ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pytając "CZY coś tam zachodzi?" domyślnie powinniśmy wiedzieć, co odpowiedź "tak", albo "nie" jaką można dostać w odpowiedzi, znaczy. Jeśli nie umiemy zróżnicować twierdzenia od zaprzeczenia dla odpowiedzi, do odpowiedź staje się bezwartościowa.

Dlatego integralną częścią rozumienia odpowiedzi na pytanie CZY jest, już głębiej patrząc, wizja, posiadanie gotowych scenariuszy w umyśle "JAK to może zachodzić?".

Tu się często mentalnie ustawiam na przeciwnym biegunie w dyskusjach z ludźmi, którzy gotowi są bardzo silnie upierać się przy jakichś "tak", albo "nie", będących odpowiedziami na jakieś "CZY...?", w sytuacji gdy właściwie nie wiadomo czym się różni w konsekwencjach myślowych "tak, to zachodzi" od "nie, to nie zachodzi".
Szczególnie gdy pytanie "czy...?" ma wymiar propagandowy, albo jest obstawiane przez jakąś frakcję ludzi przeciw innej frakcji ludzi, obserwuję wielkie zaangażowanie po stronie możliwie najtwardszych deklaracji odpowiadających na pytanie CZY? Będzie toczona wojna, spór na noże, bo: to jest przecież "tak", to nie jest "nie"!... :fight:

A ja, jeśli nie uzyskałem wcześniej dobrej (!) odpowiedzi na pytanie JAK?, to patrzę na tę walkę jak na akcję w społeczności wariatów, którzy będą sobie łby urywali o coś, czego nawet nie są w stanie zrozumieć, czym jest. :shock:

Michał Dyszyński

Jest jeszcze jedna różnica między moim podejściem, a tymi, co kopie nieustannie kruszą walcząc o uznanie jakiejś odpowiedzi na ":tak", albo "nie" względem jakiegoś pytania CZY....? Tą różnicą jest, iż moje emocje praktycznie nie obsługują idei zwycięstwa, dumy z tytułu, że "wyszło na moje". Wszystko co aktualnie we mnie jest "na moje" właściwie "tylko czeka na to", aby to zastąpić czymś nowym, lepszym, udoskonalonym. Żadne aktualne "moje" nie jest dla mnie tak ostatecznie ważne, bo nie wiąże się z poczuciem zwycięstwa, czy wyższości, bo i tak traktuje to jako jeden z wielu etapów mojego rozwoju.

Dodatkowo mam mało rywalizującą naturę, więc samo poczucie zwycięstwa nad kimś nie dostarcza mi specjalnie pozytywnych emocji. Mam swoje bardzo osobiste, zwycięstwa - zwycięstwa nad sobą samym, nad własnymi słabościami. To jest chyba najważniejszy rodzaj zwycięstwa, który ma moc wywoływania u mnie poczucia znaczącej satysfakcji.

Czy całkiem nie zależy mi na uznaniu ludzi?... :think:

- Tego bym nie powiedział. Czuję, że jakaś forma interakcji z ludźmi, jakaś postać uznania z ich strony jest dla mnie chyba ważna. Ale jeszcze nie zdiagnozowałem sobie, o jaką formę dokładnie mi chodzi. Mam tu ustalone pewne negatywne aspekty takiego uznania - np. zupełnie nie kręci mnie to, że np. komuś potrafiłem sprawić przykrość, poniżyć go. Wlaściwie to jeśli już coś by mi sprawiło satysfakcję, to poczucie, że udało mi się kogoś wyciągnąć z depresji, sprawić, że poczuł się dowartościowany, czyli wywyższony w stosunku do wcześniejszego stanu. Poza tym na pewno zupełnie nie interesuje mnie uznanie, które bym zdobył metodami manipulacji, wpierania namolnie swojej osoby, czy swoich przekonań. Od tego mnie wręcz odrzuca, tu czułbym coś w rodzaju antysatysfakcji, czyli czułbym się od tego zgnębiony. Jeśli już jakieś uznanie byłoby dla mnie wartościowe, to związane z tym, że osoba mnie nim darząca odczuła je w sposób w pełni wolny, spontaniczny, w prawdzie, choć...
chyba też jako INDYWIDUALNIE, tzn. nie na zasadzie "obiektywna procedura wykazała, aby Michała uznać, więc ja wynik tej procedury jestem zobowiązany uznać, więc uznaję". Nie chciałbym być uznawany wyłącznie tak "bezosobowo, proceduralnie", lecz chciałbym, aby tu wystąpił pierwiastek zakorzeniony w osobistych, indywidualnych przekonaniach i uczuciach osoby, czyli aby wystąpił w nim wyraźnie aspekt SZCZEROŚCI.

