ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chcę znowu napisać o czymś niesamowicie ważnym, wręcz o istocie religii, świadomości.

Punktem wyjścia do rozważań chcę uczynić pewne moje osobiste spostrzeżenie na temat ludzkich postaw i charakterów, związanych ze zdolnością do samokrytycyzmu, spojrzenia na własne motywy, czyny z dystansu, wręcz w ogóle udzielenia sobie przyzwolenia na to, że może warto byłoby rozważyć jakieś swoje słabe strony, winy.
Obserwacja, która właściwie w całym moim życiu nieustannie mi się potwierdza, dałaby się opisać:
Ludzie, którzy ocenę siebie bardzo silnie wiążą z uznaniem ich przez innych ludzi, najczęściej mają ogromny problem z samokrytycyzmem, najczęśćiej nawet nie są w stanie nawet rozważyć (bo przyznanie racji, to już osobna sprawa) kwestii swojej winy, odpowiedzialności.

I od dawna czułem (czyli miałem rzecz jakoś ogarniętą w intuicjach), choć nie bardzo umiałem nazwać te sprawy, dlaczego tak właśnie jest. Uważam, że postawa wobec samokrytycyzmu wprost wynika z tego, czy jesteśmy osobą, która:
- przyjęła, iż nasza wartość, godność, ocena jest wyznaczona w całości, albo w dominującej większości przez to, co myślą sobie o nas inni ludzie
czy też
- przyjęła, że nasza wartość, godność jest w czymś głębszym, niż tylko zależnym od ludzkich mniemań, przyjęła, iż JEST JAKIŚ STAN OBIEKTYWNY, który należy uszanować, niezależnie od tego, ile ludzi i jak bardzo ma swoje odrębne zdanie na dany temat.

Krótko mówiąc, są tacy ludzie, dla których opinia społeczna o nich zdaje się być wszystkim.
Jeśli zaś dla kogoś ta zewnętrzna opinia jest wszystkim, wyznacza naszą wartość całkowicie, nieodwołalnie, to najbardziej adekwatną strategią traktowania siebie, jest obrona swojego wizerunku za wszelką cenę - tacy ludzie najczęściej mają problem nawet z samym rozważeniem krytycznym siebie!

Chciałbym ową postawę człowieka niezdolnego do samokrytycyzmu rozłożyć tu na czynniki pierwsze. Chciałbym uzasadnić pewną moją hipotezę na temat szeregu błędnych założeń, jakie stosują (nieświadomie! Gdyby byli zdolni do analizy podstaw swoich pobudek, to by je wyłonili do postaci jawnej - jako założenia - byliby bardziej zdolni do ich analizy), a które powodują, że ich spojrzenie na własną osobą pogrążą się toksycznych cyklach niemożności, traum, nieracjonalnych reakcji mentalnych.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński