ŚFiNiA

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 12:40, 25 Mar 2025 Temat postu: Rojenia o wielkości

Dziwne jakieś czasy nastały... :think:

Oto mamy niespotykany wysyp narcyzów ogłaszających swoją wielkość.
W czym najczęściej miałaby się objawiać?...
- Narcyzi i ich folołersi ogłaszają swoją wielkość w tym, że mogą komuś nawymyślać, coś komuś popsuć, zabrać mu, pobić go.
Ogłaszają się jako ci, co się nikogo nie boją, albo jacy to inni są od nich słabsi, gorsi.
Tacy wielcy są, bo tę wielkość głoszą.
Nadęci niczym indory, chodzą i jeszcze raz podkreślają: ja wielki jestem!
Nie słyszycie?!... Ja wielki jestem, największy jestem!
Nadęte pawie, napompowane pretensjami do królowania i wywyższania się nie widzą, że są śmieszni, że swoimi aktami nadęcia się zdradzili się ze swoimi uczuciami - tak bardzo chcą się ogłosić wielkimi, bo czują się mali, bezwartościowi, puści! Gdzieś głęboko we swoich wnętrzach przeczuwają, że są nikim.
W rzeczywistości mają więc tylko to nadęcie się, a do niego żadnych obiektywnych powodów do uznania ich wybitnej wartości. Ale ich rojenia o wielkości i wywyższeniu przejmują kontrolę nad rozumem, nad zdolnością do samokrytycznego spojrzenia na siebie.
Zwierzęcy instynkt nakazuje im walkę o dominacji, a oni niewolniczo mu ulegają, więc jeszcze raz się ogłoszą tymi lepszymi, tymi większymi.
Jako praktycznie jedyne "potwierdzenie" tego, że są owymi wielkimi, wystawiają różne formy blokowania pytań o podstawy tych buńczucznych deklaracji: "jak mojej wielkości nie uznasz, to ci coś zepsuję, coś zabiorę, dokuczę ci!".
Nic dobrego światu i ludziom nie przynoszą, bo są pasożytami. I to w dużym stopniu z racji swoich pasożytniczych zdolności mają się z wielkich. Są wielkimi pasożytami, więc przecież są wielkimi...
W istocie są niczym napompowane krwią kleszcze na ciele ludzkości...
Wstrzykują ludzkości pasożytnicze choroby i piją, co inni stworzyli, nadymają się tą krwią. I ogłaszają te swoją wielkość. Jeszcze raz ja ogłaszają, do dadatkowo grożą, co to złego zrobią każdemu, kto tego nie przyjmie.

Od pewnego poziomu potrzeby rojenia sobie wielkości, rozsądek właściwie zaczyna zamierać. Już jest tylko to to samo głoszenie, samo to wściekłe: nie uznajecie mnie za największego?!! - To wam zrobię coś złego - pobiję, zniszczę, zepsuję.
Ale cóż, skoro wielkości do tworzenia, wielkości do dobra nie ma w nich nawet za grosz, to grają tym, co mają - "wielkością" to psucia i krzywdzenia.
Im więcej się nadymają, tym bardziej są groteskowi, a gdy to trochę zaczynają wyczuwać, że ich samochwalstwo robi "średnie" wrażenie na rozumnych ludziach, to tym, bardziej zaczyna grozić, tym bardziej się nadymają i tym większa ich ogarnia złość na rozumność jako taką. Nienawidzą tych różnych "profesorków", tych co oceniają nie po nadęciu się, nie po bezpodstawnych deklaracjach, a wielkość widzą w rzeczywistych działaniach, które dały dobre efekty. Tymczasem ci, co o wielkości sobie roją, tego, co by dało dobry efekt, nie umieją zaofiarować. I to właśnie dlatego u nich cała para idzie w to groteskowe nadęcie się. Czując to, mają jeszcze większą potrzebę rojenia swojej rzekomej wielkości i tym większą złość na tym, co pustych emocji i pustych deklaracji nie uznają, bo kierują się rozsąðdkiem. Tym większa narasta w nich wściekłość wobec świata, który ich pychy jednak nie akceptuje.
Więc - tytułem rekompensaty - jeszcze tym bardziej sobie o swojej wielkości roją, jeszcze bardziej się nadymają, jeszcze bardziej stając się groteskowymi. I tak dalej - w zamkniętych kole, z którego wyjściem jest...
... niestety spełnienie tej wściekłości, tej potrzeby niszczenia. W końcu ci z maniami wielkości - tak z lewa, jak i z prawa, tak z północy, jak i południa, tak ze wschodu, jak i z zachody - rzucą się sobie do gardeł. Paranoicy z urojeniami wywyższenia, wiecznie nasyceni w gniewie w pysze pewnie w końcu zrealizują tę swoją złość powstałą z bezsilnego, niespełnialnego pragnienia wielkości. Wtedy rzeczywiście zniszczą, rozwalą, sprowadzą śmierć. Ich pycha w końcu eksploduje krzywdą na niespotykaną do tej pory skalę. :cry:

Wtedy ludzkość może w końcu zrozumie, że za długo zezwalała pyszałkom i mentalnym miernotom na osiąganie szczytów władzy. Od początku ludzkość ma z pychą ten sam problem - że nawet liczni ci, którzy sami władzy nie zdobędą, o wywyższaniu się (czasem tylko skrycie) marzą. I to dlatego mali piewcy wywyższenia chcą się podpiąć pod pyszałków u władzy, chcą z nimi iść, głosząc wspólne swoje wywyższenie. Jak wielki ból musi ludzkość przeżyć, aby w końcu większość zrozumiała, że ulegając pysze, skazujemy się na zagładę?...

