ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Osobiście jestem przekonany, że istotą sądu nad człowiekiem nie jest wcale jakiś zewnętrzny werdykt "to było dobre, a tamto złe w twoich działaniach", ale konfrontacja z prawdą o tym, co się stało i jak się to działo. Nic więcej nie trzeba, aby grzesznik został potępiony, a dobry człowiek doznał akceptacji.
Bowiem istotą zła jest zawsze jakaś forma kłamstwa.
Gdy prawda wychodzi na jaw, zło przestaje być tym, czym się jawiło w emocjach zaburzonej mentalnie osoby. Iluzja pryska. Zostaje to, czym dane uczynki od początku były.
Człowiek tu na Ziemi tworzy sobie rozliczne iluzje, które mają mu usprawiedliwiać tę rozbieżność pomiędzy tym, co by chciał aby było, co by świadczyło o nim, tym jak to rzeczywiście jest. Człowiek ma taką zdolność, że może zakłamać wszystko. Może dla samego siebie, ale i dla innych odmalować własne niegodziwości, jako coś absolutnie niezbędnie potrzebnego, wynikłego z konieczności obiektywnej. Zakłamując prawdę ludzie ignorują jedne okoliczności, a wyolbrzymiają, albo przekręcają inne, z czego wychodzi im iluzoryczny osąd spraw. W ramach tego osądu zły człowiek "musiał" krzywdzić, albo "powinien" robić tę niegodziwość, którą czynił. Potem zły człowiek może się utwierdzać (tą samą mocą samooszukiwania) w tym, co wcześniej w sobie zakłamał. Zakłamany człowiek może (i czyni to) używać słów nieadekwatnie do tego, co się stało.
Wszystko to okazuje się daremne, gdy prawda o zdarzeniach i okolicznościach jest po prostu dostępna - gdy otwarta zostaje wielka księga życia i każdy może sprawdzić, niczym na zapisie wideo z doskonale chronionych podglądem kamer pomieszczeń. Wtedy każdy, kto do tej pory był mistrzem kłamstwa zostanie skonfrontowany z tym, co wszyscy obserwatorzy i on sam zobaczą, jako jawny fakt. Jeśli dodać do tego, wgląd w rzeczywiste intencje osoby, który też zostaje odkryty, to złoczyńca naprawdę już nie ma czym się zasłonić, nie ma gdzie się ukryć.
Jeśli ktoś do tej pory się tłumaczył, że musiał tak wrednie się zachować, bo przecież on "tylko bronił się" przed agresją ze strony tego, kogo krzywdził, to zostanie mu automatycznie odtworzona historia zdarzeń. Będzie jawnie widać, jak to tamta osoba agresorowi ustępowała, próbowała wszelkich metod dogadania się, zostaną ukazane jej szczere intencje, w których nie było agresji i podstępu, co zostanie skonfrontowane z przypomnieniem intencji agresora - tych myśli, jak to planował swoje prowokacje, jak to nasilał presję, jak to przekręcał słowa tego, który chciał pokoju, aby zinterpretować je wrogo. Bo zakładam, że przy sądzie prawdy, nic nie będzie ukryte.
Nie trzeba będzie agresorowi powiedzieć "źle robiłeś, gdy krzywdziłeś", bo się to będzie temu agresorowi stale wyświetlało na ekranie jego świadomości - nie w postaci słów, a w postaci przypomnienia samych zdarzeń. Słowa nie będą do niczego potrzebne, czyli też tymi słowami nie da się niczego zakamuflować.
W życiu mamy ten dodatkowy stopień swobody do zakłamywania w sobie odczytów rzeczywistości. Używamy go nieraz po to, aby sobie jakoś ułożyć naszą mentalną słabość. Jeśli nie potrafimy wytrzymać prawdy w całej jej mocy, to tworzymy sobie zakłamane - czasem mniej, czasem bardziej - wersje rzeczywistości na użytek wewnętrzny. Niektórych uwodzi ten rodzaj wolności na tyle, że są przekonani, iż teraz stali się w pewnym sensie wszechmocni. Bo oto skoro głosić są w stanie wszystko, a dalej sami są gotowi w to, co ogłosili uwierzyć, to tak jakby mogli wszystko.
Prawie tak, jakby mogli wszystko... Prawie.

Co przeoczyli?...
- Odpowiedź wcale nie jest taka prosta. :think:

Michał Dyszyński

Czy takie przedstawienie sądu, w którym istotą usprawiedliwienia vs potępienia wcale nie jest niczyj arbitralny osąd (także osąd Boga) ma odniesienie do jakichś źródeł religijnych?
Weźmy taką Biblię - czy coś wspiera ten, przedstawiony w poprzednim poście obraz sądu, jako konfrontacji po prostu z prawdą, a nie z arbit6ralną decyzją istoty pełniącej rolę sędziego?...
Osobiście uważam, że za takim podejściem świadczy następujący tekst z Biblii: