTALNYM, W ZACHOWANIACH deklaracjonista przeczy temu, co głosi. Deklaracjonista bowiem słowa "obiektywny" użyje w sposób raczej propagandowy, jako metody na przekonywanie do swoich deklaracji, a NIE URUCHOMI PROCEDUR OBIEKTYWIZOWANIA SWOJEGO STANOWISKA. Deklaracjonista powie, że chodzi mu "wyłącznie o obiektywną prawdę", tylko że jak się przyjrzymy temu, co dalej zadeklarował, to wyjdzie na to, że po prostu NAZWAŁ "obiektywnym" swoje deklaracje. Te deklaracje nie przeszły żadnej procedury obiektywizacji, od początku są silnie życzeniowe, subiektywne. Sformułowanie "obiektywna prawda" u deklaracjonisty ma wyłącznie wymiar marketingowy - ma służyć przekonywaniu do niego osobiście i do jego tez.