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 13:44, 25 Mar 2025 Temat postu: Re: Rojenia o wielkości

Ciekawe jest, że rojący sobie o wielkości, nie zgłaszają tej wielkości w żadnej twórczej, czy niosącej dobro, głębsze zrozumienie, poznanie dziedzinie. Chodzi tylko o nadęcie się o ogłaszania "ja jestem większy od ciebie, ja wygrywam, ja cię mogę skrzywdzić, poniżyć!".

Intencji dobra wywyższający się nie mają. A mają za to bogate intencje czynienia krzywdy, poniżania. Gdzieś tu się czuje, że jakby tak pozabijali, poranili, zrabowali, zniszczyli wszystko, co się da, to dopiero piewcy swojej wielkości byliby usatysfakcjonowani. A już na pewno chcieliby, aby im bezwarunkowo ulegać, aby sobie mogli grymasić, panoszyć się, nadymać, jacy są wielcy.

Jest wiele rzeczy, w których można by udowodnić wielkość na sposób dla ludzi cenny i użyteczny - opracować lekarstwa na ciężkie choroby, środowisko uczynić mniej zdegradowanym, czystym, stworzyć lepsze teorie naukowe, dzieła sztuki. To jednak zwolenników ich wywyższenia nie nęci, to dla nich jest nieatrakcyjne, słabe, bez wyrazu. Dopiero jakby tak innych zgnębili, skrzywdzili, poniżyli - ooo... to by dopiero było to, co definiuje tę "wielkość" na sposób, który ich emocje by zrozumiały... :fuj:

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 14:21, 25 Mar 2025 Temat postu: Re: Rojenia o wielkości

Zadziwia mnie to, że tak wiele ludzi bierze za dobrą monetę czcze deklaracje o wielkości, wygłaszane przez narcyzów. Samo ogłaszanie się wielkimi przecież nic nie kosztuje. Ale niektórzy takie samochwalstwo traktują jako coś wręcz świadczącego na plus. Chyba na zasadzie "jakby nie był naprawdę wielkim człowiekiem, to by przecież nie ogłaszał się wielkim... :rotfl:

". W moim oczach wielką może być raczej osoba skromna, a nie samochwała.

Ale chyba mamy takie czasy, w których powszechną konkurencją polityków i narodów stało się dążenie do bycia mistrzem świata w samochwalstwie.

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 17:29, 25 Mar 2025 Temat postu:

Mam swoją życiową zasadę: nie oskarżać nikogo, bez - przynajmniej testowego, potencjalnego - oskarżenia siebie. Więc tutaj też od razu stawiam to pytanie: a ty sam, Michale, czy czasem nie roisz sobie swojej wielkości?... Choć właściwie to takie pytanie stawiam nawet ostrzej - czyli pytając nie tyle CZY sobie roję o wielkości, ale KIEDY sobie o tej wielkości roiłem, albo i dalej roję?...
W świetle tego pytania, poszukując uparcie znajdę niejeden epizod mentalny w sobie, gdy o wielkości własnej sobie roiłem. I uparcie chcę się tym epizodom przyjrzeć - co wtedy myślałem/myślę?... To po tych wspomnieniach w ogóle jestem w stanie jakoś rozumieć postawy innych ludzi. To po mojej własnej słabości "dowiaduję się", na czym polega ta pyszałkowata małość, okazywana przez samochwalców. Bo sam takim niejednokrotnie byłem!
Choć...
Wydaje mi się (oczywiście zawsze jest zagrożenie, że sam się tu oszukuję, ale zagrożenie nie oznacza, iż mam rezygnować w ogóle z analizowania sprawy i wyprowadzania ocen, tak jak mi to dyktuje rozsądek i intuicja), że nie dochodziłem w samochwalstwie i pragnieniu wielkości do tych poziomów, które obserwuję dzisiaj w polityce. Owszem, chciałem nieraz być doceniony, chciałem stworzyć coś, co by zadziwiło ludzi, co by się podobało, za co byłbym podziwiany. Jednak...
O ile dobrze pamiętam i diagnozuję swoje intencje, to zależało mi na tym, aby nie te moje osiągnięcia były realne, coś dobrego ludziom przynoszące. Nie przypominam sobie takiej sytuacji, w której pragnąłbym swojego sukcesu, docenienia w sposób typu: uznajcie moja wielkość, bo jak nie, to wam tak obrzydzę życie, że się wam wszystkiego odechce. Takiej postawy (chyba obserwowanej u tyranów, a nawet "zwykłych" polityków skrajnych ugrupowań w dzisiejszych czasach) sobie nie przypominam. Jeśli o jakiejś wielkości sobie marzyłem, to o zasłużonej, wynikającej ze SZCZEREJ FORMY UZNANIA, a nie z uznania pod przymusem.

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 17:57, 25 Mar 2025 Temat postu: