ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W innym wątku popełnił mi się następujący komentarz:

Michał Dyszyński

Wiara religijna chrześcijanina ograniczona do odfajkowania paru rytuałów i wygenerowania pochwalnych peanów na część Boga, Biblii i własnej grupy religijnej, w powiązaniu najczęściej z piętnowaniem tych, co do owej grupy nie należą, jest łatwizną, powierzchownością i formą ucieczki przed podjęciem trudniejszych religijnych wyzwań. Robienie przede wszystkim tego, co powiedzieli starsi, albo bardziej uznani w społeczności znamionuje postawę dziecka. I chyba spora część wyznawców chce w nieskończoność sobie tkwić w postawie dziecka, które samo nie podejmuje odpowiedzialności.
Powierzchowne traktowanie Biblii jest wygodne, bo w nim nie trzeba rozwiązywać problemów, nie trzeba się opowiedzieć, biorąc odpowiedzialność za swoje słowa, czyli też wykazując, iż ZNACZENIE TYCH SŁÓW WYKRACZA POZA INCYDENTALNOŚĆ, że owe słowa ZOBOWIĄZUJĄ. Bycie zobowiązanym jest mało wygodne, jest często związane z trudem, z koniecznością rozprawienia się z własną słabością, niekompetencją, z życzeniowym przekonaniem, że skoro nam coś w ogóle do głowy przyszło, to nie jest potrzebna już żadna forma weryfikacji poprawności tego czegoś.

Wygodnickie wyznawanie religii zostało w licznych środowiskach uświęcone tradycją i presją społeczną. Czasem uzupełnia się ową rutynowość tego wyznawania o POZOROWANE ROZPATRYWANIE PROBLEMÓW. Bo jakby ktoś zarzucił takim wygodnickim religiantom, że nigdy niczego sami nie przemyśleli, a funkcjonują niczym odtwarzacze fraz, których nie rozumieją, bo tylko kopiują je od swoich autorytetów, to tworzy się enklawy rzekomego myślenia.
W owych enklawach rzekomego myślenia problemy są niby rozpatrywane. Tzn. jakiś autorytet stawia problem, powiada "zastanówmy się nad tym". Potem gawiedź chwilę się odda zadumie, czekając, co ich autorytet tu ogłosi. Ta zaduma ma w sobie co najwyżej pozór rozważań, krytycyzm myślenia jest tam udawany, bo nastawienie w 90% polega na oczekiwaniu, co wygłosi autorytet, a co potem zostanie od razu bez pytań zaakceptowane przez gawiedź. I wszyscy są z takiego układu zadowoleni!
- Autorytety są zadowolone, że "są słuchane i akceptowane", bo nikt się nie buntuje.
- Gawiedź jest zadowolona, bo się nie naraziła nikomu (szczególnie autorytetom), a do tego potwierdziła swój związek z grupą i tą całą religijną naszością, składającą się na funkcjonowanie owego towarzystwa wzajemnej adoracji.
Powierzchowna, nieszczera religijność jest wygodna, więc zadowala wszystkich aktorów tego układu...
Ale czy zadowala samego Boga, któremu zaoferowano taki "mentalny gniot", czyli ODMÓWIONO MU SZCZEREGO ZAINTERESOWANIA JEGO WOLĄ, ZAANGAŻOWANIA W STRONĘ UDOSKONALENIA WIĘZI Z NIM?...