Mam wrażenie, że jestem w tym ostatnim na przeciwnym biegunie względem sporej grupy przekonujących, którzy zdają się właśnie walczyć o to, aby uznanie dla nich zostało przeforsowane, żeby oni wynikało z ich sprawczości, zadziałało poza kontrolą i spontanicznym rozpoznaniem uznającego, czyli de facto było nieszczere...

Choć zapewne to jest tak, że te osoby do końca nie przemyślały sprawy - tzn. nie rozliczyły się właśnie z tym pytaniem: czy chcę być uznawany w pełni szczerze?
Mam wrażenie, że pewna część osób tak bardzo pożąda sprawczości swoich działań, tak bardzo chce mieć poczucie, że to jednak oni coś byli w stanie sprowokować, nawet wymusić, iż poświęcają na tym ołtarzu kontroli i sprawczości ideę szczerości.

Michał Dyszyński

W zasadzie to należałoby rozszerzyć ten wątek o temat pytania CO?
Pytanie "JAK?" jest ściśle związane z pytanie "CO?". I to w obie strony jest tu zależność, czyli mamy:
Wiedząc CO, mamy powód stawiania pytania JAK.
Ale kompletnie nie mając pomysłu na to, JAK coś miałoby występować, nie będziemy w stanie sensownie operować na problemie CO.

W szerszym rozumieniu mamy zatem tu wątek trzech wzajemnie ze sobą powiązanych pytań, konstruujących sens: CO, CZY JAK...

A chyba najciekawsze w tym jest to, że trudno jest ustalić dobrze chronologię, które z owych pytań jest bardziej pierwsze.
Pytanie CO dziedziny swój sens po CZY i JAK.
Ale pytanie CZY z kolei też zależy od tego, czy posiadamy jakąś minimalną wizję tego CO i JAK.
Z kolei pytanie JAK stawiamy, gdy mamy jakąś wizję CO i CZY.
Rozumienie, działanie powstaje jako efekty SYNTEZY, czyli JEDNOCZESNE DOKONANIE WGLĄDU w owe: co, czy, jak...

Michał Dyszyński

Osoby myślące w sposób zbliżony do tego, który w tym wątku opisałem, czyli łączące ze sobą w postać całościowej syntezy pytania CZY, JAK, CO, natrafiają na barierę komunikacji przy dyskusji z osobami, które problemy traktują z silną DOMIESZKĄ INTUICYJNEGO I EMOCJONALNEGO ROZUMIENIA.

Jak funkcjonuje w kontekście owych trzech pytań traktowanie zagadnień intuicyjno - emocjonalne?...
- Pytania powyższe są zastępowane ad hoc, niekontrolowanymi rozumem dowiązaniami intuicyjnymi.
Tam, gdzie analityczny umysł będzie dociekał CO, CZY, JAK, umysłowość intuicyjna poda szybko gotową odpowiedź - to co jej się AD HOC SKOJARZYŁO.
Intuicja funkcjonuje ad hoc skojarzeniowo, czyli BEZ TESTOWANIA SPÓJNOŚCI rozumowań.
Intuicje będą funkcjonowały na zasadzie "grawitacyjnego" ściągania do najbardziej wrośniętych w psychikę emocji, przekonań, schematów odczuwania i traktowania spraw. Ta grawitacyjność powoduje też ROZMYCIE ODNIESIEŃ, a dalej BRAK MOŻLIWOŚCI KONTROLI na jakiej zasadzie pojawiają się dowiązania jednych aspektów rozumowania i odczuwania i z innymi. Inaczej mówiąc, intuicja jest właśnie tym sposobem rozumowania, która z owej triady CO, CZY, JAK właściwie usuwa ostatni element. Intuicja daje wynik, a my nie wiemy, jak, na jakich zasadach ten wynik powstaje.

Osoba, która DOMAGA SIĘ ŻYWOTNIE, aby procedować w rozumowaniu pytanie "JAK dochodzisz do danego wniosku?", skonfrontowana z osobą (przeważająco intuicyjnie rozumującą), która nie widzi potrzeby zajmowania się tym, problemem "jak to wytłumaczyć?" stanie w obliczu konfliktu, niedogadania, nieporozumień wzajemnych.

Osoba, która widzi sens jedynie wtedy, gdy tej triadzie CO, CZY, JAK wszystkie elementy są poważnie uwzględniane, będzie traktowała deklaracje osoby, która rozumuje intuicyjnie, nie przejmując się pytaniem "JAK?" jako nieinterpretowalne, niezrozumiałe, chaotyczne. Tymczasem intuicyjnie rozumujący uzna, że tu już nie ma potrzeby o nic pytać, bo wg niej pytanie "JAK?" jest nadmiarowe na tym poziomie rozumowań. Pojawią się wtedy konflikty w dyskusji dwóch tak odmiennie patrzących na rozumowanie osób.

Michał Dyszyński